How your life can change. (Dutch 1D fanfic)

Hoofdstuk 8

Pov Missy

Ben je klaar? "Ja ben er weer klaar voor." Antwoord Isabella. Mooizo dan kan ik eindelijk de film afkijken. "Jeej de film", antwoord ze sarcastisch. Je hoeft de film niet af te kijken, maar dat is wel gezelliger met z'n alle. Ja ik ga ook gewoon verder kijken, zo bang ben ik niet. Jaja natuurlijk je bent wel te bang om niet alleen te durven, maar de film verder kijken kan je wel, dat is een beetje raar. "Ik ben ook een beetje raar." Samen lopen we terug naar de woonkamer, maar de jongens zitten er niet meer. Jongens leuke grap, we zijn niet bang. Samen lopen we naar de keuken om te kijken of ze daar zijn, maar nee niemand te bekennen. "Niall! Louis! Liam! Zayn! Harry! Leuke grap maar nu zouden we de film af willen zien!" Roep ik, geen reactie heel het huis is stil. "Missy wat nou als er iets is gebeurd, net zoals in de film. Het maakt me een beetje bang oké." Chil er is niks dit is gewoon een grap om ons bang te maken, maar dat gaat ze niet lukken, want ik ben niet bang. We kijken samen nog in wat kamers, geen boys te bekennen. We besluiten om in de woonkamer te gaan zitten en wachten, tot dat ze het opgeven. Af en toe roep ik hun namen door het huis, maar ze zijn heel goed. Ze geven geen reactie. Isabella is al een beetje aan het praten en praten over wat er is gebeurd en dat het ook met ons gaat gebeuren. Dat is haar manier van laten zien dat ze bang is, dan blijft ze praten en hoopt dat het niet zo is. Ookal gaat er door haar hoofd heen dat het wel zo is. "Bella doe nou rustig er is niks gebeurd en er gaat niks gebeuren" En mede dat ik dat zeg valt de stroom uit. Ze flipt echt helemaal en ik probeer haar wat te kalmeren. "Missy we gaan eraan, we gaan eraan. Ik zei het toch het is net als al die enge horror films." Blijft ze maar herhalen en herhalen. Het is een beetje gemeen maar ik probeer de keuken te zoeken in het donker, zonder te vertellen aan haar dat ik ga. Als ik in de keuken ben zoek ik naar iets dat licht geeft. Gelukkig vind ik twee zaklampen, maar natuurlijk doet eentje het maar. Ik loop terug naar Isabella en ze is super blij dat ik terug ben. "Missy je leeft nog! Ik dacht dat je ook gepakt was of dat je gewoon zonder mij weg was gegaan." Ten eerste, ik zou nooit alleen weggaan zonder jou. En ten tweede, er is hier niemand dus wees nu niet bang. Oké ik zal proberen me mond te houden. Oké luister, ik heb één zaklamp gevonden en ik weet waar de stoppen kast is. Ja goed, maar waarom zeg je dat zo eng? Ik weet dus waar het zit maar jij gaat nooit mee willen of überhaupt mee durven. "Het is zeker in een kelder ofzo?" Vraagt ze. Jap, dat is precies de plek waar het is. Dus wil je mee? Nee ik ga dan echt niet mee, er gebeurd altijd iets in de kelder. Wil je dan hier alleen blijven wachten? Nee echt niet, ik voel gewoon dat er hier iemand is. Dus ik blijf hier niet alleen. "Maar je wil niet mee en je wil niet hier alleeen blijven, wil je dan in een kamer opgesloten worden ofzo?" Reageer ik sarcastisch. Als dat zou kunnen graag ja, dan ben ik veilig. Serieus meen je dat echt? Ja als dat kan, niemand die dan in de kamer kan komen dus dan is het veiliger. Als jij dat wilt moet je het zelf weten. We lopen naar de keuken en ik pak de sleutel die past op bijna elke deur. We lopen naar boven en we pakken de eerste slaapkamer deur en maken die open. Je kan nu nog mee terug als je wil. Nee ik blijf wel hier. Je hebt geen zaklamp of sleutel, dat besef je? Ja ik weet het. Ze loopt naar binnen en ik doe de deur opslot. "Ik ben zo terug." Zeg ik snel en loop naar beneden. Het is echt helemaal stil hier zo en dat is best wel creepy in dit grote huis.

Ik sta voor de kelder deur, ofcourse heb je hier geen sleutel voor nodig. Want het is een stalen deur, waarom een stalen deur. Wat is er mis met een gewoone deur. Ik draai aan dat ding waar je aan moet draaien om de deur open te maken. En de klikt open, dat is best wel een eng geluid. Ik schijn met mijn zaklamp naar beneden, ik kan de stoppenkast al zien. Alleen zie ik dat nu goed, zijn de kabels nu kapot gemaakt? Ik schrik want ik hoor iets vallen achter me. "Hallo is daar iemand? Jongens dit is geen leuke grap meer. Isabella is zo bang dat ze zich heeft laten opsluiten en waarom zou je, je eigen stoppenkast slopen? Kom nu maar tevoorschijn, de grap is voorbij." Zeg ik, omdat het gewoon een grap is. Die ze wel heel goed doen als ik eerlijk ben. Ik loop toch naar beneden om te kijken of de kabels echt kapot zijn. En ja dat zijn ze, ze zijn eruit getrokken door iets. Een mens kan het niet zijn, want die heeft niet zulke klauwen. Ik blijf heletijd herhalen,"Het is gewoon een grap niks om bang voor te zijn." Want ja nu begin ik het wel eng worden. Ik schrik me kapot door een klap. De deur valt dicht ik ren de trap op om te kijken of ik hem open kan krijgen maar het lukt niet. Ik ga op de trap zitten en ik hoor dat er dingen kapot vallen, dus ik hoop maar dat Isabella het een beetje overleefd daar boven. Nu ik niet naar haar toe kan om de deur open te maken. Er zit iemand aan de deur, uit angst zoek ik een plek waar ik me kan verstoppen. Helaas zitten hier overal spinnen waar ik bang voor ben, maar dat maakt me nu helemaal niks uit. Ik zeg in mijn hoofd,"Niall, guys ik weet jullie horen dit niet. Maar als dit een grap is dan ga ik jullie echt vermoorden. Want ik zit in een kelder tussen de spinnen en het is niet grappig meer." De deur gaat open en er staat een pik zwart beest met blauw lichtgevende ogen in de deur opening. Hij springt de trap af en ik buk zodat hij me niet kan zien. Het kijkt om zich heen alsof hij weet dat ik hier ben. Het komt mijn kant op en net als hij me zou ontdekken, staat er iemand in de deuropening die hem roept. Het beest gaat omhoog de deur gaat weer dicht en ik zit hier nog steeds op de zelfde plek uit angst. Er was dus echt iets in ons huis en ik wilde haar niet geloven. Ik hoor allemaal gebonk net alsof er word gevochten. En ik hoor een gil, wat als dat Isabella is.

De deur gaat open en komt iemand naar beneden gelopen. Ik blijf hier heel stil zitten tot ik dit hoor,"Missy, ben je hier?" Ik sta op en zeg,"Niall ik ben hier!" "Gelukkig is er niks gebeurd met je. Er is toch niks gebeurd toch? " Reageert hij. Nee alles is goed, dit was geen grap hoop ik? Wees niet bang dit was geen grap, dit zou ik je nooit aan doen. Wat zei je? Dat wij jullie dat nooit zouden aandoen, dat zou triest zijn. Oh Niall nu je het zegt Isabella is nog boven.

Pov Isabella

oké dit is toch wel eng, dat komt omdat deze kamer een raam heeft. "Missy! Please kan je me uit de kamer laten!" Roep ik als ik besef dat dit een slecht idee was. Ik hoor beneden wat kapot vallen en het maakt me bang. Het is donker en ik weet niet in wie zijn kamer ik zit. Ik hoor allemaal dingen van beneden komen. Uit angst ga ik onder het bed liggen. Het is donker en ik zie niks waardoor ik met mijn kop tegen het bed aan knal. Fijn dat kan er ook nog bij, waarom gebeurd dit, als dit een grap is gaat het veel te ver. Ik hoor voetstappen en het kan Missy niet zijn. Het zijn meerdere personen, ik hoor ze praten. Die stem herken ik. Nee dat kan niet, ik wist dat dit geen goed idee was. Nu ik weet wie er hier in huis is, word ik alleen nog maar banger. Dit alles komt dus door mij. Ik hoor wat er word wat tegen het raam gegooid. Als er iemand door het raam naar binnen komt, kruip ik steeds verder naar achteren onder het bed. Ik doe mijn handen voor mijn mond, dat ik niet ga gillen. Hij loopt door de kamer en merkt dat de deur opslot zit. Hij staat voor het bed en ik zie zijn voeten en hij gaat op zijn hurken. "Nu komt hij erachter dat ik onder het bed zit, ik weet het zeker."Gaat er in mijn hoofd om. Zijn handen zijn ook op de grond en ik zie zijn hoofd komen, ik zie alleen twee wit licht gevevende ogen. Hij ziet me, uit angst begin ik keihard te gillen. Hij gaat liggen zodat hij me onder het bed kan trekken. Ik doe me best om zover mogelijk nog naar achteren te kunnen. Maar ik kan niet verder en hij pakt mijn arm stevig vast. Ik begin harder te gillen en probeer me arm terug te trekken. Er komt nog iemand door het raam en trekt de gast die mij vast heeft naar achter. En gaat in gevecht. Ik krijg er njet veel van mee, want ik durf niet te kijken. Straks is het een afleiding.

Er gaat iemand op zijn knieën zitten, ik zie niet wie. Er gaat weer een hand onder het bed, ik probeer er zo hard mogelijk op te slaan en roep,"Ga weg je krijgt me geen tweede keer!" Dat blijf ik herhalen tot ik hoor,"Auw, Isabella stop ik ben het Harry." Harry ben jij het echt of? Ik ben het echt. Bewijs het! Ik ben zo bang dat het ook iemand kan zijn, die Harry zijn stem immiteert. Geloof me ik ben Harry, je kent me nu twee weken en onze armen zijn net een dag genezen. Nou die van mij, die van jou bijna. Het is Harry, hij helpt me onder het bed vandaan en ik omhels hem zo snel mogelijk. "Harry laat me niet meer los. Ik was zo bang en ik dacht-" "Stil maar je hoeft niet meer bang te zijn ik ben er."