Ορφανή Μητρός

Part 1

  Ακούω τον ήχο από το ξυπνητήρι και ανοίγω τα μάτια μου να κοιτάξω την ώρα και βλέπω 9:15. Πετάγομαι από το κρεβάτι κατευθείαν και τρέχω να ετοιμαστώ.

Εχω αργήσει για τη σχολή εδώ και μια ώρα και τρέχω πανικόβλητη να βρω τα ρούχα μου. Δεν έχω τίποτα να βάλω Παναγία μου. Βάζω όπως όπως ένα τζιν και ένα μπλουζάκι παίρνω την τσάντα μου και βγαίνω από το σπίτι καλημεριζοντας την συγκάτοικο μου την Έλλη. Πηγαίνοντας προς τη στάση αναρωτήθηκα αν η Έλλη έχει σήμερα σχολή δεν δίνω σημασία στην σκέψη αυτή καθως τη σκέψη μου διακόπτει το λεωφορείο το οποίο ακούω λίγα μέτρα μέτρα πιο πίσω. Τρέχω να το προλάβω αλλά δεν σταματάει καν στη στάση και φεύγει.

Περιμένω στη στάση εδώ και ένα μισάωρο και το λεωφορείο δεν έχει φανεί.  Αχ η μέρα δεν ξεκινάει καθόλου καλα λεω μέσα από τα δόντια μου και την ίδια ακριβώς στιγμή αρχίζει να βρέχει καταρρακτωδώς...δεν μπορω μα πιστέψω την ατυχία μου σήμερα. Αφού περίμενα αλλά 10 λεπτά και έχω γίνει μούσκεμα τα παράτησα και ξεκίνησα για το σπίτι φορώντας τα ακουστικά μου.

  Στα μισά του δρόμου σχεδόν, ακούω κορναρίσματα γυρίζω και βλέπω Μιχάλη να σταματάει το αμάξι.
- Που πας όμορφη ; Με ρωτάει δυνατά βγάζοντας το κεφάλι του έξω από το παράθυρο.

- Σπίτι... μπορείς να με πας;  Του λεω, κοιτώντας τον κολλητό μου με λυπημένο ύφος.

-Είσαι μούσκεμα δεν υπάρχει περίπτωση. Μου λέει γελώντας και αυτή ήταν η τελευταία του κουβέντα πριν εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο.

Μπορεί να νευρίασα με το Μιχάλη αλλά δεν του κρατώ κακιά. Είμαστε από μωρα μαζί...στο ίδιο σχολείο, στην ίδια γειτονιά... μόνο το πανεπιστήμιο μας χώρισε και αυτό μας στεναχώρησε και τους δυο δίνοντας όρκο και οι δυο πως θα είμαστε για πάντα κολλητοί ότι κι αν γίνει. Έτσι και έγινε και μετά από 19 χρόνια είμαστε ακόμα μαζί.

Επιτέλους έχω φτάσει στην είσοδο της πολυκατοικίας και ανοίγω την πόρτα να μπω μέσα. Προχωρώντας προς το ασανσέρ βλέπω ένα χαρτί που λέει εκτός λειτουργίας. Βρίζοντας από μέσα μου και ανεβαίνω τα σκαλιά. Έχω ανεβεί είδη τους δυο ορόφους και μου μένει άλλος ένας μέχρι που... γλιστράω στο σκαλί και σωριάζομαι κάτω στο πάτωμα. Βγάζω μια πνιχτή κραυγή γιατί έχω χτυπήσει τον αγκώνα μου και σηκώνομαι όσο πιο γρήγορα μπορω πριν με δει κανείς και γίνω ρεζίλι.

Φτάνω έξω από την πόρτα του διαμερίσματος μου ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα... δεν βλέπω την Έλλη μέσα και υποψιάζομαι πως είναι στη σχολή η κάπου άλλου φωνάζω το όνομα της για να σιγουρευτώ αλλά πάλι τίποτα. Προχωρώ προς το δωμάτιο αλλά ακούω κάτι περίεργους ήχους από το δωμάτιο της Έλλης. Πηγαίνω προς το δικό της δωμάτιο και η πόρτα της είναι ανοιχτή και παθαίνω ένα έμφραγμα με αυτό που βλέπω...

-Έλλη; Φωνάζω σοκαρισμένη και το ζευγάρι γυρίζει και με κοιτάζει τρομαγμένο