Quarantaine

H2||🌃

Deel 2.
We staan samen!

We staan al ongeveer een halfuur naar het blonde dode meisje te kijken. Maar geen beweging. Tyler was heel rustig, en relaxt en het boeie hem totaal niks. Liam en Noah die staan bij het meisje en proberen kalm te worden. En ik keek vanaf een afstand naar ze. Ik weet niet hoe dit allemaal is gebeurd, en ik snap het ook niet. Overal waar ik naar toe ga gebeurd er wel wat! Vorige week was ik in een ziekenhuis, ik stond in de lift en toen bleef die stil staan. En 3 dagen geleden ging ik naar de supermarkt, ik zette een stap naar binnen en opeens viel de stroom uit. Gister ging ik naar me oma, en opeens viel ze flauw. Ze zeiden dat het een alergie is ofzo, maar ik denk alnog dat het door mij komt. Want ik, Brooke Parker, ben een magneet die al die problemen naar me toe trek. Eerste dag dat ik naar school kom, word de school opeens onder Qurantaine gehouden. En er word een moord gepleegd.. Kan toch geen toeval zijn? Of wel? "Arme meid.." Zei ik zacht. Terwijl ik zuchtte en een stap naar het meisje deed. Ik keek heel verdrietig naar het meisje, Zag ik Tyler zijn hoofd schudden, en hij was aan het lachen. Kon deze jongen om niks verdrietig worden? Ik keek hem boos aan, hij begon rechtop te staan en deed een wenkbrauw omhoog. Alsof hij klaar was om te horen wat ik ging zeggen. "Word je niet verdrietig?" Dat was mijn enige vraag, ik wilde het gewoon weten. Er was een jonge arme meisje dood gegaan werd hij daar niet verdrietig om? Hoe kon het hem niet boeie, hoe kon die zo relaxt blijven? Okey, misschien is hij wel echt bij zijn moeder zijn dood 7 uur lang alleen in het zelfse huis gebleven.. Dat snap ik wel dat hij dan niet verdrietig is, en dat hij er zo snel overheen komt. Maar dat hij zo koudbloedig en normaal erbij kon staan.. Dat begrijp ik dus niet. "Nee" Zei hij heel normaal. Aan zijn gezicht kon ik een beetje zien dat ik iets verkeerds heb gezegd, hij wilde dit oplossen ik kon het zien. "Ik snap dat je er niet verdrietig om word." Zei ik zacht. "Maar dat je zo koudbloedig kan zijn snap ik dus niet." Hij deed zijn wenkbrauwen omhoog: En deed zijn armen over elkaar maakte hij zijn keel schoon. "Is dat zo? Snap je dat ik niet verdrietig word? Echt waar? En hoe snap je dat dan? Vertel is een beetje, ik ben nu wel heel nieuwsgierig geworden. Vertel je waanzinnge gedachtes maar deel het met ons. Liam, Noah! Kom hierheen, onze lieve vriend wil ons wat vertellen." Hij riep naar de kant waar Liam en Noah stonden ondertussen trekte ik mijn wenkbrauwen op. En ik probeerde te begrijpen wat hij aan het doen was. Ik voelde me op dat moment heel slecht, zijn houding was echt heel kut. En het raakte mij heel erg. Ik wilde gewoon in de grond gaan, maar hij had geen eens door dat ik me slecht voelde. Liam en Noah lieten het meisje en kwamen naar ons toe. Ik keek nog steeds naar Tyler. Je kon gewoon aan hem zien dat hij plezier had om dit te doen. Als hij door had dat hij iemand zo erg pijn deed, had hij het dan alsnog gedaan? Ik denk het wel. Het boeie hem toch niks; in zijn hazel ogen kon je dat zien. "Bro, wat is er nu weer?" Vroeg Liam. -die ene met kastanjebruine haren- En Noah -die ene met hele zwarte haren- wachtte op Tyler die er antwoord op ging geven. En Tyler zijn ogen waren op mij gericht. "Vraag dat niet aan mij, zij gaat het vertellen ze zegt dat ze begrijpt dat ik niet verdrierig word om het meisje, en ik wilde dat jullie iets met haar "slimme" tips konden doen. Ze gaat nu het hele verhaal tussen 0 tot 3 jarige leeftijd, wat ik allemaal heb meegemaakt bregen, kijk maar." Ik keek boos naar hem. Terwijl Liam aan het lachen was. Was Noah heel serieus naar me. Ik deed een stap naar Tyler en keek omhoog. Hij was zo lang, dat als ik in zijn ogen wilde kijken twee stoelen op elkaar moest doen man wejow. Hij buigde naar me toe, alsof ik het nodig had en keek me aan. "Omdat je moeder dood is." Zei ik met een druk erop. "Word je niet verdrietig om dode." Op dat moment zag ik dat zijn gezicht veranderde. Hij was heel koudbloedig, maar diep van binnen werd hij ook verdrietig. Op dit moment, zag ik dat kleine puntje in hem die ook verdrietig was. En ik zag dat aan zijn gezicht. Ontken niet koudbloedig jongen, jij hebt ook gewoon punten waar je verdrietig om word. "Goedzo." Hij haalde zijn ogen niet van me af en zei het in een adem. "Maar dit was niet een goeie tip Assepoester, je hebt meer je fantasie laten praten." Hij knipoogde naar me. Ik werd echt boos, ik bleef iets van 7 seconde naar zijn gezicht kijken en draaide ik me naar links en ik liep met snelle stappen uit de gang. Ik wilde niet langer meer bij hun blijven, en nog meer geplet worden. Ik wilde me 3de stap zetten, maar een sterke hand hield me tegen. Ik keek geen eens wie het was en probeerde los te komen, maar hij was te sterk dus het was onmogelijk. Hij hield me zo sterk was dat ik gewoon afdruk van 5 vingers om me arm kreeg man. Ik trekte nog een x mijn arm weg, maar opeens trekte hij me zo hard. Dat ik keihard met me rug tegen de muur aan ging, en ik zag Tyler zijn gezicht vlak voor die van mij, zijn armen maakte een gevangenis en ik zat er tussen. Hij keek me woedend aan. "Na alles wat er gebeurd is." Zei hij boos terwijl hij fluisterde. "Denk je echt dat ik je dan weg laat gaan?" Ik probeerde mezelf te redden, maar ik kon geen eens bewegen. Alsof hij alle kanten van me heeft omsingeld. "Ik wil weg." Hij trok zijn wenkbrauw op. "Ik wil dat je blijft." Zei hij en draaide zich naar Liam en Noah. "Wie heeft altijd het woord heren?" zei die. Liam en Noah keken elkaar heel even aan. Deed Noah zijn 1ste stap. Hij liep naar Tyler toe en deed zijn hand op zijn arm. "Laat mij met haar praten, ze heeft al een slechte dag." En de boze gezichten waren op mij gericht. Wat was deze cavia zijn probleem precies? Maar ik had ook geen ene kans om dit zo tegen hem tw zeggen.. Waarschijnlijk had hij me dan tegen de muur aan gegooid en was de dode cijfer naar 2 gegaan. "We hebben allemaal een slechte dag, dat zij zo zwak is is haar schuld." Zei hij en deed een arm omlaag zodat ik er langs kon. Ik keek in zijn ogen, ik trilde. Als ik er langs zou gaan zal die dan boos worden? Ik was normaal niet zo bang, maar er was iets met deze guy dat me bang maakte, misschien was het wel een verkeerde angst?.. Ik keek in zijn ogen om te kijken of ik kon zien of ik er langs mocht of niet opeens deed hij trok hij zijn wenkbrauwen op, en grijnsde. "Je bent bang voor me." Fluisterde hij. "Ben je bang voor me?" Vroeg hij. Ik keek naar beneden en liep weg. Toen ik voor langs hem ging, keek hij heel goed naar me en lachte hij. Noah wees naar het raam, we liepen er samen heen. "Trek je niks aan van Tyler." Ik keek heel boos en normaal tegelijk. "Ik trek me ook niks aan.. Alleen.. Hij doet heel slecht tegen me, dat heb jij ook door." Hij schudde zijn hoofd in een ja. En keek naar Tyler alsof hij een teken van hem zou krijgen. Toen ik mij hoofd naar die kant draaide, zag ik Tyler die tegen de muur aanstond met zijn armen over elkaar naar ons kijken. "Jaa ik heb het door, maar Tyler is eigenlijk helemaal geen slechte jongen. Net zoals jij ook al zei, nadat zijn moeder dood is gegaan, voelt hij niks meer, en word hij ook niet meer verdrietig, alles komt heel makkelijk over bij hem. Hij kan er niet tegen als mensen zo zwak zijn. Er is voor zijn ogen een dode, en het boeit hem niet. Omdat hij in zijn verleden 7 uur lang met zijn dode moeder heeft gezeten. Wat kan er erger dan dit zijn? Hij heeft het meest erge ding meegemaakt en daarom dat die ook om niks meer verdrietig word.. Hij kan heel moelijk iets accepteren. Jij moet nu door dit een tijdje bij ons blijven, en hij gaat dat moeilijk accepteren. Want hij is bang dat hij iemand gaat verliezen. Hij is bang dat als hij iemand in zijn leven neemt dat hij die gene ook kwijt raakt. Wij zijn al sinds kleins af aan al bevriend, en daarom is hij ook bevriend met ons. Als we na die gebeurtenis pas elkaar kende. Waren we njet bevriend geweest. En als laaste is deze moord zaak heel belangerijk voor hem. We wachten op dit moment op hem, omdat hij iets aan het bedenken is. Hij wild zijn stappen voorzichtig en goed zetten. Dit school is van is van zijn opa, en nu van zijn vader. En je snapt het dan ook wel, de school draagt hun achternaam. Williams College... Als zijn vader de school verliest dan loopt dat niet goed af, we kunnen hem dan niet meer goed stellen. En daarom mag niemand het weten. Snap je dat? Misschien vertellen we het geen eens aan zijn vader. En dat alleen wij 4 het weten.. Tyler probeert nu die keuze te maken, dat is wel zeker. Hij heeft geen hart van steen. Hij heeft een mooie hart, alleen hij beseft dat niet. Dat is het snap je het nu?" Ik schudde mijn hoofd. Ik was zo geraakt van wat ik allemaal hoorde. Het was heel logisch. Iemand die voor zijn ogen zijn moeder heeft verloren, wat verwachten we anders van hem.. Hij had de grootste pijn meegemaakt. Ook al deed hij zo tegen me, ik moest het accepteren. Williams.. Dus zijn achternaam is Williams. Tyler Williams... "Ik snap het, bedankt dat je me alles heb uitgelegd." Noah glimlachte naar me, en begreep me heel goed. "Geen probleem, kom we gaan naar ze toe. Trouwens, als Tyler boos word/is kan je schelwoorden horen die je niet zal willen horen. Eigenlijk zijn we alle 3 zo. Maar zijn scheldwoorden kunnen erger zijn. Let daar niet op." Ik schudde mijn hoofd, samen liepen we naar Liam en Tyler. Ze stonden bij het dode meisje, maar Tyler keek naar ons of gewoon alleen naar mij. Toen we naast hun stonden draaide Liam zich naar ons. "We gaan haar verstoppen." Legde hij uit. Dus Tyler wilde niet dat zijn vader dit wist. Misschien had hij wel gelijk. En als zijn vader het wist wat zal hij dan doen? Het enige wat er kon gebeuren is dat die man helemaal kapot zal gaan. "Hoe en waar? We kunnen helemaal niks zien in het donker." Met de vraag van Noah keek ik nieuwsgierig naar Tyler. Hij keek naar het meisje op de grond en daarna naar mij. Hij keek alsof hij een idee had, ik trok me wenkbrauwen op. "Wat!" Zei ik. "Waarom kijk je zo naar me?" Hij haalde zijn telefoon uit zijn zak. "Pak je telefoon." Zei die. Ik probeerde het te begrijpen en keek naar Noah. Hij schudde zijn hoofd in een ja. Ik keek weer naar Tyler, hij keek alsof hij niks begreep. "Wat ga je doen met me telefoon?" Hij rolde zijn ogen en deed zijn hand in mijn zak, en pakte me telefoon, ik was in schok. Ik ging helemaal bij hem staan om te kijken wat hij aan het doen was. "Niet bang zijn, ik stuur heus geen bericht naar je vriendje." Ik keek op het scherm en zag dat hij naar Instellingen ging. "Jaa via daar stuur je ook geen bericht." Zei ik plagend. Hij stopte opeens. Hij deed zijn hoofd ophoog en en trok zijn wenkbrauw omhoog. "Ben je nou een grapje aan het maken ofzo?!" En toen keek die weer op het scherm alsof hij wraak wilde nemen. Hij ging uit Instellingen en ging naar Whatsapp. Ik keek hem verbaasd aan. Ik probeerde me telefoon te pakken, maar hij hield de telefoon helemaal omhoog zodat ik hem niet kon pakken. "Geef me telefoon! Ga daar uit!" Schreeuwde ik. Hij keek naar de namen in de lijst. "Hmm," zei die zacht. "Zal ik een bericht naar Nathan of Ethan sturen? Welke is je vriendje?" Ik keek hem verbaasd aan, hun waren mijn basisschool vrienden als hij hun een bericht stuurde was ik dood. "Als je zo iets gaat doen.." Zei ik. Hij keek met een grijns naar me. "Wat ga je doen dan?" Zei hij, ik had op dat moment het lef om zijn telefoon te pakken. "Ik doe het dan terug!" Hij rolde zijn ogen. Hij keek alsof het hem niks boeide. "Doe maar. App bijvoorbeeld: Emma, en daarna Sophie en je moet sowieso ook Emily appen, je hebt ook bijvoorbeeld Zoë... Doe maar wat je wilt, ga je gang maar. En ik ga een bericht sturen naar Nathan, veel succes." Hij had me telefoon, hij kon alles doen. Moest ik smeken? Wat moest ik doen? Liam en Noah waren tussen hun aan het lachen. Ik ging bij hem staan om te kijken wat hij aan het doen was. En hij was ook serieus in de gesprekken van mij en Nathan gegaan.. "Gn Nate, geloof me morgen word het een mooie dag." Hij deed me na en las de gesprek tussen ons voor. En hij lachte ook nog! Ik was gewoon bijna aan het huilen. Hij draaide zich opeens om en keek heel verbaasd naar me. "Flirt jij met deze gast?" Nu werd ik dus echt gek. Was deze guy op aarde gekomen om mij gek te maken ofzo? Omg kijk gewoon wat er allemaal gaande is. Er ligt hier een dode en hij komt met mij bemoeie! "Nee, geef me telefoon!"
"Jawel. Je flirt met hem, laat mij het maar zeggen. Hou afstand van deze gast. Loopt niet goed af tussen jullie anders." Ik rolde me ogen en nam een diepe adem. Wie was hij of wat denkt hij dat die is, was hij de gene die dit tegen mij moest zeggen? Hoe kon hij dat over iemand zeggen die hij niet eens kent. Het was heel interessant serieus heeeelll interessant. "Je kent hem niet eens." Zei ik gelijk. "Je kan het gelijk zien aan jullie laaste gesprek. Die gast is gewoon een klootzak!" Ik keek boos naar hem, Duivel zegt schop hem in zijn buik en ren weg! Maar de duivel weet niet, als ik dat deed dat hij me tegen de muur aan zal gooie. "Nathan is gewoon een aardige jongen." Ik was zo boos, en de enige wat ik kon zeggen was dit. En dat maakte mij boos. Hij buigde naar me. Hij keek alsof hij me zielig vond. "Je denkt dat je alles weet over iedereen he?" Fluisterde hij. "Je weet helemaal niks." Ik slikte. We waren nu zo dicht bij elkaar ik voelde me in een serie genaamd: Het aan raken van bloemen.. Kom dicht bij, maar raak me niet aan... Toen ik een stap naar achter deed. Haalde hij me telefoon omlaag. En toen ik zag dat hij uit Whatsapp was en terug ging naar Instellingen was ik opgelucht. Hij wilde naar niemand aan bericht sturen hij wilde alleen de zaklamp aanzetten. Hij deed de zaklamp aan en gaf de telefoon terug aan mij. "Waar is die van mij?" Vroeg die. Ik pakte zijn telefoon uit mijn zak. "Odii ze heeft me telefoon gewoon in haar zak gedaan." Zeurde hij. En deed ook zijn zaklamp aan. Hij gaf zijn telefoon aan mijn andere hand. "Wij gaan het meisje dragen, en jij gaat licht schijnen voor ons." Legde hij uit. Ik schudde mij hoofd. Liam en Noah buigde en pakte haar armen vast en Tyler tilde haar bij haar benen op. En van achter schijnde ik licht voor hun. Ik wist niet waar we heen gingen. En ik weet ook niet wat waar is. Maar ik wist wel dat we naar de nood trap gingen. Tyler deed met zijn voet de deur open. Precies op dat moment kwam er geluid van 2 meisjes die daar zaten. "Als we via de normale trap gaan kunnen we iemand tegen komen. Twee mongolen die daar zitten te praten alsof er nergens anders plek is. We kunnen nergens anders langs, we moeten naar boven." Ze keken met zn allen naar mij. "Wat?" Zei ik. "Wat willen jullie nu weer?(!)" Hij liet met zijn hoofd de nood trappen zien. "Je gaat die meiden daar wegsturen." Toen hij dat zei was ik in schok. "Hoe moet ik dat doen, ben je gek geworden?!"
"Jaa ik ben gek geworden! Kizim (Meid) wat is hier moeilijk aan? Je gaat alleen maar naar hun toe en zeggen dat ze er niet kunnen zitten. Ik rolde me ogen nam een diepe adem. En ik liep de telefoons in me handen zien. "En dit dan?"
"Neem die ook mee, doe het in 30sec. En kom snel terug we hebben geen tijd." Ik keek hem boos aan. En deed boos de deur open. "Okey, Meneer Tyler, komt voor elkaar." En liep naar de trappen. Ik schijnde de lichten hun kant op. Ze schrokken en stonden op. "Meiden jullie mogen hier niet zitten. Ze stonden op en wilde mijn kant op komen om door de boven mij gaan. KUTZOOI wilde ik schreeuwen op dat moment. Voor die deur stond; Tyler, Liam en Noah en het dode meisje te wachten, Hun mochten daar niet heen! Maar wat kon ik anders doen!! "Eeeh... Door die deur... Kunnen jullie niet door... Want, Oh want ik heb de grond net gedwijld, het is heel glad! Ga via de deur hier beneden. "Maar.." Zei een van de meisjes ik onderbrak haar "Wij doen hier onze werk, en jullie maken het moeilijker waarom kunnen jullie ook niet 1x luisteren? Okey, ga maar via die deur, glij maar uit. Boeit me niet. Doe maar wat jullie willen." De meiden keken elkaar aan. Ik wenste in mezelf, Aub ga niet daar heen, ik smeek jullie ga daar niet heen, Want als jullie via die deur gaan word mij dood uit de handen van Tyler Williams Please... Ik smeek jullie.. "Okey, sorry.." Zei een van de meisjes en gingen ze naar beneden, ik ging van blijschap bijna huilen! Ik draaide me om. En rende ik naar boven. En deed ik de deur open. Ze liepen gelijk naar binnen. "Ik ga tegen me vader zeggen dat hij jou sowieso beveiliger van de school moet maken." Zei Tyler fluisterend terwijl hij naar de trap liep. "Dit is gewoon voor jou bestemd. Weet je zeker dat je niet geboren bent voor dit?" Ik rolde me ogen, terwijl ik ook een beetje aan het lachen was. Ik had voor het eerst een compliment van Tyler Williams. "Ik weet het zeker." We liepen met z'n allen de trap af ik weet niet hoeveel verdiepingen we naar beneden zijn gegaan. Ik heb het niet geteld. We hoorden op een van de verdiepingen geluid, maar het was vast een deur die open en dicht ging. "Loop." Zei Tyler. We gingen verder. We gingen 2 verdiepingen weer naar boven. Tyler liet met z'n hoofd zien dat ik de deur open moest doen. Ik was gewoon letterlijk zijn slaaf geworden. Ik deed de deur open. En hield hem voor hun open. Toen ze op de trap gingen, ging ik achter ze aan. We gingen in een stoffig, kleine en donkere kamer. "Dit word de muziek kamer, maar het is nog niet klaar dus niemand komt hier langs." Legde Tyler uit. Ze brachtten het meisje naar een hoekje en deden een luik over haar heen. "Nu." Zei Tyler en begon te praten. "Zijn we pas aan het begin van het zaak. We hebben het meisje verplaats, verstopt, okey. Maar nu hebben we een groter probleem. De moordenaar is ook onder dit dak, zelfde school en wij mogen hier niet uit. De volgende stap is om de moorder te vinden. Wat ik eerder ook al heb gezegd, we staan samen met deze zaak.."
"We zijn samen." Herhaalde Noah en Liam en gelijk kwamen allen ogen naar mij gericht. Ik weet niet in wat voor poep ik terrecht ben gekomen, maar ik moest sterk blijven. "We zijn samen." Zei ik. We waren samen in een kuil, en als iemand zal vallen, was ik de 1ste. Dat voelde ik gewoon.. en ik hoopte dat alles weer goed zal komen. Een school die onder Qurantaine is gehouden, een dode meisje, en een moordernaar was er in onze verhaal... Dus het zag eruit dat niet alles goed zal komen. Maar we konden het toch wel proberen, toch?

Iknow, iknow. Het is veelste laat gekomen, but ik kon het niet schrijven vanwege school enzo.. Sorry daarvoor. Daarom is deze deel ook langer dan normaal :))

Ik hoop dat jullie het leuk vinden!!
Vergeet niet te STEMMEN en een REACTIE achter te latenn..

En Tot De Volgende Deel!!💞