Üzülmekten yoruldum.
Beni kırmalarından yoruldum.
Beklemekten yoruldum neyi beklediği mi bilmeden.
Özlemekten yoruldum.
En çokta düşünmekten susmaktan yoruldum.
Sürekli susup kendi içimde avazımın çıktığı kadar bagırmaktan.
Hep kendimle baş başa kalmaktan yanlız kaldığım da kendime sığınmaktan yoruldum.
Tam güzel şeyler oluyor diyorum sonra bir bakıyorum yine boşuna umutlanmışım.
Ben yaşayarak öğrendim ateşin düştüğü yeri yaktığını.
Anlatmaya kelimelerin yetmeyeceği yorgunluklarım kırgınlıklarım var.
Ben hepsine neyse diyip susuyorum.
Bazen öyle şey ler oluyor ki yutkunamıyorum boğazıma takılıyor düğüm düğüm oluyor.
Kendinden yorulur mu insan.
Yaşadıklarından beklentilerinden.
Sabaha düzelir dediğim gecelerden.
Beklemekle geçen gündüzler den.
Dilden çıkan ama yürekten gelmeyen sözlerden.
Bu defa gerçekten yoruldum.
Yorgun düştü bedenim direniyorum.
Hayat bu yani iki yüzlü insanların arasında yanlız kalmak işte.
Çok yoruldum gelecek için hayal kurmaktan.
Artık ne kuracak hayalim nede ümidim var.
Çok yoruldum hayat daha fazla yorma beni bu as-i yüreği mi.
Ben fazlasıyla ödedim uğrunda kaybettikkerimin bedelini.....!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BU BİZİM HİKÂYEMİZ
RandomYazılan herşey tamamıyla benim kendi his ve düşüncelerim dir. Arada kaynaklardan görüp beğenip yazdıklarım da var tabi ama çok nadir😊 ♤♤♤♤TANITIM ♤♤♤ RUHUM BIRGUN ALABORA OLACAK VE BEN BU BEDEN DEN BU EVDEN KAÇIP GIDECEGIM HAYATINIZ DA BELIRLI ANL...
