Sen Ben Hepimiz

3. Bölüm

Yine mi sen?
Evet yine ben.
Her zaman ben.
Buna alışalım, çünkü "sen, ben, hepimiz", hep ben.
Seni, beni, hepimizi ben anlatacağım.
Alışalım.
Bende alışayım.

Evet yine sabah oldu.
Lütfen bugün, lütfen klişe olma.
Her gün dejavu yaşamak çok sıkıcı yahu.
Şimdi birazdan ne yapacağımı anlatayım.
Yataktan zar zor kalkıp, üzerimi değişip, bir kupa kahvemi alıp koltuğa geçip telefonda kurcalanıcam.

Nasıl da biliyorum kendimi.

Bana başka akış yok mu sayın evren?
Bu hayat bir tek bana mı akmıyor yani?
Su'lar mı kesildi, ne oldu?
Bir kere de bana aksa ne olur yani?!

Biraz aksiyon, biraz adrenalin?
Mesela kahvemi almaya giderken ayağım takılıp düşüp kolumu kıra bilirdim...
Ya da kapıyı açarken, duvar üzerime devrile de bilirdi.
Enkazın altında ne kadar kala bilirdim acaba? Çok merak ediyorum.
Ve ya, evimi uzaylılar bassa ne olur yani?

Ordan bakınca psikopat, manyak, delirmiş, kafası kopuk, çatıyı uçurmuş gibi gözüke bilirim ama öyle değilim aslında. Normalden birazcık anormalim.
Çoğu insana değişik geliyorum belki.
Bir keresinde bir arkadaş "sen hangi gezegendensin?" diye sordu ama cevap veremedim.
Gezegenin ismini unutdum çünkü asjghj.

Düşünsenize Marslıyım, kitap yazıyorum sizde okuyorsunuz.
Al sana farklılık.
Uzaylı bile olamadık ya lanet olsun.
Kitabım manşet olurdu.
"Uzaylının iç sesi"

Gerçekten bazen sıkıntıdan, hiçbirşey yapmamaktan çok sıkılıyor insan.

Dünyanın o kadar derdi var, sen sadece çatının altında hiçbirşey yapmadan, hiçkimse olarak hayatına devam ediyorsun.

Yani bir gün birşey olucağını biliyorsun tabii de, ne? nasıl? ne zaman? onu bilmiyorsun işte.

Sabretmek gerek.
Ne kadar zor, sıkıcı olsada sabretmek en sağlıklısı.

Şükür etmek gerek her halimize. En kötüsüne bile şükür edelim.
Kötünün, kötüsü de var çünkü...

Neyse görüşürüz.