Just Give Me A Therapy || TaeJin

doctor.

Evin içi dümdüz pastel renklerle takım şeklinde düzenlenmişti. Çok fazla uğraşılmak istenmemesi her şeyin takım olmasını açıklıyordu. Babamın söylediklerini kafaya takmalı mıydım? Onun hakkında hiçbir şey düşünmek istemiyordum. Beni bir psikoloğa gönderecekti, bile bile. Sinirlerine, parasına yenik düşerek vazgeçememişti benden. Annemin parayı kurtarıcı beni yakıcı fikri psikoloktu demek. Çok kırık hissediyordum. Hiçbir şey düşünmek istemiyordum. Bu böyle evin içini gözetleyerek olmayacağı için karnımı doyurup kendimi yatağa atacaktım. Mutfaktaki buzdolabını açıp baktığımda donmuş pizza olduğunu gördüm.

Fırından çıkardıktan sonra kısa bir sürede yedim, çok acıkmıştım. Yatak odasını bulduğumda biraz daha huzurlu hissettim. Kıyafetlerim, eşyalarım, bana ait olan her şey oradaydı çünkü. Kendimi yorgun olduğuma inandırmaya çalışıp, buraları toplamayı ertelemeye çalışıyordum. Ama o kadar yorgun olmadığım için yaklaşık bir saatte evin çoğuna yerleştirmiştim eşyalarımı. Bunun sonucunda yorgun olduğuma inanan bedenimle beraber yatağa bıraktım kendimi.

Israrla çalınan kapı zilim uykumdan çekip aldı beni. Saatin kaç olduğuna bakmak için telefonuma baktım. Saat 11.20 idi. Dün uyanamama karşı alarm kurmayı unutmuştum. Ve büyük ihtimalle zil ısrarla basan kişi beni psikoloğa götürecek babamın şoförüydü. Kapı otomatiğinden ona hemen ineceğimi söyleyerek kendimi banyoya attım. Hızlıca duş alıp kıyafet seçmeye gittim. Uzun süre düşünmeme gerek yoktu. 

Altıma dar açık renk kot pantolon üzerime ise bol beyaz bir gömlek giydim. Banyoya tekrar gittim saçlarımı kurutup, karışık yerlerine biraz fön çektim. Dudak kremini de sürdükten sonra telefonumu cebime attım. Evin kapısını kitledikten sonra koşar ayak aşağı inmeye başladım. İlk günden geç kalkmak beni biraz utandırmıştı. Şoför arabanın içinde beni bekliyordu. Geldiğimi görünce inip kapımı açtı. Ve "Çok geç kaldık. Umarım babanız kızmaz. " dedi. Saate baktım tekrardan yirmi dakika da hazırlanmıştım.

 "Özel bir psikolog olduğunu söylemişti, sorun olacağını sanmıyorum. " dedim. Dikiz aynasından bana baktı kısaca. Araba durduğunda evime o kadar da uzak olduğunu düşünmüyordum. Yarın ilk işim şoföre buraya kendimin gelebileceğini söylemekti. Dışarıdan bakınca bu merkezin özel bir yer olduğu anlaşılıyordu. "Kendim bulabilirim, siz gidebilirsiniz." dedim. "Peki efendim." Deyip elime bir kağıt tutuşturdu. Kağıtta "Dr. Kim SeokJin" yazıyordu. Kolay bulmayı umarak merkeze girdim. Çabucak bitmesini istiyordum çünkü ihtiyacım yoktu. Ama buradan kaçamazdım da. Psikolog eminim ki babama her şeyi rapor ediyordu.

 Danışmaya adımı söylediğimde "Buyrun, ben size eşlik edeyim. Doktorunuz da sizi soruyordu."dedi.