Nasz Mały Układ

2. „Party Girl"

Życie każdego z nas składa się z decyzji; mniejszych i większych, ważniejszych i tych niekoniecznie. Decydujemy o wszystkim niemal tak często, jak oddychamy i podobnie jak z tą czynnością, nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy, robimy to nieświadomie. Nie myślimy o tych małych wyborach takich, jak „które płatki dosypać sobie do mleka" czy „ubranie tych skarpetek będzie lepsze", bo zwyczajnie nie uważamy ich za problem. Niestety, są też te większe decyzje, nad którymi musimy albo chociaż powinniśmy się zastanowić. Takie, od których dalsze losy naszego żywota są zależne. Często narzucamy sobie presję; albo czasową, albo gdy ta jedna decyzja jest jak rozjazd torów kolejowych i mamy tylko tyle opcji dalszej podróży, ile życie postawi nam torów.

Decyzja, jaką podjęłam tamtego wieczoru, gdy rozmawiałam z Valeą, była tej większej wagi. I szczerzę muszę przyznać, że nie przemyślałam jej tak dobrze, jak powinnam to robić. Fakt, że tak szybko się zgodziłam zapewne nie zdziwił tylko mnie. Nie było to do mnie podobne, aby na coś się zgadzać lub nie, a następnie o tym rozmyślać. Jednak czasami potrafiłam się zaskakiwać.

Tak o to leżałam, nie wiedząc którą godzinę właśnie marnowałam na pisaniu różnych scenariuszy w głowie. Próbowałam usnąć, ale żadne ze sposobów nie działały. Kiedy próbowałam liczyć baranki, nagle zmieniały się one w skaczących wokół mnie moich przyjaciół. Kolejno wypiłam ze trzy szklanki mleka, co kończyło się wizytami w toalecie.

W końcu skusiłam się na sprawdzenie godziny, więc wyciągnęłam rękę spod kołdry, by sięgnąć po telefon. Jasność ekranu oślepiła moje oczy, które w ramach reakcji się zaszkliły. Gdy wyostrzyłam wzrok, zobaczyłam, że dochodziła druga w nocy. Jęknęłam, gdy zrozumiałam, że następujący dzień nie będzie wcale łatwy, a ból głowy spowodowany niewyspaniem nie będzie jedynym uciążeniem.

Nie mogłam przestać myśleć o tym, w jaki sposób plan Backer i Rossa miał wypalić. Nawet jeśli każdy krok udałby sie, to czy ja dałabym radę zebrać w sobie tę odwagę, by wypowiedzieć choć jedno słowo? Czy w ogóle zwróci na mnie uwagę? A jeśli mi odmówi? Za dużo pytań nawiedzało mój umysł, a co gorsze, na żadne nie dostałam odpowiedzi.

Westchnęłam głośno, a następnie podniosłam się i spojrzałam w stronę drzwi balkonowych, które zostawiłam otwarte przed rzekomym pójściem spać. Odkryłam się, po czym ubrałam kapcie i zrobiłam kilka kroków, które zaprowadziły mnie do niewielkiego rozmiaru balkonu. Chłodny wiatr popieścił moją skórę, która odpowiedziała na to dreszczem. Pomasowałam delikatnie ramiona, podchodząc bliżej do barierki. Spojrzałam w niebo, które ładnie błyszczało od kilku większych gwiazd i pomyślałam; dlaczego nie potrafię mieć tak wszystkiego poukładane, jak gwiazdy niezmiennie poukładane są na niebie.

Kolejny mocniejszy podmuch wiatru sprawił, że podjęłam decyzję o powrocie do łóżka. Obróciłam się z zamiarem wejścia do środka, jednak zatrzymałam się w półkroku. Po części zszokowana, a po części przerażona obróciłam głowę zza siebie, by zlokalizować osobę, która gwizdnęła przed chwilą. Po kilkunasto-sekundowym rozglądaniu się po ciemnościach uznałam to jako kolejny głupi żart mojego przyjaciela. Jest zdolny zrobić każdą głupią rzecz, więc przychodzenie pod mój dom około drugiej w nocy, by mnie nastraszyć, byłoby rzeczą wręcz banalną.

Nie znajdując nikogo w zasięgu mojego wzroku, obróciłam głowę z powrotem i weszłam, zamykając za sobą drzwi, tak dla bezpieczeństwa. W końcu po paru godzinach męczarni, ziewnęłam, co dało mi sygnał, aby czym prędzej się położyć do łóżka, co również uczyniłam. Gdy już wygodnie się ułożyłam, zamknęłam oczy, myśląc o tym, jak układam gwiazdy na własnym niebie.

~~~

Tak jak wcześniej myślałam, niewyspanie dawało o sobie znak praktycznie od obudzenia. Najbardziej się ujawnił ból głowy, gdy na mój widok pod szkołą Valea pisnęła mi do ucha, co to samo również uczynił Saveri. Byli szczęśliwi jak nigdy, jednak ja nie podzielałam ich humoru, gdyż powód ich zadowolenia sprawiał mi problemy ze snem.