13 redenen waarom

1.

Ik ben het, Joran. Joran van den Berg. Ik ben het hier op papier. Er komt geen ander optreden, geen toegift en ik doe absoluut geen verzoekjes deze keer. Pak iets te eten. Ga lekker zitten. Want je krijgt mijn levensverhaal te horen. Of beter gezegd, waar mijn leven eindigde. Want inderdaad, als je dit leest ben ik er waarschijnlijk niet meer. Als je dit leest na een bericht van mij ben jij een van de redenen, maar ik ga niet zeggen welk verhaal over jou gaat. Maar vrees niet. Als ik je een bericht heb gestuurd kom je ten sprake. Dat beloof ik je. Enjoy!

Thuis is een plek waar je je veilig moet voelen. Thuis is de plek waar je over alles moet kunnen praten. Waar je je op je gemak voelt. Wanneer ik thuis kom voel ik me niet veilig. Ik loop naar binnen na een lange dag school. Eindelijk thuis. Direct val ik een een gat. Er wordt weer tegen me geschreeuwd, omdat ik 2 minuten te laat thuis ben. Direct word ik opgepakt en tegen de muur aan gedrukt. 'Waarom ben je zo laat'. een doffe klap volgt. en nog een. en nog een. Ik begin te huilen en wil wegrennen. Ik begin te bewegen om los te komen, maar het lukt me niet. De hand pakt me nog steviger vast en verplaatst naar mijn keel. Ik krijg geen lucht, ik stik.. ik stik.. Alles wordt wazig. Ik hoor het geluid vervagen. Ik val weg. Dan glijd de hand weg en krijg ik weer lucht. Ik begin wilt te ademen. Weer hoor ik een doffe klap. Dan voel ik een stekende pijn bij mijn ribben. Het lijkt net of al het lucht uit me wordt geperst. Dan loopt hij weg. Ondanks je er niet meer bent nu, is dit eerste verhaal wel voor jou pap. Ook al kun je dit verhaal niet meer lezen. Wil ik dit toch delen, aangezien jij een van de grootste redenen bent waarom. Ik kom thuis van school en het eerste wat ik hoor is ruzie. Ruzie tussen jou en mama. De volgende dag was het al raak. Ik kijk mama aan. Ze kijkt bang en op het eerste gezicht zie ik al een stuk of 10 blauwe plekken. Mama gaat vertrekken en neemt twee kinderen mee. De keuze wie van mijn zusjes of ik mee gaat ligt bij ons. Pap jij was er zo van overtuigd dat een van ons bij jou zou moeten blijven, maar voor wat? om je agressie op te uiten? 'Ik blijf bij papa wonen.' Bijzonder he, hoe makkelijk dat ging. De volgende dag staan de koffers en tassen van mama, Claire en Lotte al klaar bij de deur. Nog even een snelle blik en een knuffel en daar gaan ze. Ik kan mijn tranen niet meer inhouden.  Ik ren de trap op en gooi mijn slaapkamerdeur dicht. Kwam jij vragen hoe het ging? Natuurlijk niet, want waarom zou je? Weetje hoe lang jij mij pijn hebt gedaan. Mij gesmeten tegen de deuren. Mij geslagen recht in mijn gezicht. Vanaf 10 jaar oud. Hoe kun je een 10 jarig jongetje nou slaan? Ik wordt steeds ouder en ouder, maar je houd maar niet op. Ik kan me  er niet tegen verzetten, dus ik laat het gebeuren. 'Je bent echt waardeloos.' 'Ik wou dat je niet bestond.' 'Je bent echt geen toegevoegde waarde in deze wereld.' Doen die dingen veel goeds met je pap? Je sloopt me. Elke f*cking dag. Misschien dat ik daardoor aan borderline kom. Door de handelingen die jij deed. Ik ben 17 jaar en van mijn huidige vriendin krijg ik een gloednieuwe iphone 7 plus, aangezien jij mijn huaweii hebt gesloopt. Je hebt hem van je afgegooid, waardoor de letters op het scherm bijna onleesbaar zijn. Je hebt de camera's door geprikt met een schroevendraaier. En dan verdien ik geen nieuwe telefoon? Eva geeft mij die telefoon uit medeleven, dat ik nu een goeie telefoon heb. Je pakt hem af en stopt hem in je eigen zak. 'Pap, misschien moet je een keer hulp gaan zoeken'. Dat durf ik pas te zeggen nu ik 17 ben. Je vertelde dat je inderdaad hulp wou. Het hielp en mama kwam weer bij je wonen. Voor een maandje dan... Mama was ondertussen al weer vertrokken, want je viel terug in je ouder gedrag. Toch heeft mama de hele tijd van je gehouden pap. En ik ook wel, want je bent mijn vader en met bepaalde dingen lijk ik echt heel erg op jou. Nu ik 18 ben zie ik steeds meer jou in mij te voorschijn komen. Het uiterlijk, maar ook een paar goeie eigenschappen van jou. Je deed aan motorcross. Een sport waarvan jou wou dat ik dat later ook zou gaan doen. Het laatste wat ik van jou weet was dat je een wedstrijd had in Arnhem en je een foto stuurde dat je een ongeluk had gehad. Je been lag iets open, maar niks ernstigs zei je. De volgende dag stond je al gewoon weer op de baan. Die zelfde middag word ik gebeld. 'Is dit Joran van den Berg?' Eeuhm, ja? 'U spreekt met Meneer van der Vliet van de politie.' Oh, ja hallo? 'Ga even zitten. Ik moet je wat vertellen. Je vader is naar ten val gekomen tijdens zijn wedstrijd en heeft de val niet overleeft. Er is hulp voor je onderweg....' hij praat nog verder, maar dat heb ik allemaal al niet meer gehoord. Ik stond verstijft. Geen reactie. Geen emotie. Heel raar, iets in mij was opgelucht. Ik hoefde die psychische pijn die hij deed niet meer te voelen, maar toch ook heel verdrietig, het is wel mijn vader. Vooral omdat we voordat je de wedstrijd reed ruzie had met mij. Ik geef mezelf de schuld, dat je door mij roekeloos bent gaan rijden.. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat het door mij komt en dat kan ik mezelf ook nooit vergeven, maar wat jij hebt gedaan kan ook niet. Tot de dag van vandaag mis ik je nog elke dag pap, maar wat je hebt gedaan doet me tot de dag van vandaag ook nog steeds pijn. Ik kan het niet verwerken. Ik lig 's nachts wakker en kom niet in slaap, omdat ik alles voor me zie wat je hebt gedaan. Ik herleef de pijn die je me deed en daarom sta jij in die verhaal Berjn van den Berg. Jij bent een van de reden waarom.