Bus 1 | chaegguk

[onaltı]

Otobüse bindiğimde Jungkook'u bi koltukta otururken gördüm.

Beni gördüğü anda kafasını yavaşça iki yana salladı.

O an anladım.

Yürüyen ben değildim, bacaklarım başkasının bacakları gibi hareket ediyordu.

Karşımdaki Jungkook değildi. Bir insan bir günde böyle çökemezdi.

Kolundaki fuları oynarken yanına çoktan yaklaşmıştım bile.

" Gitti. " dedi sadece.

Bir şey diyemedim. Ne diyebilirdim ki? Dilim tutulmuştu. Kelimelerimi özenli seçmeliydim ama bunu bile yapamıyordum.

" Son nefesinde adımı söyledi. " diye devam etti.

" Son olarak telefonumda sana çektiğimiz video kaldı ve bu fular. "

Bunu dedikten sonra sustu. Herkes otobüse indi, bindi. Ben bunu izlerken o elindeki fularla oynuyordu.

Otobüste tek ikimiz kaldığımız anda hıçkırarak ağlamaya başladık.

İkimiz aynı anda. Sanki kararlaştırmışız gibi. Sanki herkesten utanıp birbirimizden utanmıyormuşuz gibi.

" Çok üzgünüm Jungkook. " diye sarıldığımda titreyerek göğsüme koydu kafasını.

" Gitme dedim. " diye fısıldadı boğuk sesiyle. " Senden başka kimsem yok, beni bırakma dedim. "

Saçlarını okşadım yavaşça. Onun bu halini görmeye dayanamıyordum.

" Güçlü kalmalısın. " dediğimde hıçkırdı.

Kızarmış gözleriyle bana baktı.

" Peşinde gitmeli miyim? " dediğinde " Ne? " dedim anlamayarak.

" Annemin peşinden gitmeli miyim? "

Bedenim bir anda soğuğa girmiş gibi titrerken " Saçmalama. " dedim sertçe. Bir yandan gözyaşlarım yanaklarımdan akıyordu.

" Ned- "

" Ya ben ne yapacağım Jungkook? " diye bağırdım birden. " Ben annene bile bu kadar üzülüyorsam sen gidince ne yapacağım? "

Kafasını dizime koyup bir kez daha hıçkırdı. Sonra iyice ağlamaya başladı.

Son durağa gelene kadar beraber ağladık.

Jungkook'un annesinin ölümüne.