Special Chapters

My Sudden Bodyguard: Million Miles

My Sudden Bodyguard: Million Miles
          
          
(Two years ago)
          
          
Blue Valcy's Point of View
          
          
Nagmulat ako ng mga mata saka tumingin sa kinalalagyan kong silid. Wala si Neo. Nagpunas ako ng mga pisngi para mawala ang mga luhang nagsitulo bago bumangon. Masakit likod ko dahil sa panlalatigo nila sa akin. Nilinis naman na ni Neo at binendahan pero masakit pa rin.
          
          
Hindi nga lang yun ang iniiyakan ko.
          
          
Inabot ko ang shirt sa isang upuan saka maingat na sinuot. Huminga ako ng malalim saka tumingin sa mga kamay ko. Kumusta na kaya siya? Naligtas na ba siya? Nakakatulog ba siya? Natutulog pa ba siya? Kumakain ng maayos? O umiiyak? Sana hindi siya depress.

Naikuyom ko ang mga kamao ko pero hindi mahigpit. I miss him. I miss him so much. Alam kong crush ko lang siya. And God, I'm not denying that I'm falling for him.

For three months, siya lang ang nasa isip ko. Kahit tinutorture nila ako, pinag-eksperimentuhan at tinatakot, siya lang parati ang nasa isip ko. I'm thankful that I'm the one who's going through this and not him. But I'm dying because I can't see him like I used to. Sa una, ayos lang. Nung nagpatuloy yung mga oras na di ko siya nakikita, pakiramdam ko mababaliw ako. Idagdag pa yung iniinject at pinapainom nilang pampalimot sa akin para maging si Serez akala ko talaga di na ako magiging si Blue Valcy.
          
          
It was a good thing I have a strong immunity.
          
          
Sa una muntikan na akong makalimot. Bago natulog sa oras na yun, siya ang nasa isip ko. But my body developed an immunty to the drug they give me, and caused me not to be affected by it. Sa lahat, siya lang ang naging kapitan ko ng memorya. And I can't stop feeling guilty, devastated and depressed about this. Cause I badly want to see him as I hold on to our memories together.
          
          
I badly want to kiss Lozel's forehead again.
          
          
Umangat tingin ko sa pinto ng bumukas yun. Pumasok si Tito Veron. Tito Veron Cauaze, the brother of Veronica and the Orthrus's Typhoeus. He's the mind behind this organizations security system and it's structure. Despite of what he has done to this organization, he's nice that is why I respect him.

Unlike his sister, he's good to me. Minsan pinapadalhan niya ako ng pera noong nasa Amerika ako. Di ko naman ginagamit. Minsan pinagpapasapasahan namin kasi ibinalik ko pero pinapadala pa rin niya. Isa siya sa mga taong nakahalata na ayaw sa akin ni Veronica, kaya pinangakuan niya akong aalagaan niya ako at tutulungan pero yun nga, napunta ako sa States. Wala siyang nagawa ng di niya ako nahanap. After three years though, nahanap niya ako at nalaman niya na may alam ako at isa na akong assassin.
          
          
"Sere..." Mahinang tawag niya.

"It's Blue." Paos na pagtatama ko.
          
          
Pinanood ko paano siya lumakad papalapit sa akin. Isinara muna niya ang pinto saka lumapit gamit ang tungkod niya. Napilayan kasi siya noon na naghilom at di na ulit nagamit ng maayos dahil sa damage, kaya kailangan niya magtungkod para makapaglakad. Sumandal siya sa table ni Neo na di ko na alam saan nagpunta.

Neo is a scientist. A friendly, weird scientist and doctor I always talk to. More like inuuto. But because he's friendly, I also consider him a friend. Even if he's kind of... A sex deprived man with a long hair. Yeah. He beds different woman everyday. Kung pwede pa nga ay every hour.
          
          
"You can still remember." Point out ni Tito. Tumango ako. "I'm sorry if I can't help you in here."

"It's okay." Mahinang sagot ko. "It's Veronica we're talking about here. Even if you'll want to have half of the authority, it will be impossible cause she'll still have it all."

Nagbuntong hininga siya. "I can't bear seeing you like this. This damaged and wounded."

Umiling ako. "I don't mind the torture, Tito."