Adopted by Liam Payne

#10

POV Lisa

s'Morgens werd ik om 8 uur al wakker door een stekende hoofdpijn. Ik deed langzaam mijn ogen open en ging rustig om hoog zitten. Ik nam mijn hoofd in mijn handen. Na een tijdje ging ik rustig staan, het ging goed dus ik liep vrij rustig naar beneden. Onderaan de trap begon de kamer te draaien. Ik zag zwarte vlekken verschijnen. Ik gleed via de trapleuning naar beneden en ging zitten. De vlekken verdwenen niet en de kamer stopte niet met draaien. Toen werd alles zwart.

POV Liam

Ik werd wakker van iemand die de trap afliep. Het was niet iemand van de jongens want die renden naar beneden en die waren sowieso nu al niet wakker. Ineens hoorde ik een bonk, Nu vertrouwde ik het niet meer. Ik liep mijn kamer uit en ik zag dat Louis en Eleanor het ook niet vertrouwden. We gingen alle drie naar beneden. Ik bleef onderaan de trap staan. Nee, het kon niet waar zijn, Lisa lag daar. Ik snelde naar haar toe. Ik pakte haar gezicht. Ze was lijkbleek. Ik voelde pols. die had ze nog wel en Ze ademde nog. "LOUIS, BEL EEN AMBULANCE ! NUUU!" riep ik. Ik bleef  haar vasthouden. Ik nam haar verder op schoot en knuffelde haar. Eleanor bracht een nat washandje. Ik legde die op haar voorhoofd. Ik hoorde sirenes dichter bij komen. Louis deed de deur al open. De andere jongens waren ook al naar beneden gekomen. Ze zaten langs me. Ik stond nu op met Lisa in mijn armen. Ik liep naar de deur, de ambulancebroeders kwamen aan gesneld met een brancard. Ik leg haar op de brancard. Ik liep mee met haar. "Meneer wat is er gebeurd?" "Ik weet het niet, ik liep naar beneden en daar lag Lisa op de grond. en toen heeft Louis de ambulance gebelt. Ik hebt haar steeds vast gehouden." "Oke, wilt u mee rijden?" "Ja, graag" Ik ging naast Lisa op een bankje zitten. Ik pakte haar hand vast. Ik zag hoe ze een paar slangetjes aan haar koppelde. Het deed me pijn om haar zo te zien. Ik voelde tranen achter mijn ogen prikken en al snel rolden ze over mijn wangen. We kwamen snel aan in het ziekenhuis. Ik liep mee met haar. Ik liet haar handje die perfect in mijn hand lag niet los. "Meneer meneer, u moet haar loslaten, u kunt niet verder." "Maar mijn kleine meid" Ik begon te snikken en de tranen rolden over mijn wangen, ik liet haar los en ik zag dat ze haar meenamen. Ik moest gaan zitten in de wachtkamer. Na 10 minuten hoorde ik de bezorgde stemmen van de jongens "Liam, daar ben je" zei Niall bezorgt. Ik keek hem aan, en ik keek meteen weer naar mijn handen, mijn grote handen, waar het handje van Lisa in paste, mijn perfecte dochter. Er mocht niks met haar zijn. " Liam, je mag naar haar toe" zei Louis, hij was voor me gaan zitten, op zijn hurken en schudde aan mijn schouder "O-oke" haperde ik. Louis liep voor me en leidde me naar Lisa toe. Bij de deuropening zag ik haar liggen. Ik rende naar haar toe. "Liam doe is wat zachter ze slaapt" fluisterde Louis. "Al te laat" zei Lisa zachtjes. Ze wreef de slaap uit haar ogen."Ooh Liefje ik was zo bang" zei ik. Ik probeerde me in te houden maar de tranen rolden weer over mijn wangen. "O Papa, doe maar rustig, er is vast niks aan de hand." Ik knuffelde haar ik liet haar pas na 5 minuten los.

POV Lisa

Toen papa mij losliet uit zijn zeerlange knuffel. liep er een dokter binnen. Hij had een emotieloze blik in zijn ogen, niemand kon iets van zijn gezicht aflezen. "Hallo ik heb nieuws. Maar het is geen goed nieuws."Hij haalde even adem, iedereen zag dat hij het nu moeilijk had. "Lisa je hebt een kwaadaardige hersentumor"  "WAT!? Nee dat kan niet, ik ben kerngezond, ik heb alleen wat hoofdpijn, ik heb gewoon een griepje ofzow." "Sorry maar het is echt waar. Toen jij nog buiten bewust zijn was hebben wij een snelle scan gemaakt en een paar testjes gedaan, en alles wijst erop en we een het op de scan" Mijn wereld viel kapot. Papa pakte me vast en trok me in een knuffel. "Het komt goed liefje ik beloof het" "Nee papa het is niet goed, ik ben bang" De dokter schraapte zijn keel "Uhmm... over een week dan krijgt Lisa haar eerste chemo kuur, de andere dokters denken dat de andere medicatie te zwak is" Hij liep meteen weg na dat ie het heeft gezegt. "Papa ik wil geen chemo, ik wil dit niet, ik ben zo bang" Hij pakte me weer vast en trok me in een knuffel. Hij zei niks Ik huilde met grote inhalen. ik voelde aan papa's ademhaling dat hij ook aan het huilen was. "Het komt goed schatje echt waar" zei hij na een tijdje. Ik hoorde de rest van de jongens binnen komen. "Hey Lisa," zei Niall zacht. Ik kon niks zeggen ik lag nog steeds in papa's armen te huilen net zoals papa ook deed.