Ευκαιρίες Ζωής

●Απρόσμενη τροπή

8.45μμ και ακόμα στο κρεβάτι. Από την ώρα που άφησα το Μάρκο και γύρισα σπίτι , ξανάπεσα όπως ήμουν με τα ρούχα και σηκώθηκα με το ζόρι μια φορά μόνο για να πάω στο μπάνιο. Ήμουν έτοιμη να τον πάρω τηλέφωνο - ούτε καν, απλώς να του στείλω μήνυμα - και να το ακυρώσω .. Έτσι κι αλλιώς δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί πλέον ο οποιοσδήποτε να με βοηθήσει . Δεν έχει καταφέρει να το κάνει ο γιατρός , που είναι και ειδικός , θα καταφέρουν οι υπολοιποι;
Το κινητό μου δονείται και βλέπω στην οθόνη που φωτίζεται μήνυμα από το Μάρκο. Ανασηκώνομαι λίγο να το διαβάσω: "Επειδή σε ξέρω , κοίτα μη με πακετώσεις τελευταία στιγμή παρακαλώ😛 σε περι- αναμένω 😙😙"
Πφφφ, όντως με ξέρει ...
Αναστενάζω και σηκώνομαι . Το στομάχι μου ξαφνικά γουργουρίζει δυνατά . Και με το δίκιο του - ξέχασα να φάω το οτιδήποτε πέρα από τη φρυγανιά όλη μέρα! Αλλά δεν έχω και όρεξη για το παραμικρό .
Καθώς βγαίνω από το σπίτι , ακούω ένα γδούπο από τον κάτω όροφο . Λογικά η μάνα μου θα αποφάσισε να μου κάνει την τιμή να γυρίσει σπίτι μετά από δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσες μέρες αλλά ούτε μπήκε στον κόπο να μου μιλήσει .. και φτάνοντας στην εξώπορτα συνειδητοποιώ και το λόγο . Δίπλα στο παλτό της κρεμασμένο στον καλόγερο είναι ένα μαύρο δερμάτινο μπουφάν . Συνεπώς ο κάτοχός του αποτελεί τη σημερινή ψαριά της μάνας μου ..
Αποφασίζω να δοκιμάσω την τύχη μου και χώνω το χέρι μου στη δεξιά τσέπη στο εσωτερικό του μπουφάν . Αποδεικνύομαι τυχερή καθώς βρίσκω ένα σακουλάκι με μια...αξιοπρεπή ποσότητα χόρτου. Βγάζω το κινητό μου από τη δική μου τσέπη και πληκτρολογώ στο Μάρκο: " Έρχομαι ρε γκρίνια, σκάσε! Υ. Γ. Τάξε μου! Σε έφτιαξα για απόψε ! Το σηκώνει η συζήτηση εξάλλου.."
Ξαναβαζοντας το κινητό πίσω στην τσέπη, ακούω βήματα στις σκάλες , οπότε βγαίνω όπως όπως μην τυχόν και με πιάσουν στα πράσα να έχω κλέψει .
Ξεκλειδώνω το λουκέτο με το οποίο έχω ασφαλίσει το ποδήλατό μου , τινάζω τη σκόνη απ τη σέλα , το καβαλάω και αρχίζω να κατευθύνομαι προς το δάσος .
Φτάνω στις 8.59 , κάτι ανέλπιστο για τα δεδομένα μου εφόσον πάντα είμαι αργοπορημένη μέχρι αηδίας.
Βλέπω φως πάνω στο δεντρόσπιτο , οπότε καταλαβαίνω ότι ο Μάρκος έχει ανάψει τα κεριά .
Παίρνω βαθιά ανάσα και ανεβαίνω την ξύλινη σκάλα .
Μπαίνοντας μέσα βλέπω το Μάρκο καθισμένο στο πάτωμα να ρουφάει μια βαθειά τζούρα απ το τσιγάρο του. Διακρίνω πίσω από τα ολοστρόγγυλα γυαλιά του την έκπληξή του που με βλέπει να φτάνω για πρώτη φορά στα χρονικά στην ώρα μου .
«Ποιος φούρνος γκρεμίστηκε και ήρθες 9 νταν;» , απορεί προσφέροντάς μου κι εμένα μια μπύρα .
«Για όλα υπάρχει πρώτη φορά», του κλείνω το μάτι και πετάω μπροστά του το σακουλάκι με το μπάφο.
«Πού το βρήκες αυτό ρε θηρίο;», ενθουσιάζεται.
«Στρίβε και μη ρωτάς» ,του κόβω τον ενθουσιασμό απότομα.
Τον βλέπω που σκοτεινιάζει.
«Ελααα ,σορι», βιάζομαι να το διορθώσω και περνάω απαλά τα δάχτυλά μου μέσα απο τα καστανά του μπουκλάκια και του τα ανακατεύω .
Το ύφος του όμως παραμένει σοβαρό .
«Δάφνη , θέλω να σου πω..»
«Ναι , το έχω καταλάβει.. και εγώ θέλω να σου πω»
«Να ξεκινήσω πρώτος ;»
Λες και έχει σημασία ...
«Ρίχτο» , του κάνω αδιάφορα .
«Αχ, δε με βοηθάς» , αναστενάζει .
«Μάρκο , ειλικρινά δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να σε βοηθήσω σε ό,τι και αν είναι αυτό που θες να μου πεις αυτή τη στιγμή! Γι' αυτό ξέρασέ το να τελειώνουμε !»
Ρουφάει άλλη μια βαθειά τζούρα από το τσιγάρο του, τινάζει τη στάχτη, το κοιτάζει , μετά χαμηλώνει το κεφάλι του αμήχανα στο πάτωμα και έπειτα με καρφώνει με το βλέμμα του μες στα μάτια.
«Δάφνη , εδώ και .. εμμ.. πάρα πολύ καιρό ... πώς να το πω..»
Κάνει μια παύση .
Του κάνω νεύμα να συνεχίσει και ρουφάω και εγώ μια γουλιά απ τη μπύρα.
«Απλά.. οκ ! Δάφνη είμαι ερωτευμένος μαζί σου . Πολύ ερωτευμενος . Εδώ και πολύ καιρό και απλά δε μπορώ να το διαχειριστώ . Δεν ξέρω τι να κάνω ή πώς να στο πω.»
Μένω κόκκαλο και τον κοιτάω , χωρίς να μπορώ να αρθρώσω λέξη . Τι ήταν αυτό τώρα;
Περνάνε τουλάχιστον 5-7 λεπτά χωρίς κανείς μας να βγάλει άχνα .
«Θα πεις τίποτα ; Ή θα με αφήσεις να πεθάνω από αγωνία;» , με ρωτάει κάτωχρος και νευρικός.
Ειλικρινά δεν περίμενα ποτέ μα ποτέ να έρθω σε αυτή τη θέση . Το Μάρκο τον ξέρω όλη μου τη ζωή , είναι σαν αδελφός μου , δε θα μπορούσα ποτέ να τον δω ερωτικά . Δεν μπορώ να το εξηγήσω . Θα ήταν σαν αιμομιξία .
Και τώρα το πράγμα είναι μονόδρομος . Μου έχει ξανασυμβεί να με ερωτευτεί φίλος μου και την απόρριψή μου , όσο κι αν προσπάθησα να την κάνω να ακουστεί όσο πιο ευγενική γίνεται , για να μην πληγώσω τον εγωισμό και τα συναισθήματά του , δεν την πήρε καθόλου καλά . Πλέον δε μιλάμε καν .
Και προφανώς δε θέλω κάτι τέτοιο να συμβεί με το Μάρκο σε καμία περίπτωση .
Πάνω στην ταραχή μου λοιπόν ξεστομίζω την πρώτη ψεύτικη δικαιολογία που μου έρχεται στο κεφάλι:
«Ρε συ, ξέρεις ότι σε αγαπάω πιο πολύ από τον καθένα . Και δε λέω, ίσως και να το ήθελα και εγώ να δοκιμάζαμε κάτι παραπάνω απ' το φιλικό. Όμως είμαι με τον Παύλο και μου χει σταθεί και το ξέρεις . Δε μπορώ να τον αφήσω τώρα . Δεν μπορώ να τον πληγώσω με τέτοιο τρόπο . Συγγνώμη», λέω και μετανιώνω την ίδια στιγμή για το ψέμα που του πέταξα μες στη μούρη..
Με τον Παύλο έχω χωρίσει εδώ και μια βδομάδα . Και με αρκετά άσχημο τρόπο . Αλλά ο Μάρκος δεν το ξέρει . Ή τουλάχιστον αυτό νόμιζα . Έκανα λάθος όμως .
Πετάει με νεύρα το μπουκάλι της μπύρας στο πάτωμα , το οποίο γίνεται χίλια κομμάτια .
«Τι στο ..;» , δεν προλαβαίνω να τελειώσω τη φράση μου ή να συνειδητοποιήσω τι τον έπιασε .
« Όλα τα περίμενα σε αυτή τη ζωή εκτός από το να είσαι τόσο φθηνή , τόσο ψεύτρα , τόσο πουτάνα!» Μουδιάζω ολόκληρη . «Δεν έχεις καν τα κότσια να με κοιταξεις στα μάτια και να μου πεις 'δε σε γουστάρω'. Εγώ σου άνοιξα την καρδιά μου και εσυ με φλόμωσες στο ψέμα . Τάχα μου δήθεν να μην πληγώσεις τον Παύλο και πίπες. Είσαι με τον Παύλο ε;; Νόμιζες δε θα μαθευτεί ρε ότι σε παράτησε γιατί παρτουζωνόσουν στο γυμναστήριο με τους άλλους τους κάγκουρες ; Να , καμάρωσε τα καμώματά σου ! Αν και δε νομίζω να σου δείχνω κάτι καινούργιο , όλο το σχολείο σε έχει απολαύσει» , μου λέει με ένα μίσος που δεν είχα ιδέα ότι θα μπορούσε ποτέ να βγάλει ο συγκεκριμένος άνθρωπος , πόσο μάλλον προς εμένα και μου σπρώχνει μπροστά στο πρόσωπό μου το κινητό του στην οθόνη του οποίου παίζει ένα βίντεο με εμένα σε ερωτικές περιπτύξεις με δυο τύπους απ' την Τρίτη λυκείου .
Και ξαφνικά όλα αρχίζουν να βγάζουν νόημα στο μυαλό μου. Γι αυτό με χώρισε ο Παύλος και με έβρισε τόσο πολύ και είπε ότι δε θέλει να με ξαναδεί ποτέ στη ζωή του.
Μου ρχεται λιποθυμία .
Με το ελάχιστο κουράγιο που μου έχει απομείνει τον ρωτάω:
«Που το βρήκες αυτό το βίντεο; Ποιος στο έδωσε;»
«Καλά ρε , αυτό έχεις να πεις μόνο;»
«Μάρκο πες μου τώρα ! Από ποιον το πήρες το βίντεο ; Και ποιος σου είπε ότι με χώρισε ο Παύλος;»
«Τράβα ρώτα τους καραγκιόζηδες που πηδιόσουνα! Εγώ δε θέλω να σε ξαναδώ ούτε ζωγραφιστή! Σήκω φύγε από μπροστά μου»
Φτάνω και εγώ στα όριά μου:
«Κι εσυ ρε γελοίε αφού πίστεψες όποιον ηλίθιο σου είπε ό,τι σου είπε για μένα και αφού με θεωρείς τόσο πουτάνα , γιατί μου έκανες ερωτική εξομολόγηση ; Τι με ήθελες ;»
Το βλέμμα του σκοτεινιάζει ακόμα περισσότερο και ένα πολύ ειρωνικό και κακό χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη του:
«Μα εσύ γιατί άλλο λες; Εύκολο πήδημα το λένε στο χωριό μου . Αλλά απ' ό,τι φαίνεται δε σου κάνω εγώ μόνος μου. Θέλεις από δυο και πάνω»
Το χέρι μου τινάζεται αυτόματα χωρίς να το ελέγξω και χτυπά με δύναμη το μάγουλό του.
«Είσαι ο μεγαλύτερος μαλάκας που έχω γνωρίσει! Σε μισώ με όλη μου την ύπαρξη!», του ουρλιάζω μες στη μούρη, του γυρνάω την πλάτη, ορμάω προς την ξύλινη σκάλα και αρχίζω να κατεβαίνω απότομα . Στα τελευταία τέσσερα σκαλιά μπλέκονται τα πόδια μου και προσγειώνομαι με το πρόσωπο στο χώμα που είναι γεμάτο χαλίκια . Νιώθω απευθείας τη σιδερένια γεύση του αίματος να γεμίζει το στόμα μου , ενώ ταυτόχρονα νιώθω και έναν έντονο πόνο στο μέτωπο . Ακουμπάω το χέρι μου στο σημείο του πόνου και γεμίζει και αυτό αίμα . Το παράξενο είναι ότι αυτός ο δυνατός πόνος με ανακουφίζει . Μου αρέσει .
Δεν ξέρω γιατί πίστεψα έστω και για μια στιγμή ότι υπάρχει περίπτωση κάποιος να με βοηθήσει να ζήσω . Κάποιος να μου αλλάξει γνώμη και να με κάνει να κρατηθώ στη ζωή . Να μου δώσει ένα λόγο . Ο Μάρκος μόλις απέδειξε το ακριβώς αντίθετο .
Η απόφασή μου πάρθηκε. Δεν πρόκειται να συνεχίσω με τη λίστα .
Σκουπίζω όπως όπως τα αίματα από το στόμα με το μανίκι μου , ανεβαίνω με δύσκολα στο ποδήλατό μου και αρχίζω να παίρνω την τελευταία μου διαδρομή προς το σπίτι μου...