aristo ve dante evrenin sırlarını keşfediyor

otuz üç

onlar gittikten sonra annem, babam, ben verandada oturduk. yağmur yağmaya başladı, biz oturmaya devam ettik. oturduk ve sessizce yağmuru seyrettik. dante'nin yağmurun altında, elinde kanadı kırık bir kuşla durduğunu görüyordum sürekli. gülümseyip gülümsemediğini anlayamıyordum. ya gülümsemesini kaybetseydi?
"yağmuru seviyorum," diye fısıldadı annem.
ben de seviyorum. ben de seviyorum.

evrendeki en hüzünlü oğlan olduğumu hissettim. yaz gelip geçmişti. yaz gelip gitmişti. ve dünya sona eriyordu.