Ευκαιρίες Ζωής

1. Μάρκος

7.45 ή ώρα. . Πετάγομαι από το κρεβάτι. . Για άλλη μια φορά απενεργοποιούσα αλλεπάλληλα τα ξυπνητήρια μες στον ύπνο μου και ενώ θα έπρεπε να έχω σηκωθεί από τις 7 , τρία τέταρτα αργότερα ακόμα είμαι κουλουριασμένη μες στα σεντόνια μου..

Λογικό βέβαια να μη μπορώ να ξυπνήσω .. όλο το βράδυ για άλλη μια φορά είχα εφιάλτες. Ούτε που θυμάμαι τον εαυτό μου να μπορεί να κοιμηθεί κανονικά και ήρεμα εδώ και χρόνια . Από τότε που συνέβη το.. γεγονός . Ακόμη δε μπορώ ούτε να το ξεστομίσω..

Έτσι όπως τα κατάφερα πάλι με την αργοπορία μου δεν ξέρω αν θα προλάβω το Μάρκο. Σκοπός μου ήταν να τον πετύχω πριν φύγει για την προπόνησή του η οποία ξέρω πως κάθε Σάββατο αρχίζει στις 8, εν αντιθέσει με τις άλλες μέρες που αρχίζει στις 6!! Απορώ πραγματικά πώς το κάνει αυτό το πράγμα.
Πάντα θαύμαζα την επιμονή αυτού του παιδιού, τη θέλησή του και το κουράγιο του .. μακάρι να μπορούσε να μου μεταδώσει έστω και το ελαχιστο από αυτά . Γι αυτό και είναι ο πρώτος στον οποίο θα απευθυνθώ για βοήθεια .

Το Μάρκο τον ξέρω από 4 ετών. Είμαστε συνομήλικοι, με τη μόνη διαφορά ότι εγώ έχω γεννηθεί Οκτώβρη ενώ αυτός Σεπτέμβρη .. Και αυτός ο ρημαδιασμενος ο ένας μήνας- 23 ημέρες για την ακρίβεια - του έχει δώσει πάτημα για να μου καμώνεται τον μεγαλύτερο και να θέλει να γίνεται πάντα το δικό του! Δεν πειράζει όμως.. μου αρέσει που με αποκαλεί "μικρή του" και πάντα με προσέχει.

Ρίχνω άπλετο κρύο νερό στο πρόσωπό μου στην απελπιδα προσπάθεια να μην κοιμάμαι όρθια και πλένω όπως όπως τα δόντια μου.. Βάζω τη χιλιοφορεμένη φόρμα μου και το πιο άθλιο μπλουζάκι , αρπάζω και μια φρυγανιά και φεύγω άρον άρον από το σπίτι ..

Ο Μάρκος μένει τρία τετράγωνα πιο κάτω οπότε τρέχω μήπως κατά τυχη έχει αργήσει λιγάκι να ξεκινήσει από το σπίτι του και τον προλαβω.

Πράγματι τον βρίσκω στην εξώπορτα . Ξαφνιάζεται απίστευτα που με βλέπει αναψοκοκκινισμενη στο κατώφλι του.

<<Δάφνη! Τι ευχάριστη έκπληξη είναι αυτή πρωί πρωί;>>

Το χαμόγελό του όμως κόβεται απότομα, όταν το βλέμμα του πέφτει στα κατακόκκινα από το κλάμα και την αϋπνία ματιά μου, καθώς και στους πιο έντονα από ποτέ μαύρους κύκλους κάτω από αυτά .

<<Τι συμβαίνει μικρή μου ; Τι επαθες;>>
Ο λαιμός μου πονάει , ξεροκαταπινω αλλά και πάλι δε βρίσκω το κουράγιο να μιλήσω.
<< Πες μου βρε.. σε μένα μπορείς να τα λες όλα , το ξέρεις αυτό. >>
Με κοιτάει μες στα μάτια .
<<Συ..Συγγνώμη>> , καταφέρνω μόνο να ψελλίσω. <<Σε καθυστερώ από την προπόνηση>>
<< Βρε χέσε την προπόνηση και πες μου τι έχεις!>> , απαιτεί ταρακουνώντας με από τους ώμους. << Μίλαα μικρή! >>
<< Μάρκο .. εεε κοίτα>>
<<ΩΧ ωχ ωχ ! Για να με λες εσύ Μάρκο , μάλλον είναι σοβαρά τα πράγματα ..>>
Το λέει αυτό, διότι πάντα τον προσφωνώ με ένα σωρό παρατσούκλια. Με το πραγματικό του όνομα τον αποκαλώ μόνο όταν είμαι θυμωμένη μαζί του ή όταν θέλω να πω κάτι σοβαρό .. και στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει το δεύτερο .. και φυσικά το αντιλήφθηκε αμέσως , καθώς πάντα με καταλαβαίνει και με διαβάζει σαν ανοιχτό βιβλίο.

<< Έχεις δίκιο. Είναι κάτι πολύ σοβαρό που θέλω να σου πω. Και θέλω μέρες να στο πω αλλά ντρέπομαι πολύ .. Ανησυχώ για το τι θα σκεφτείς για μένα και φοβάμαι και ότι θα φρικάρεις..>>
<<Αλήθεια ; Οντως; Μα ..>>
<<Αχ μη μου το κάνεις αυτό .. πλιζ μην κάνεις έτσι πριν καν σου πω περί τίνος πρόκειται .. αν ήδη έχεις σοκαριστεί μόνο από την ιδέα , τι θα γίνει μετά; >>
Κοιτάει πέρα δώθε σα χαμένος .. Ίσως να αγχώνεται που τον καθυστερώ από την προπόνηση. Είναι ο τύπος ανθρώπου που λειτουργεί πάντα, βάσει προγράμματος και αν αποκλίνει έστω και λίγο από αυτό τρελαίνεται.
<<Λοιπόν άκου τι θα κάνουμε >> , του λέω απότομα διακόπτοντάς τον από τις σκέψεις στις οποίες τον έχω βάλει . << Επειδή σε καθυστερώ και αγχώνομαι και εγώ , ναι ναι μην παίρνεις αυτό το και καλά απηυδησμένο βλέμμα , το ξέρω ότι μέσα σου έχεις ήδη αρχίσει να εκνευρίζεσαι! Θέλεις να βρεθούμε το βραδάκι στο δεντρόσπιτο; Δε θέλω να πάμε πλατεία ή σε μαγαζί , θέλω να είμαστε μόνοι μας, να είμαι πιο άνετα. >>
<<Εεεμ , ναι , ό, τι θες .. οκ>>
<<Πωωω..Σε φρίκαρα ήδη, έτσι ;>>, ρωτάω ούσα βέβαιη για την απάντηση .
<< Όχι ακριβώς .. βασικά κοίτα. Η αλήθεια είναι πως ήθελα και εγώ να σου πω κάτι σήμερα . Θα σου έστελνα μάλιστα μήνυμα ακριβώς μετά την προπόνηση, αλλά με πρόλαβες >>
<< Όντως; Τι πράγμα βρε συ;>>
<< Καλύτερα να τα πούμε το βράδυ >> , μου αποκρίνεται και ενώ εγώ προβληματίζομαι εκείνος δείχνει να ηρεμεί κάπως .
Συμφωνώ αναγκαστικά .
<<Εντάξει μεγάλε>> , του χαμογελάω βεβιασμένα. <<Στις 9 είναι καλά ;>>
<<Αψαίσια! >>
Άψογα + Εξαίσια ! Ένα παιχνίδι που αρχίσαμε να παίζουμε από όταν ήμαστε στο δημοτικό και που το συνεχίζουμε μέχρι σήμερα : να ενώνουμε δηλαδή λέξεις και να δημιουργούμε μια συνθέτη που δεν υπάρχει .
<< Τρέλεια>> , του λέω και εγώ προσπαθώντας να το παίξω χαλαρή για να μην κλάψω μπροστά του .. Όχι ακόμα τουλάχιστον .
Μου δίνει ένα απαλό φιλάκι στο μέτωπο και μου λέει πως όλα θα πάνε καλά. Τον διαβεβαιώνω κι εγω με ένα νεύμα του κεφαλιού μου και κάνω γρήγορα μεταβολή πριν ξεσπάσω σε λυγμούς.
Την ώρα που πάω να στρίψω στη γωνία τον ακούω να φωνάζει <<ανυπομονώ >> και τα δάκρυα ήδη έχουν αρχίσει να κυλάνε ποτάμι στα μάγουλα μου .

Ανυπομονεί, γιατί σίγουρα θα έχει κατεβάσει πάλι καμιά ιδέα για κάποια καινούρια εκδρομή ή θα θέλει να μου πει για κάποιο καινούργιο εστιατόριο που ανακάλυψε πρόσφατα ή γενικώς για κάτι που θα θέλει πολύ να κάνουμε μαζί . Κλασσικός Μάρκος. Ό,τι και να είναι αυτό όμως , εγώ θα πρέπει να τον απογοητεύσω και να του πω ψυχρά και αποφασισμένα αυτό για το οποίο πήγα να τον βρω εξαρχής .. Θα πρέπει να πω στο άτομο με το οποίο μεγάλωσα μαζί και που το αγαπάω και με αγαπάει σχεδόν όσο τίποτα στον κόσμο αυτό , ότι μισώ τη ζωή μου . Και ότι αν σύντομα δεν αλλάξει κάτι προς το καλύτερο , σκοπεύω να της δώσω ένα τέλος ...