In naam van de liefde

Stap je mee?

Nabil. Een jonge man die altijd de foute keuzes maakte. Hij was niet de enige, mijn oudste broer was ook niet altijd op het juiste pad geweest maar hij had zich snel weer herpakt. Foute keuzes komen door foute vrienden en een onveilige leefomgeving. Beide kon je hier aankruisen. 

Nu hij vrij was kon ik mijn tranen niet bedwingen. wat een wonder, hij was terug. Ik was even de verschrikkelijke schooldag vergeten. Nabil besloot de nacht niet te blijven, Hij zou naar een hotel gaan om mijn moeder niet onder ogen te moeten komen. Ze hadden elkaar nog niet gezien sinds zijn vrijlating en dat was hij ook niet van plan. Nabil was niet vergevingsgezind, dat kende hij niet. 

D i n s d a g  0 8 :0 0

Ik had een boek bij, ooit gevonden in een vuilbak om mijn hoek in Sarcelles. Het ging om de rode draad die de arabische oude vrouwen soms zagen tussen een man en een vrouw. Een fictie verhaal over Leonarda en Gustin. Ik vond het prachtig. 'Le beau fil'. Terwijl ik aan het lezen was voelde ik me bekeken, niet door de meisjes deze keer. een groep jongens stonden tegenover me, een blik in hun ogen vertelde me dat ze iets te zeggen hadden over me.

0 8 : 3 0 

'Vandaag zullen we het hebben over literatuur. Is iemand hier bekend mee?' 

Voor de eerste keer sinds we hier waren, was ik enthousiast. het leek me geweldig om hierover te leren. Zelf schreef en las ik. Rond de late, vroege uren. 

'Ik.' Ik kon niet geloven dat ik dat woord uitbracht. 

'oh is dat echt zo?' 

het was haast alsof ze verbaasd was. ik knikte. 

'Wel dan zul je dit vast interessant vinden want deze maand zullen we alleen maar oog hebben voor één ding. Poëzie en literatuur. Het Doel is om een boek te schrijven. 

iedereen zuchtte. 'Mevrouw, U bent toch niet serieus? school is net begonnen. daarbij een boek schrijft zichzelf niet, een maand is veel te weinig! Je kon al verwachten dat iedereen daar mee instemde. maar ik niet. 'Natuurlijk weet ik dat lieve Roman, je krijgt er immers het hele jaar voor. Alleen zullen we deze maand werken aan het begin, de rest is aan jou. jullie huiswerk is om eens na te denken welk genre jullie zullen uitkiezen.'

Romantiek. altijd en eeuwig Romantiek. natuurlijk zou ik niets anders kiezen. in geen enkel ander genre was er zoveel passie, woorden die je nog nooit was tegengekomen en gevoelens die je nog niet kende. 

Alweer stond Adam niet aan de poort. Ik besloot te stappen naar huis. net toen ik wou oversteken tikte iemand op mijn schouders.

'jij bent dat nieuw meisje hé?' 

Ik draaide me om en zag een bekend gezicht. Een jong meisje van mijn klas. Ik bekeek haar voor de eerste keer heel aandachtig. Ze was niet het soort meisje dat opviel maar wat was ze mooi. ze had ros lang krullend haar en hazel kleurige ogen. Haar lange wimpers accentueerde haar ogen. 

'Ja, dat ben ik.' 

'Stap je naar huis?' zei ze ineens. 

'Ja, het is niet heel ver van hier.' met een glimlach. 

Aarzelend zei ze: 'wil je samen naar huis stappen?  Wat moest ik hierop zeggen, vrienden wou ik niet maken. Het liefst wou ik alleen zijn, tot ik afstudeerde. Veel kwaad kon het niet, we waren nog steeds klasgenoten.

'Ja, natuurlijk. Ik woon dicht bij de cinema.' 

'Ik woon daar niet heel ver van. Ik ben trouwens Claudine.' 

'Dounia.' Antwoorde ik. 

'Van waar kom je eigenlijk?' 

En daar begon ons gesprek. Ik wist nog niet of ik haar mocht, misschien omdat ik mezelf niet toeliet om hier iemand te mogen of misschien omdat ze te lief was. Alleen bleek het stille meisje niet heel onschuldig te zijn. Naast haar hoge punten elk jaar en haar boekenkast werkte ze ook in een club. Als barmeisje voelde ze zich een heel ander persoon eens de klok op twaalf sloeg. Ze had niet alleen Frans bloed maar verbazend genoeg was ze ook half Libanees. Zo vertelde ze een aantal kenmerken over zichzelf en verwachtte ze ook mijn antwoord. Wat moest ik uitbrengen? Dat mijn moeder mijn vader jarenlang had bedrogen en was verdwenen? Dat we verhuisd waren omdat onze vader nu even tijd nodig had voor zichzelf? Dat mijn broer net uit de gevangenis was? Nee, ik vertelde haar hoeveel ik van boeken hield en goede punten altijd heel belangrijk vond. Kenmerken waar ik wel trots op was, kenmerken die me een glimlach gaven. Terwijl we stapten nam ze een heel andere weg. Dit was de kortere weg die ik nog niet kende. Via een steegje stapten we langs een school. 

'Wat voor school is dit? Deze school is toch dichterbij?' zei ik. 

'Een dansschool is het. Ik danste er vroeger, toen ik nog heel jong was. Hier komen echt de beste dansers. Alleen is het wel echt duur, Het is het wel waard.' 

Een dansschool, een school waar je kan dansen en leven. het leek me fantastisch. Misschien kon ik beginnen dansen, na alle herrie met mijn vader. Maar ik kon Adam er niet mee lastig vallen nu, niet nu we niets hadden. 

Aangekomen thuis zei ik haar gedag en ging ik mijn bed in. Ik begon me in te beelden hoe ik zou dansen en bewegen. Hoe ik zou leven en lachen. Misschien dat ik zelf een job kon vinden om de dansschool te kunnen betalen. Ik zocht de school op. De prijzen waren inderdaad enorm hoog maar wat een beelden. 

'Dounia?' En daar was de vergeetachtige broer. 'Het spijt me enorm, ik heb de laatste tijd zoveel aan mijn hoofd dat ik altijd vergeet dat ik je moet komen ophalen. Ik probeer alles te regelen en het is gewoon ..' 'het is oké Adam.' onderbrook ik hem. 'Het is niet heel ver van hier, ik ken de weg nu, ik kan zelf naar huis stappen. Daarbij weet ik dat je nu andere dingen aan je hoofd hebt, en dat komt goed. Geloof me.' 

'Wat is er dan?' Adam kende me echt als de beste. Ik besloot hem over de dansschool te vertellen en dat ik er zelf voor zou werken. Hij aarzelde niet echt. 

'Misschien moet je dat maar doen, ja. Ik wil echt dat we een andere wending nemen in het leven nu. Ik wil niet de strenge broer zijn, want dat heb je niet nodig. Ik vertrouw je, en ik weet dat je heel goed kan dansen.' 

Toen we klein waren zongen en dansten we samen. We namen de radio mee naar het park en gingen volledig los met de andere kinderen die daar dan waren. Dat waren momenten waar ik echt naar uitkeek. weg van huis en los gaan. Misschien was dat de reden dat ik altijd wou gaan dansen. Maar Adam reageerde er dus uitstekend op, wat niet te verwachten was. 

Ik zou gaan dansen en ineens vond ik heel deze verandering niet meer de ergste.