Bu kez başkaları istediği için değil ben istediğim için görüşmeyi kabul ettim. Yıllardır tavsiyelerden, nasihatlerden, öğütlerden öteye gidemeyen, kendi doğrularını göstermeye çalıştıkları için yaptıklarımın yanlış olduğunu düşündürmeye çalışan insanların ömrümden çaldıkları zamana acıyorum.
Görüştüğüm psikologlar; ders kitaplarında anlatılmayan bir prototipin, anlaşılması zor yaşam tarzından dolayı, mesleki açıdan tecrübe kazanırken, seansların bende bıraktığı etki ikram ettikleri mozaik pastalardan öteye geçemedi. O pastaların tadı hala aklımda içine ilaç koyduklarını düşünmeye başlamıştım artık.
Birçok farklı psikologla yaptığım kısa süreli görüşmeler sonrasında bu kez benim görüşmek istememin herkesi şaşırttığını biliyorum. Özellikle şartlı salındığım ıslah evi müdürünün yüzü gözümün önünden gitmiyor. İlk randevu için gün ve saat belirlemiştik ama saat kullanmadığım için özellikle ikindi namazından sonra görüşmek istediğimi belirttim. Müdür namaza başladığımı düşünerek ''yaptıkların için pişman olup bağışlanmak istemen, vicdan azabı çektiğini gösterir. Umarım içindeki sesi dinler ve huzuru bulursun'' dedi. Müdüre kilise çanından sonrası için görüşmek istediğimi söyleseydim aynı tepkiyi verir miydi diye düşünürken kapının önüne kadar ilerleyip kapının tokmağını çevirdikten sonra çıkan gıcırtı sesiyle durakladım. Bir elim kapının tokmağındayken arkama dönüp
-Müdür Bey, aklıma takıldı da yakınlarda kilise var mıdır?
-Buralarda mı? Şey, bilmem ki sanırım yok. Neden sordun?
-Bende öyle düşünmüştüm.Zira hiç çan sesi duymadım. Emin olmak için sordum. Görüşmek üzere.
