Yazacak pek birşey yok aslında.
Insan mutluyken mutsuzluğunun yanı başında durduğunu fark etmiyor.
Daha henüz 13 14 yaşlarındayken kendi karanlığım da boğulur oldum.
Insan sevdiğinin kıymetini bilmeli.
Çünkü gün gelir onu kaybettigin zaman.
Geriye kalan hayaller ve anılar oluyor.
Herşey sıradanlaşıyor ve tadı kalmıyor yaşananların.
Başa dönüyoruz yeniden.ayni şeyleri yaşıyoruz.
Bugün dünün aynısı,yarının bir benzeri.
Sen ben ve diğerleri çok benziyoruz.
Farklı olacak sandığımız her başlangıçın sonu yine aynı hüsran.
Şimdi kendi mi bile bulamadığım cümlelerdeyim.
Bana ait olan herşey seni özledi be adam.
Bu hayat beni hep yordu.sen yüreğime bir taş koydun.atsam atılmıyor yerine koysam huzur bulmuyor.
Öyle bir hale koydun ki bizi içimde bir yerde yaşıyor ama bir adı yok.
Adı aşk değil sevgi değil.yasadigimiz bu ilişkinin adını koyamıyorum olmuyor.isimsiz olsun adımız her ne yaşarsak yaşayalım bir adı olmadan kendimizi buna mecbur hissetmeden yasayalım.
Ask ve sevgi İkiside derin ve kalın bir yara oldu.
Iyileşmiyor kabuk bağlamıyor.durmadan kanıyor.ama yinede seni tekrar bana veren rabbime şükürler olsun.
Biliyorum geçmiş zamanı geri çağırmam ama herkesin yeni rüyalar görmeye hakkı vardır......!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BU BİZİM HİKÂYEMİZ
Ngẫu nhiênYazılan herşey tamamıyla benim kendi his ve düşüncelerim dir. Arada kaynaklardan görüp beğenip yazdıklarım da var tabi ama çok nadir😊 ♤♤♤♤TANITIM ♤♤♤ RUHUM BIRGUN ALABORA OLACAK VE BEN BU BEDEN DEN BU EVDEN KAÇIP GIDECEGIM HAYATINIZ DA BELIRLI ANL...
