Undelivered Thoughts

HAPPY PILL

It's a quite sunny day and all students in this ground are playing and bonding with each other. Habang ako'y tamang naka-upo sa isang bench sa ilalim ng punong molave.

Matamang pinagmamasdan ang mga taong naglakat. Ang saya nilang lahat. Ay mali, hindi pala lahat. Ang saya nila HALOS lahat. Hindi ko na lalahatin dahil alam kong ang ibang estudyante na nagkalat sa school grounds, sa likod ng kanilang mga ngiti, nakukubli ang mga problema at hinagpis.

Pero sigurado naman ako na ang iba sakanila ay may tinatawag na 'happy pill'at sa kasamaang palad, wala akong ganon.

Kahit nga siguro clown aayawan ako. Alam niyo kung bakit? Kasi hindi ko na kayang tumawa o ngumiti man lang. Kung ngingiti man ako, pilit at panan dalian na lamang. Kaya baka maasar pa saakin ang mga clown kapag nagkataon.

Bakit nga ba hindi ko na kayang ngumiti pa? Bakit nga ba hindi ko na kayang maging masaya pa? Sumpa ba ito? Sumpa na hindi ako pwedeng makatakas at makaalpas man lang? Bawal na ba akong maging masaya?

"Miss?" napaigtad ako ng marinig ko ang boses ng isang lalaki. Nasa likuran ko pala siya.

"Hmmm?" hindi kasi ako masalita masyado kapag hindi ko naman kilala lalo na at lalaki ito. Pero pamilyar ang mukha ng isang ito.

"Bakit mag-isa ka dyan? Uwian na, a?" tanong nito. Weird question but I'm quite happy because this is the first time that someone approach me. Mostly kasi pinapansin lang ako kapag may kailangan like assignment, project, activities.

"Uhm, I just prefer being alone than to be with others. Saka, nagpapalipas lang ng oras. Maaga pa naman" This is rare. Very rare. Hindiako masalitang tao like what I've said. Pero ito na ata 'yung pinakamahaba na nasabi ko sa isang taong hindi ko naman kilala.

"Is that so? Parehas pala tayo, e. Can I seat beside you? Kung pwede lang naman." I tapped the space beside me as a sign of approval.

"So tell me, bakit ka pa nga nandito? Bakit parang ang pungay ng mga mata mo?" Out of the blue, he asked me. Bakit nga ba?

"Ewan ko. Bakit mo naman naitanong?" He giggled.

"Wala kang happy pill, 'no?" Him.

"Hindi ko naman kailangan. Iiwan din ako niyan kapag nagkataon." He shocked his head as a sign of his disapproval.

"So wala nga? Kaya pala,e. Let me be your happy pill. By the way, hindi pa ako nakakapagpakilala. I'm Yan and you are?" He handed me his hand and I accept it.

"I'm Wyn" I giggled and smile.

"Ayan. Mas maganda ka pala kapag tumatawa o ngumingiti, e. Please always do that. Lalo na kapag kasama mo ako." He said.

"Did I just giggled and smile? Did I?" Tumawa siya.

"Yup! Happy pill na kita, happy pill mo na ako, ha? " He pinched my cheeks and my nose.

Ngayon na ang araw ng graduation naming mga College. Nakaupo na ang lahat habang ako'y nasa harapan at nakatayo dito sa mismong intablado, sa harap ng madaming tao, sa harap niya.

Natapos ang buong seremonya para sa graduation at ngayon, picture taking na. Kasama ko ngayon sila Mama.

"Congratulations, anak." niyakap ko si Mama at papa at nagpasalamat.

"Asan si Yan?" Si Papa.

"Tita! Tito!" Speaking of the Magna Cum laude. Dumating si Yan at agad na nagmano kila Papa.

"Sipsip talaga ng Magna, o. " nailing ako.

"Congratulations Summa Cum Laude ng buhay naming lahat!" He pinched my cheeks.

"Una na kami sa sasakyan, Wyn. Yan, ingatan mo at sumunod kayo doon, ha?" Papa said then they leave.

"Congrats, Yan." Shit! I'm running out of words.

"Sus! Thank you, Wyn Elizze. Halika ka nga rito" inakbayan niya ako bigla. "Thank you for always being there for me, supporting and making me happy. I love you my one and only happy pill"

"You're welcome, Yan Elvis. I love you more, my one and only happy pill."

He kissed my forehead and hugged me.

Who would have thought that Yan, the stranger who approached me and insisted to be my happy pill just graduated with me. My happy pill for life and my partner forever.
Life, destiny, God, thank you for giving me this guy. I love him so much...

11/XX/XX
Aia💛