13 redenen waarom

2.

Ik loop door de gang van de school. Ik zie jullie wel naar me kijken. Vooral jij. Het moment dat ik langs je heen loop en die blik van je krijg weet ik al genoeg. Wat doe ik fout? Waarom ik? Ik loop door en hoor je ademhaling al achter me. Je drukt me tegen de muur. 'Goedemorgen joran. Wat heb je vanmorgen gegeten? Zeker een patatje en een frikandel met extra veel saus.' Wat jij niet weet is dat door de thuissituatie ik niet gezond kon eten. Als je van je beide ouders alleen maar vet eten krijgt of totaal ongezond eten krijgt dan komen de kilo's er heel makkelijk bij ja. 'KIJK DAAR HEB JE DIE DIKZAK WEER!' Wat verwacht je dat die opmerking met mij deed en doet. Jij weet dat je met jou rol in de school (je populariteit) een ''voorbeeld'' bent. Iedereen heeft mij sinds dat moment ook dikzak genoemd. Ik loop de school binnen. Ik zet net 1 stap in de school en direct hoor ik het. 'Knor, Knor, knor. Zien jullie dat varkentje ook?' en 'Ik denk dat je  beter moet gaan rollen in plaats van lopen.' Alweer heb je dit gezegd.. Deed je het om stoer gevonden te worden? Nou heel stoer.. Stoer dat je iemand leven hebt weten te verpesten. Weken gingen voorbij en het stopte maar niet.  Je bleef doorgaan, net zolang tot de andere leerlingen van de school het ook zouden zeggen. Ik loop de kantine binnen. Iedereen staart me aan alsof ik een eng monster ben. Ik kijk mezelf aan in het raam. Ik zie het brood met chocopasta en een paar snoepjes in mijn hand. 'Ha kijk, daar heb je diktrom weer.' Ik loop naar de prullenbak en gooi mijn eten erin en ren zo hard als ik kan de aula uit, naar de wc's. Ik begin te huilen. Tot ik jou stem hoor en die van het groepje waar je mee omgaat. 'Moeten we niet eens stoppen met Joran te plagen? Volgens mij vind hij het helemaal niet leuk.' Hoor ik een van je vrienden zeggen. 'Hoezo? Een beetje man moet dit wel kunnen hebben en kom op nou boys, hij ziet er toch ook echt niet uit.' Hoor ik je zeggen. Ik wacht tot je weg bent, dan pas kom ik naar buiten. Heb jij er nooit over na gedacht hoe het voor mij voelde? Hoe veel pijn dit mij gaf? Ik ben slechts een brugpieper en jij zit een klas hoger. Is dat waarom je de pik op me hebt? Elke dag ga ik met een rot gevoel naar school. Ik eet mijn eten half op en gooit de rest weg en dit 4 jaar lang. Ik weet het nog zo goed. De aller eerste dag van die vierde klas. Ik was zo bleek, zo dun, zo kapot en het enige wat jij zegt is 'je bent nog steeds dat dikke varkentje van vroeger'. Ik ren naar de wc's en kijk mezelf aan in de spiegel. 'Ben ik echt dik?'. Thuis pak ik meteen de weegschaal erbij en er verschijnt 44,7 op mijn weegschaal. Dan kijk ik mezelf aan de in de spiegel. 44,7, dat is een noodgevalgewicht, vooral voor een jongen van 17. Ik ben door jou zo veel kilo's verloren, waar ik je aan de ene kant dankbaar voor ben, maar aan de andere kant ben ik zo boos, want de manier waarop en hoeveel er af is, is niet normaal en ja dat komt door jou. Je zou nu denken 'nee dat doe jezelf, jij stopte met eten, jij spuugde je eten uit' , maar nee dit is allemaal jou fout. Weet je nog die keer in het bos? Ik ben lekker aan het wandelen. Mijn vaste rondje. Blijkbaar heb jij me al een hele tijd in de gaten gehouden, want hoe wist je anders waar ik altijd mijn rust plekjes opzoek? Ik zie iemand in de verte staan, bij het bakje waar ik altijd zit. Even komt er in me op om terug te lopen, maar dat doe ik niet. Kijk hij of zij loopt al weg. Waarom liep je weg? Durfde je niet meer? Of hoorde dit bij je plan. Ik denk dat het tweede antwoord goed is. Ik ga zitten en kijk voor me uit over het grasveld. Het is donker, de sterren zijn heel duidelijk te zien. Net wanneer ik naar boven kijk, voel ik een hele harde steek in mijn hoofd en ik zie direct wazig, maar ik kan wel zien wie je bent. Heel duidelijk. Nog een harde steek in mijn hoofd en nog een. Langzaam val ik weg, het enige wat ik nog kan zeggen is een beetje gepiep en gekreun. De volgende dag word ik wakker met knallende hoofdpijn. Ik kijk naar mijn handen. Mijn handen zitten onder het bloed. Ik kijk om me heen. Waar ben ik? Een bos? Ik kijk op mijn telefoon. Zondag, 8.32. ik krabbel overeind en klik google maps aan. Je hebt me gewoon gedropt aan de andere kant van Zwolle. Mijn ov heb je afgepakt. Alleen mijn telefoon heb je overgeslagen. Ik weet nog heel goed dat jij het bent. Misschien had je langer moeten doorslaan, zodat ik je niet nog had onthouden. Ik heb dat hele stuk terug moeten lopen, geen voorbijganger die me wou helpen. Ik heb aangebeld bij huizen, maar ze deden of niet open of smeten de deur voor me dicht. Je wist dat ik niet kon bellen met mijn telefoon, je wist het. Ik heb uren gelopen om bij mij thuis te komen. Ik was kapot, maar dit waren niet de enige dingen wat je deed om mijn leven te verknallen. Weet je nog die ene keer, die keer bij het water? Ik kom thuis en besluit een stukje te gaan lopen. Naar mijn favoriete plek, waar ik altijd mijn gedachten weg kan schrijven. Waar ik mezelf kan zijn. Jij bent te weten gekomen waar die plek was, want toen ik er aankwam was mijn bankje half gesloopt en de bomen waar ik wat in had gekerfd waren helemaal toegetakeld. Toch ga ik zitten. Ik begin te schrijven over mijn dag. De hele tijd dat ik hier zit hoor ik al gekraak en heb de hele tijd het gevoel dat ik bekeken word. 'Dat zal vast wel zo zij omdat iedereen op school altijd op mij let', denk ik dan. Ik leg mijn schrijfboek aan de kant om er toch even zeker van te zijn dat er niemand achter me staat. Ik draai me en daar sta jij Ryan. Je duwt me het water in. Zo hard dat mijn jas uitvliegt en op de grond valt, maar ik val in het water. Het water is ijs en ijs koud, ik viel flauw.. en wat doe jij? Jij loopt gewoon weg. Een vreemde man die zijn hond aan het uitlaten was, heeft mij dat water uit geholpen en heeft mij opgewarmd in zijn huis. Ik kreeg zijn kleren. Bedankt voor het verpesten van mijn Leven, want dit heeft mijn leven veranderd. Alles wat je deed heeft mijn leven veranderd. De onzekerheden die ik had, zijn door jou erger geworden en nog steeds. Dit deel van het verhaal is voor jou Ryan. Doe ermee wat je wilt.