Sen Ben Hepimiz

8. Bölüm

Daha önce bir çoğumuz ne istediğimizi, ne yapmamız gerekdiğini, bu hayatda kim olduğumuzu sorgulamışızdır.

Ben kimim?

Gerçekden bu soruyu düşünüyorum.
Ben kim olmalıyım?
Amacım ne?
Ne yapsam mutlu olurum?

Ben hiçbirşeyim.
Ben hiçkimseyim.

Bu hayata amacı olmadan gelip, amacı olan ama sağlayamayan kimseyim.

Ben en güçlü ve en güçsüz hiçkimseyim.

Ben benim.

Gezegende kaybolmuş, saklanmış, korkak ama cesur...

Cesaretimi asla kullanmadım.
Çünkü bu cesareti kullana bilecek cesaretim yok.

Evet çok karışık.

Hayatım tam olarak bu.

Ben çok şey olmak isteyen bir hiçim.

Umutlarım kendimden büyük. Ama sadece bir umut. Zavallı.

Umutlar zavallıdır. Çünkü muhtaçtır.

Bir şeyler olsun istiyorsun, sevinmek mutlu olmak ve ya ağlamak.

Bunların içinde sadece sonuncuyu yapa biliyorsun belki.

Hiç tanımadığın hayatlara ağlaya biliyorsun ama hiç tanımadığın hayatlara mutlu olamıyorsun.
Çünkü bencilsin.
Ama ağlarken bencil olmuyorsun.

İnsan bencildir. Böyle olması gerekliymiş.

İçindekini bağırmak istiyorsun, bağıramıyorsun çünkü içindekini duymak istemeyecek, sesinden ve eskimiş umutlarından kaçacak insanların içindesin.

Hiç olmaman gereken yerde.
Ait olmadığın bi yerdesin.
Sanki sağır, kör ve dilsizsin.
Sadece hareket ediyorsun ama amaçsız çabalar bunlar.

Yine bir şey oluyor ve yaşlı umudun yeniden yeşerip filizleniyor.

Ve sen pes etmemeyi öğreniyorsun.
İnat ne onu öğreniyorsun.

Bir gün bir şeyler senin elini kavrar ve gökkuşağına doğru çeker.
Ki, orda senin hayallerin, umutların, arzuların, gerçeklerin var.

Düşün ki, yüzüne konduruyorsun o sevinç, heyecan ve mutluluk dolu tebessümü. Gözünden tek damla mutluluk yaşı süzülüyor.

Tüm o yaşayamadıklarına değecek.