Just Give Me A Therapy || TaeJin

intensive.

 "Burada bulunma sebebim olan babamı biraz anlatsam hak verirsin sanırım bana. Aramız hiçbir zaman düzelmedi gerçi, ben onun için var olmasam yüzünü güldürecek birisiyim. Annemin şimdilik bana gösterdiği yüzüyle iyi anlaşıyordum, kısa bir zaman geçti diğer yüzüyle de tanışalı. Babam genellikle iş sebebiyle zaten yurt dışında bulunuyor. İyi bir kazancı var, hayatımı da parasıyla kontrol altında tutmaya çalışır zaten. Beni istemeyen ya da sevmeyen insanlarla aynı yerde bulunmaktansa dışarıya çıkarım, müziğime sarılırım diye düşündüm ben hep. Uzun zamandır takıldığım, arkadaşlarımı oluşturduğum bir ortam var. Galiba ailem oranın evimize çok uzak olmayışını seviyor. Çünkü vaktimin çoğunu orada geçiriyorum. Tabii bu son iki, üç günde hayatımın düzeni değişti ben neler olup bittiğini anlayamadan. "  

Hayatımın altüst olması üzerine ne yapacağımı hala düşünmemiştim. Geldiğim noktaya bakıp kendime acıyordum. Böyle bir hikayeyi, böyle bir hayatı hak etmiyordum.

"İki, üç gün içinde neler oldu Taehyung-ah? " dedi hikayenin devamını bekleyen Seokjin.

"Biz annemle bir şey saklıyorduk ve babamın bunu bir anda biz konuşurken duyması üzerine tartıştık. Ve beni evden atma derecesine geldi. Attı da. "

"Anladım. Şuan kalacak bir yerin var öyle değil mi? "

"Evet, var. O gün evinden çıktığımda babamın çalışanları beni bulup şirkete götürdüler. O zaman psikoloğa gitmem gerektiğini ve şimdilik tek başıma kalabilecek bir evim olduğunu öğrendim. " dedim.

"Seni bulduğum gece evden atılmıştın yani. Senden haber alamadığımda başına tekrar bir şey geldi sanmıştım. Şimdi o durumdan daha iyi olduğun için sevindim. Ama hala senin içini yakan bir durumunun olduğunu görüyorum. Seni daha fazla zorlamak istemiyorum, sonraki zamanlarda istersen bahsedebilirsin. Gerçi buraya isteyerek gelmiyorsun ve son görüşmenin bu olmasını bile diliyor olabilirsin. " dedi buruk bir kahkahayla.

"Ah hayır, hayır ben sanırım bu şekillerde karşılaşmak istemezdim. Ben aslında bir şey dileseydim bu anne ve babanın olmamasını dilerdim. Bunların yanında seninle konuşmak o kadar kötü değil ve şey sana kabalık ettiğimi düşünüyorum o gün. Ben özür dilerim. " O melek yüzlü adamın kalbini kırmak istemiyordum ya da gözünde yalnızca kötülüğü barındıran birisi olarak gözükmek istemiyordum.

"Problem değil. Geçmiş ve yaşanmış kötü şeyler yalnızca hafızada kalmış çiziklerdir. "

Yalnızca yüzüne bakıp kendinden emin olamayan bir tebessüm yolladım karşılık olarak. "Bugünlük bu kadar yeterli Taehyung. Görüşmeleri seni sıkmamak adına iki günde bir yapacağım. Bu da salı günü görüşürüz demek oluyor, saati ise 20.30 yapalım. Seninle tanıştığıma sevindim. " dedi elindeki kalemi masanın üstünde not aldığı defterin üzerine bırakırken. Havada olan elini sıkmak için ayaklandım. Gülümseyip odasından ayrıldıktan sonra koridorun hastane kokusuna karşın odası onun kokusuyla dolup taştığı için çok güzel kokuyordu. Arkadaşlarımı gerçekten özlemiştim. Aslında beni o günden beri merak etmeyen ve aramayan insanlardı. İhtiyacım olanın yemek yiyip biraz müzik dinlemek olduğunu düşünüyordum. Yerinden hiç kıpırdaman durmuş olan şoför çıkışımla beraber kapının kapının düğmesine bastı. İçeri geçip bu işkenceye katlanmam son bulduğunda hiçbir şey demeden eve yöneldim. Bir şekilde seans saatlerinin haberini alacağını o da ben de bildiği için konuşmaya gerek yoktu. Dar pantolondan kurtulmak isteyen bacaklarımın isteğini yerine getirip pantolonumu çıkarttım. Mutfağa yönelip kendime yiyecek bir şeyler hazırladım. Karnımı doyurduktan sonra salona geçip kulaklığımı takıp bir koltuğa oturdum. Evde kimsenin olmaması yine de müziğimi kendime saklamayacağım anlamına gelmiyordu. Kendi kendime dinlenme fırsatı bulduğum için kendimi huzurlu hissediyordum. Dikkatimi çeken telefonumun bildirim ışığı oldu. Ekranı kaydırdığımda birsinin mesaj attığını gördüm.

0082******* : Hırçın kaplan, nerelerdesin?