Live Love Laugh

groep 3-8 (7-12 jaar oud)

van deze periode kan ik veel herinneren want er is best veel gebeurd.

Ik zat nog steeds bij Martin Bosch in de klas, Caro was niet meer zijn vriendinnetje en ook niet mijn vriendin. ik was bevriend geraakt met een ander meisje, zij kwam in groep 3 nieuw bij ons in de klas, want ze was verhuisd. gelijk viel Martin haar lastig en ik liet haar niet ook gepest worden door Martin dus ik kwam voor haar op. Martin was verbijsterd dat hij een weerwoord kreeg, ik kan zijn gezicht nog steeds herinneren :-) de reactie die ik verwachtte van het meisje was een 'dankje' en daarna spreekt ze je nooit meer. maar zij was anders, ze zei dank je wel. :-)en ze stelde zich voor, ze heet Zara Haas. die middag spraken we af en gingen we naar de speeltuin. later werden we echte vriendinnen, binnen EN buiten school. voor mij was dit de eerste keer dat ik een goede vriendin binnen school had.

algauw begon het pesten van Martin weer. zoals ik zei hoe ouder hoe gemener. Elk moment dat Zara niet in de buurt was, gaf hij me er van langs, met woorden en met pijn. het erge is dat zijn groepje groeide, eerst had hij maar 1 volger en groep 8 had hij er 6.. hoe meer volgers, hoe meer kracht, hoe meer pijn en monden waar woorden uitkomen..

in groep 6 was mijn hoogtepunt of dieptepunt. ik durfde 2 dagen niet naar school. en toen ik weer naar school moest van mijn ouders, haalde hij de verloren pijn in. ik zal het omschrijven. ik kwam aangefietst op mijn fiets en liep naar de fietsenstalling met de fiets nog in mijn handen. ik zette mijn fiets op zijn plekje, ik was op mijn hoeden en bang voor ze. ik voelde een tikje op mijn schouder, ik keek om met de hoop dat het Zara was en ik voelde een pets op mijn linkerwang. Geen Zara.. ik voelde aan mijn linksewang. toen kwam er een vuist aan, ik was te laat om te ontwijken, werd geraakt. ik viel op de grond en jammer genoeg werd het NIET zwart voor mijn ogen. Hierdoor kreeg ik alles mee en kan ik het navertellen. ik voelde een trap in mijn buik, ik kromp inelkaar. en ik verrekte even van de lichamelijke pijn. ik was geconcentreerd op mijn buik, maar deze woorden kon ik nog oppikken:'bitch, ik snap niet dat je ouders je geboren hebben laten worden, ik hoop dat je dood neervalt, pestkop (deze snap ik niet) en verder was ik gelukkig te geconcentreerd op lichamelijke pijn. na de schop in mijn buik besloot ik te blijven liggen, want dan kan ik niet weer op de grond vallen. ik kreeg een trap tegen mijn knie, kromp nog meer in elkaar met een hand op mijn knie en een hand op mijn buik. de bel ging (letterlijk: saved by the bell) en hun gingen weg met nog een vuist op mijn wang als afscheid. ik lag daar te liggen nog voor zo'n 10 minuten voor ik de klas inging. ik kwam een bijna volle klas binnen gestrompeld. de juf vroeg aan mij wie mij zo had toegetakeld. ik keek Martin aan, hij keek met een valse blik terug. ik wist niet wat ik moest zeggen, als ik Martin noem krijg ik er nog meer gepest, als ik een ouder noem komt jeugdzorg weer langs en 'gevallen' geloven ze niet vanwege 2 reden:

1. je zag dat ik gehuild had

2. je zag een handafdruk op mijn gezicht.

ik wist niet wat ik moest zeggen en raakte overstuur want ik wilde geen ouder kwijt raken en niet nog meer gepest van Martin. ik begon te huilen, de juf legde haar hand op mijn schouder, nam me mee naar de lerarenkamer en vroeg het nog een keer: "wie heeft jou dit aangedaan?". ik zei: "ik durf het niet te zeggen.." en keek naar de grond. toen kwam Zara aangerend, ze zei: "Martin en zijn slaven, ik bedoel vrienden, hebben het gedaan." "hoe weet je dat?", vroeg ik. "ik zag hoe je naar hem keek en hoe hij terug keek. hoelang pest hij je al?" "sinds ik hier op school zit.." "echt?!", zeiden de juf en Zara tegelijkertijd. "het spijt me zo dat ik er niet voor je was! wanneer pestte hij je dan? waarom heb je niks verteld?" "als je er niet bij was ging hij los.. ik was bang dat hij me een keer in het ziekenhuis zou schoppen. letterlijk." "Ik zal met de directeur praten.", zegt de juf. "Nee, dat heeft nut! Iedereen weet dat de directeur zijn vader is! dus pappie zal hem echt niet naar de politie sturen met een proces verbaal waardoor zijn schoolcarriere is verpest!", riep ik. *akward moment**stilte* "sorry ik wilde niet boos worden..", verontschuldigde ik me. "ik heb een idee we gaan terug naar de klas, jij vertelt Martin dat je gelogen hebt en hebt gezegd dat je tussen een gevecht bent gekomen. dan bel ik vanmiddag je ouders en ga je samen met hun naar de politie." "nee.. niet mijn ouders er bij betrekken.." ten eerste je bent halfdood geschopt! ten tweede het was een bevel dat ik lief wilde laten klinken." "o, okee... ehm dan gaan we maar terug.", zei ik. ik kan nog herinneren dat dit de eerste keer was dat ik mijn juf van groep 5 &6 niet mocht. "Let's go!", vulde Zara mij aan. toen we de klas binnenkwamen en kijken 54 grote vragende ogen en 2 gemene ogen ons aan. we probeerde onopvallend te gaan zitten maar dat was best lastig als je 15 minuten met de juf buiten de klas hebt gepraat over blauwe plekken en zo. het duurde dan ook niet lang of er werden vragen gesteld. "waarom heb je blauwe plekken?" "doet het veel pijn?" "wie heeft jouw geslagen?" "is het je eigen schuld?" heel even genoot ik van alle aandacht, heel even was ik populair.