Kung gaano kabilis buhayin ng araw ang buong sistema niya,
Ganoon din katulin naubos ang pag-asang sa kaniya'y natitira.
Para bang sirang bateryang pagkatagal-tagal nang gumagana.
Pagod nang maubos nang maubos, nais nang mawala.
Ang ngiti sa labi ay kay tagal nang naglaho.
Mata'y lumuha, paningin ay lumabo.
Ala-alang nagtagal na sa isipan ko ay gaya lang ng abo.
Sila'y mga labi ng tinupok na kalooban ko.
Nasilip ko ang mukha mo sa aking telepono.
Wala 'to sa kalingkinan ng nasa isipan ko.
Nakukuhanan ko bawat sandali, bawat kilos.
Nasa isip ko ang larawan mo't ala-ala'y 'di maubos.
Ngunit kailangan ko nang makalimot.
Iwasang ikaw ay maalala pag nababagot.
Pupunasan ang luha at haharap sa araw.
Ngingiti't sisimulan nang gumalaw.
11.8.18
BINABASA MO ANG
Hinanakit ng Manunulat
RastgeleNandito lahat, lahat ng sakit, hinanakit, mga hugot na kinikimkim ni author. O kaya mga bagay na naiisip ko lang, mga komento sa mga bagay na nakikita ko na idadaan ko na lang sa tula.
