Does it hurt? DUTCH FANFIC

Does it hurt?#21

Ik lig op mijn bed met mijn oortjes in. Ik verwacht dat mijn deur nu elk moment open gaat. Nee, ik bedoel niet Ashton, het is nog lang geen 1 uur. Maar Niall, ik ben niet naar het ontbijt gekomen. Tot ze me hier uit halen, ga ik in honger staking. Niet dat ik nou echt zin heb om te eten. De medicijnen nemen al mijn eetlust weg. Ik hoor de deur open gaan, en niet veel later staat er een boze Niall voor me. 'Wat is er?' Vraag ik zo onschuldig mogelijk. 'Je weet heel goed wat er is.' Ik kijk hem niet begrijpend aan. 'Jara, hadden we niet afgesproken dat je gewoon mee zou eten?' Iets aan de klank in Niall zijn stem maakt me bang. 'Het spijt me, ik heb gewoon geen honger.' Ik doe mijn ogen dicht, bang voor zijn reactie. 'Jara, je moet begrijpen dat iedereen hier het beste met je voor heeft, niemand wilt je kwaad doen. Maar je moet het wel proberen.' Ik staar naar de muur, zonder antwoord te geven. 'Oké, prima. Als je het zo wilt doen kan ik dat ook.' Ik kijk hem bang aan, hij gaat toch niet zeggen wat ik denk dat hij gaat zeggen. 'Tot dat je gewoon mee werkt, géén bezoek, géén contact en géén muziek. Lever alles maar in.' Ik voel de tranen over mijn wangen stromen. 'Dat kun je niet van me afnemen, m'n, dat is het laatste beetje dat ik nog heb in mijn leven. De laatste mensen waar ik om geef, en die om mij geven. Hoe, wat, waarom, ik, ik probeer. Maar...' Ik kom niet meer uit mijn woorden. Het voelt alsof het laatste beetje vreugde in mijn leven word afgenomen. Ik ren naar de badkamer deur en draai de sleutel om en haal hem eruit. Ik zak in elkaar, op de grond. Er komen beelden terug van toen ik me opsloot in de badkamer, om te vluchten voor Pim. Over hoe Luke naar binnen gerend kwam. Ik ga recht op zitten met m'n rug tegen de muur, terwijl ik rustig probeer te worden. Ik hoor geklop op de deur. 'Jara, open de deur.' Niall's stem klinkt eerder bezorgt dan boos. 'Nee, laat... Laat me met rus... Rust.' Ik kom nog steeds moeilijk uit mijn woorden. 'Jara, alsjeblieft, maak het niet moeilijker dan het is.' Ik probeer het geluid om me heen uit te schakelen. Ik ga staan en kijk naar de spiegel. Bij de wastafel ligt mijn potje met de medicijnen. Ik zou het kunnen doen, gewoon alles slikken. Dan ben ik van alles af, en ben ik niemand meer tot last. Maar iets in me houd me tegen. Ik kan het Ashton niet aan doen, of Niall. Ik bedoel, ik ken Niall misschien nog niet zo goed, maar hij doet gewoon zijn werk. Hij hoeft mijn lichaam hier niet levenloos op de grond te zien liggen. Nee, ik houd vol. Toch twijfelt er iets in me. Ik pak het potje op, en draai hem open. Ik haal er een stuk of 10 pillen uit. Ik kijk bang naar mezelf in de spiegel. Het lijkt wel alsof alles automatisch gaat. Alsof ik geen macht meer heb over mijn eigen lichaam. 'Jara, leg die pillen terug in het potje.' Ik draai me geschrokken om en laat de pillen op de grond vallen. En, voor de zo veelste keer, begin ik te huilen. Niall loopt naar me toe en neemt me in zijn armen. Ik stribbel niet tegen. Ik had een goede knuffel nodig, en ik moet toegeven, Niall is een goede knuffelaar. We blijven zo een hele lange tijd staan. 

Ik zit op mijn bed. Niall is een uur geleden weg gegaan, zodat ik kon slapen. Ik heb geen oog dicht gedaan. Het lukt niet. Het is inmiddels al vier uur. Ik heb de lunch gemist, maar dat boeit me niet. Niall probeerde met me te praten, maar ik weigerde antwoord te geven op zijn vragen. Toen hij merkte dat ik niet van plan was te praten, stond hij op en liep weg. Ik snap echt wel dat hij gewoon probeert zijn werk te doen. Maar het is niet alsof ik van de een op de andere minuut van gedachte verander en hem alles ga vertellen. Ik ben nog steeds boos op hem. Ik verveel me zonder muziek. Als ik geen muziek mag luisteren, zing ik wel. 

We know full well there's just the time,
So is it wrong to toss this line.
If your heart was full of love,
Could you give it up.

'Cause what about, what about angels.
They will come, they will go, make us special.

Don't give me up,
Don't give...
Me up.

How unfair it's just our love,
Found something thats out of touch.
But is you'd search the whole wide world,
Would you dare to let it go.

'Cause what about, what about angels.
They will come, they will go, make us special.

Don't give me up,
Don't give... 
Me up.

Cause what about, what about angels.
They will come, they will go, make us special.

It's not about not about angels, angels.

Ik heb het altijd al zo'n mooi liedje gevonden. Het raakt me elke keer als ik het hoor. Ik hoor de deur open gaan. Ik draai me om, het is Niall. 'Oh, uhm, hey.' Hij glimlacht naar me. 'Je hebt een mooie stem.' Ik word rood. 'Wat heb je gehoord?' 'Uhm, zo'n beetje alles.' 'Dankje.' Hij loopt naar binnen en doet de deur dicht. 'Ik moest dit aan je geven.' Hij geeft me een envelop. 'Van wie is' 'van een jongen, hij kwam dit brengen en ging toen weg.' Ik kijk naar de envelop. 'Ik laat je wel even alleen zodat je het kunt lezen.' Ik knik. Als hij de deur uit is, open ik de envelop. M'n ogen glijden over de letters. 

Hey, uhm, tja. Hoe begin ik deze brief? Lieve Jara is lang niet genoeg om je beter te laten voelen, of wel? Nou ja, het moet maar. Lieve Jara,

Ik hoop dat je me ooit zult vergeven voor wat er gebeurd is. Het was niet mijn bedoeling om je te kwetsen, ik wilde je alleen maar helpen. Ik weet niet of je het nog herinnert, maar toen je in coma lag, kwam ik elke dag langs. Ik fluisterde je van alles toe, dat je niet mocht opgeven. Dat ik niet zonder je kan, en dat je me niet alleen mocht achter laten. En door mijn stomme actie, ben ik je alsnog kwijt geraakt. Het spijt me echt. Maar ik geef echt om je, ik mis je. Alsjeblieft, laat iets van je horen.

Liefs, Luke.

Gefrustreerd prop ik de brief op en gooi hem ergens heen. Tranen stromen over mijn wangen. Ik pak m'n teddy beer en loop er mee naar de badkamer. Ik draai de deur op slot en haal de sleutel er uit. Voorzichtig haal ik het mesje uit de beer. En ik begin mijn armen weer met rode strepen de versieren. Waarom doet hij me zoveel pijn? Waarom kan hij me niet gewoon met rust laten? Ik voel me slap woorden en ga liggen op de grond. Gewoon voor heel even, denk ik bij mezelf. Ik voel m'n ogen zwaarder worden en voor ik het weet heb ik ze gesloten en val ik op de koude harde badkamer vloer in slaap. 

Ik word wakker doordat iemand me heen en weer aan het schudden is. Ik open langzaam mijn ogen, die gelijk de blauwe ogen van Niall ontmoeten. 'Jara, wat heb je gedaan?' Ik voel zenuwen op komen. Ik trek m'n mouwen zo ver mogelijk naar beneden uit schaamte. 'We moeten er echt iets aan gaan doen, want dit' hij pakt me bij mijn pols wat een pijnscheut veroorzaakt 'mag nooit meer gebeuren.' Ik probeer tranen in te houden, ik probeer me voor één keer groot en sterk te houden. 'Ik moet je beter in de gaten houden, vanaf nu slaap ik bij jou op de kamer, op een matras naast je bed. Zo kan ík je 24/7 in de gaten houden.' Ik antwoord niet. Ik hoor de rest van zijn verhaal ook niet. Het geluid om me heen is uit, en ik luister alleen nog maar naar m'n gedachtes. Ze gaan echt alle kanten op. Ik mis Ash, Cal en Mikey. Vergeef Luke. Nee doe niet hij geeft niet om je. Was ik maar dood. Ik heb hoofdpijn. Alles loopt door elkaar heen, en ik kan niet meer helder denken. Hou je mond denk ik. Iedereen, koppen dicht, laar me alleen! 'NEEEEEE.' Ik klem mijn handen om m'n oren heen hopend dat het schreeuwen stopt. En dat doet het. Eindelijk stilte. Ik loop zonder iets te zeggen de badkamer uit, en duik m'n bed in. Ik sluit mijn ogen, en voor het eerst in tijden heb ik een goede, droomloze slaap.