peter pan || yoonmin

✨ 5

Od niemałego wypadku na placyku zabaw minęło zaledwie kilkanaście godzin, a Jimin nie mógł wytrzymać, aż opuści przedszkole i czym prędzej pogna do małej kwiaciarenki przy parku na rogu, by spotkać się z przyjacielem. Nie wiedział, czy Yoongi jedynie obił swójoj nadgarstek, czy faktycznie go złamał. Najchętniej byłby z nim cały ten czas. Jimin był po prostu ciekawski, a ciekawość, z jaką obcował, na co dzień, była lekko męcząca. Jeśli ubzdurał sobie jakieś pytanie, nie mógł skupić się na niczym innym niż owym pytaniu i chęci poznania odpowiedzi. Z jednej strony można powiedzieć, że to dobry nawyk, i do ciekawskich (nie do odważnych, bo chłopak był strasznym boi dudkiem) świat należy, ale ile było sytuacji, gdy brunet pytał każdą osobę, czy jeśli wyczyści odkurzacz odkurzaczem, to on stanie się odkurzaczem. Pytanie niemające ani ładu, ani składu, ale jakże przytwierdziło się do myślącego nad tym cały dzień Jimina. Teraz było dokładnie tak samo, jak wtedy.

Wymyślał najróżniejsze scenariusze tego, co mogło stać się z Yoongim oraz jego wiotką rączką. Popadał ze skrajności w skrajność, aczkolwiek nie widział w tym niczego złego.
Zagłębiał się coraz to mocniej w temat, przez co stawał się bardziej niecierpliwy niż dotychczas. Zegarek wskazywał godzinę wpół do trzeciej po południu, czyli jeszcze pół godziny zabawy z dziećmi przed Parkiem, zanim opuści budynek. Dzieciaki biegały w każdą stronę, śmiejąc się przy tym radośnie, przenosząc zabawki z jednego kąta sali, na drugi, nie przejmując się niczym dookoła. Siedział na małym krzesełku przy równie małym stoliku, otoczony gromadką maluchów, oraz kolorowych kredek. Nawet przed nim leżała kolorowanka, a w ręce ściskał żółtą kredkę. Z zamyślenia wyrwał go śmiech czterolatki, przykładającej kartkę papieru przez jego twarz. Brunet zamrugał kilkukrotnie, wyostrzając widzenie, a z jego usteczek uleciał dźwięk zachwytu.

— Ojeju! Jakie ładne! Jak Ci zazdroszczę talentu. — zachwycił się pięknie pokolorowanym obrazkiem, przedstawiającym bukiet kwiatków. — Dla mnie? Naeunie, to jest super! — na jego twarzy pojawiły się różowiutkie rumieńce, symbolizujące szczęście.

— To zebyś nie był jusz smutny oppa. — powiedziała dziewczynka, uśmiechając się do Parka.

Spojrzał raz jeszcze na rysunek kwiatków i automatycznie przyszedł mu na myśl młodszy, Yoongi. Widział go otoczonego kolorowymi płatkami kwiatków, w swoim fartuszku, z plasterkiem na każdym z paluszków. Naprawdę się niecierpliwił.

Ostatnie dziesięć minut dłużyło mu się do tego stopnia, że siedział jak zaklęty nad swoim małym notesikiem, stawiając kreskę, gdy widział, jak zegarek przeskoczył z 14:52 na 14:53. Miał już trzy kreseczki i z upragnieniem czekal, aż będzie mógł postawić kolejną. Im więcej kreseczek tym lepiej. W międzyczasie dwójka rodziców zdążyła odebrać swoje pociechy, a panie pracujące przy tej samej grupie co Jimin patrzyły na niego ze zmarszczonymi czołem. Nic nowego, robiły to praktycznie codziennie, kilka razy na dzień, ale brunecik wcale się tym nie przejmował. Był grzeczny i zajmował się swoimi sprawami. 14: 54 i kolejna prosta kreska zawitała na kartce obok trzech pozostałych.

— Szybciej, szybciutko. — mówił do siebie, zaciskając piąstki jak do modlitwy, ponaglając czas.

14:55 - pięć kreseczek
14:56 - sześć kreseczek
14:57 - siedem kreseczek
14:58 - osiem kreseczek
14:59 - dziewięć kreseczek

Wskazówki zegarka przeszły na godzinę 15:00, a Jimin aż pisnął ze szczęścia. Wybiegł czym prędzej z placówki przedszkolnej, kierując się na przystanek autobusowy, przy okazji poprawiając swój szary płaszczyk z kokardkami przy rękawach. Chciał wyglądać ładnie i porządnie, co było praktycznie niemożliwe, gdyż pogoda dzisiejszego dnia naprawdę dawała popalić. Wiał silny wiatr, a co kilka godzin spadał silny deszcz, moczący każdego, kto przemierzał ulice miasta. Z niecierpliwością wyczekiwał autobusu, a gdy tylko przyjechał, odetchnął z wielką ulgą.