Niks is wat het lijkt:
~ vanuit Julia ~
'Wakker worden, we gaan zo landen.' zegt de jongen naast me. Ik open m'n ogen en glimlach naar hem. Ik probeer m'n gordel vast te maken maar door m'n slaperigheid lukt het niet. 'Ik help wel.' zegt de jongen. Hij maakt de gordel voor me vast en ik glimlach lief. 'dankjewel!' zeg ik. 'Geen dank!' 'dames en heren maak uw gordel vast we gaan landen.' hoor ik door de intercom. Iedereen maakt zich klaar voor de landing. Dan gaan we naar beneden. Ik zie de aarde dichter bij komen. Even denk ik dat we gaan neerstorten maar dan herpak ik mezelf. Zo gaat dat gewoon bij een landing. Ik haal diep adem. Het is wel raar dat het nog steeds licht is, het was ochtend toen ik in Nederland vertrok. En nu is het ochtend dat ik in Amerika aankom. Dat tijdverschil ook he. Eindelijk zijn we geland. Ik zoek m'n koffers en tassen op en loop het vliegveld af. Ik hou een taxi aan en vertel het adres waar het hotel is. Hij raced naar het hotel dat net buiten de drukke stad ligt. Hij zet me af en ik betaal hem. ' Thank you ' zegt hij en hij raced weg. Ik haal diep adem en loop het hotel in. Ik loop naar m'n toekomst.
