Under The Moonlight

Τα πάνω κάτω

"Γκουέν, στάσου!"

Τον άκουσα να έρχεται πίσω μου και επιτάχυνα. Η φύση, σαν να με κατάλαβε, με βοήθησε ξανά να τρέξω με εκείνη την απίστευτη ταχύτητα.

Ένιωσα τα δάχτυλά του να σφίγγουν το μπράτσο μου και να με σταματάνε. Τίναξα το κεφάλι μου και τον κοίταξα επιθετικά.

"Τι στο διάολο θες;"

"Θέλω να μιλήσουμε" μου είπε ήρεμα.

"Πιστεύω πως δεν έχουμε τίποτα να πούμε" είπα, με ένα αγέρωχο βλέμμα πληγωμένης αξιοπρέπειας. "Άσε με ήσυχη".

"Κάνεις μεγάλο λάθος για μένα. Ποτέ δεν θα σε χρησιμοποιούσα" αποκρίθηκε απαλά.

"Α, ναι; Και τότε γιατί έκανες όλα αυτά που έκανες; Χτες το βράδυ σου είπα πως ένιωθα για σένα. Δεν απάντησες τίποτα. Γιατί;" ρώτησα και συνειδητοποίησα αγανακτισμένη ότι η φωνή μου έκρυβε παράπονο αντί για κατηγορία.

"Δεν μπορούσα να σου το πω. Ήξερα ότι έπρεπε να σε αφήσω και το ήξερες κι εσύ. Δεν ήθελα να σε πληγώσω". Μιλούσε με πάθος και στα μάτια του έκαιγε μια άγρια φωτιά που δεν είχα ξαναδεί.

"Τότε σκέψου πως δε χρειάζεται να το κάνεις. Σκέψου πως δε θα με πληγώσεις. Πως όλα είναι καλά. Αν το νιώθεις, πες μου το". Ήταν το τελευταίο πράγμα που έπρεπε να πω, αλλά εκείνη τη στιγμή ήθελα να το ακούσω από τα χείλη του, έστω κι αν ήταν η τελευταία φορά που θα τον έβλεπα.

Τα μάτια του έλαμπαν και με κρατούσε σφιχτά από τους ώμους. Οι λέξεις βγήκαν από το στόμα μου πριν προλάβω να τις εμποδίσω.

"Φίλησέ με".

Έσκυψε πάνω μου και με φίλησε.
Τα πάντα γύριζαν. Ζαλιζόμουν. Άφησα τα μάτια μου να κλείσουν, απολαμβάνοντας την αίσθηση των χεριών του στο δέρμα μου. Με έκλεισε στη ζεστή αγκαλιά του και η μυρωδιά του δάσους έγινε ακόμα πιο έντονη.

Με έσφιξε με τόση δύναμη, που τα πόδια μου σηκώθηκαν από το έδαφος. Αγκάλιασα τον λαιμό του και τύλιξα τα μαλλιά του στα δάχτυλά μου.

Μετά από μερικά ατελείωτα λεπτά χωριστήκαμε. Τον κοίταξα στα μάτια και συνέχισα την ανάκριση.

"Γιατί το έσκασες σαν τον κλέφτη μες στην άγρια νύχτα;" απαίτησα να μάθω, με πιο ψυχρή φωνή αυτή τη φορά.

"Επειδή ήξερα ότι, αν ξυπνούσες, θα με κοιτούσες με αυτά τα υπέροχα μάτια σου, θα μου χαμογελούσες, θα με φιλούσες και θα με έπειθες να μην φύγω. Να μείνω στην αγκαλιά σου για λίγο ακόμα" αποκρίθηκε. Μιλούσε σαν να παραδεχόταν μια τεράστια αδυναμία του, χωρίς όμως να σταματήσει να με κοιτάει.