The Amulet ft. A.I

-002-

pov. Ashton

Ik wordt wakker. Ik hupel vrolijk naar haar kamer ik open de deur voorzichtig maar zie geen Dana in haar bed liggen of ergens anders in haar kamer. Ik besluit naar onder te gaan. "Heey mam heb je Dana gezien?" vraag ik waneer in mijn moeder eten zie maken. "Ja ze ging net de deur uit" zegt ze. "Waarheen?" vraag ik. "Weet niet als je snel bent zal je haar nog wel zien" zegt ze en ik versnel me naar de deur ik trek snel een jasje aan en open de deur. Ik kijk om me heen. Waarschijnlijk is ze naar Hanna een vriendin van haar maar zo vroeg en te voet? Ik begin te lopen en zie een paar buine en een paar blonde krullentjes met een beanie verder in de straat lopen. Dana. Ik ren een stukje maar ik wil niet dat ze het merkt dus waneer ik vijtien meter van haar af ben ga ik weer lopen. Waarom loopt ze door het steegje naar Hanna als ze ook gewoon even om kan lopen. Ik zie een paar jongens naar Dana kijken maar ze terkt zich er niks van aan. In de verte staan vier meisjes. "Dana eindelijk waar bleef je?" vraagt een meisje. "Ik moest mensen afslaan" zucht Dana. "Niet helemaal gelukt hé" zegt een ander meisje. "Why not?" vraagt Dana. "Iemand is je gevolgd" zegt een meisje. Dana draait zich om en loopt op me af. "Wat" zegt ze bot. "Heey daan" zeg ik en strek mijn armen voor een knuffel maar die krijg ik niet. "Dus wat" zegt ze weer bot. "Waarom ben je niet thuis?" vraag ik. "Horen jullie dat meiden ik heb een thuis" zegt Dana. "Daantje waarom doe je zo?" vraag ik. "Daantje? Dude ik ben 17 laat me met rust ik heb mijn eigen vrienden" zegt ze en draait zich om.

pov. Dana

Het voelt vreselijk om zo tegen Ashton te doen maar waneer ik bij de meiden ben hoor ik bij The Five. The Five een groepje van vijf goede vriendinnen die mega populair zijn zo omschrijven mensen ons, oh en dat we stommen trutten zijn met botte antworden. Ik geef die mensen geen ongelijk maar ik kan er niks aan doen dat ik zo ben. Ik loop van Ashton weg en ga weer bij de meiden staan. "Dana Walker we gaan naar huis" zegt Ashton. "Ash als ik jou was zou ik deze straat niet in lopen" zeg ik. "Jammer dan kom mee" zegt hij en pakt mijn arm beet. De jongens die naar me keken in het begin van dit steegje lopen op Ashton af. "Laat haar los of je krijgt met ons te maken en geloof me dat wil je niet" zegt een van de jongens. "Laat hem jongens hij doet geen vlieg kwaad" zeg ik en zet een fake glimlach op. "Walker kom mee please?" vraagt Ashton. "Ga nou maar voor hij je ten huwelijk vraagt" grapt Hanna. "Jij hebt al een kind dus mondje dicht" zeg ik en duw Ashton het steegje uit. "Wacht maar Dana bij jou zal het ook niet lang meer duren" zegt Hanna met een grijns. "Ga Lieke maar verzorgen" roep ik terwijl ik weer een normale straat inloop. "Dana wat moet je daar?" vraagt Ashton. "Gewoon hangen met vrienden" zeg ik. "Mijn moeder wou je spreken zij ze gisteravond" zegt Ashton. "Dan kan" zucht ik en loop iets sneller. Ik zucht en open de deur van het weeshuis waar ik woon bij familie Irwin. "Dana daar ben je" zegt Anne Marie de moeder van Ashton. Ik negeer ze en loop naar boven naar mijn zolder waar Ashton meer is dan ikzelf. Ik pak mijn iPhone uit mijn zak en begin te typen in notities. Ik heb inspiratie genoeg op het moment. Niemand weet dat ik liedjes schijf en dat wil ik ook zo houden hoe gênant zou het zijn als je een liefdesliedje zou moeten zingen voor je beste vriend omdat hij je betrapt op het schrijven van liedjes. Stel dat Ashton het zou zien ben ik de pineut hoevaak hij me wel niet vroeg van 'wat zou jij doen' als hij weer aan een liedje bezig was en dat ik altijd met hetzelfde reageerde 'jij bent de ster laat de ster in je los en schijf' ik glimlach bij de gedachten hoe Ashton en ik er vaak bij lagen op mijn bed, ik aan een kant en hij lag dan met zijn hoofd op mijn buik terwijl hij scheef en ik met zijn haar speelde maar die glimlach gaat weer net zo snel weg als dat hij kwam. Ashton zal weg gaan en nooit terug komen en als hij terug komt dan komt hij voor zijn moeder, zusje of voor zijn broertje hij zal nooit terug komen voor mij. Ik ga verder met typen. Elk wordt heeft een andere betekenis maar het komt op hetzelfde neer. Gebroken zijn niks meer en niks minder. Verlaten door je beste maatje. Het is pijnlijk maar wel de waarheid. Ik geef om Ashton maar ik weet niet of hij eigenlijk wel om mij geeft. Morgen wordt ik eindelijk achttien en kan ik meer keuzes maken voor mezelf. Anna Marie wil nu al drie dagen met me praten maar op dit moment wacht ik op worden die uit Ashton's mond komen. Elk wordt wat hij zal zeggen betekend iets omdat hij me kan laten schijnen maar tegelijkertijd kan hij me breken en ik vermoedt dat het laatste zal gaan gebeuren. Hij gaat op tournee met zijn vrienden en mij zal hij wel snel vergeten zijn. Elke emotie die in me opkomt zit in het liedje. Woede, verdriet, vriendschap, blijheid, liefde. LIEFDE?! Nee dat kan niet. De laatste zin in het liedje heb ik geschreven. Ik kijk er nog eens naar en besluit om onder even te eten want anders kan ik nog wel eeuwen wachten op Ashton. Ik sta op en loop gefocust op mijn telefoon naar de deur. Ik bots tegen iemand op en val achterover. "Dana heb je pijn?" hoor ik Ashton half in paniek roepen. "Nee doe rustig" zeg ik en pak zijn hand die hij naar me gesrekt hield voor me omhoog te helpen. "Mijn telefoon" roep ik en kijk naar de telefoon die op de grond ligt. Ik pak hem op maar hij is helemaal kapot als ik ermee rammel hoor je allemaal losse stukjes die je normaal niet hoort. "Nee" roep ik en denk al alle liedjes die ik erop had geschreven en alle stukjes en gewoon alles. "Dana het spijt me" zegt Ashton. Ik draai me boos naar hem toe en smijt mijn telefoon die toch al kapot was tegen de muur en ren de trap af. "Stom rot kind" schreeuw ik naar hem en Anna Marie komt al bij de trap staan. "Dana wat is er?" vraagt ze bezorgd. Ik loop naar haar toe en ze trekt me in een knuffel. "U rot zoon heeft mijn telefoon kapot gemaakt en nu is alles weg alles" roep ik terwijl er tranen over mijn wangen stromen. "Wat is weg dan?" vraagt ze en wrijft met haar hand over mijn rug. "Nummers, apps, notieties" zeg ik al iets gekalmeerd. "Die nummers krijg je weer terug en de apps ook waren de notieties zo belangrijk?" vraagt ze. "Ja" zeg ik zo rustig mogenlijk al lukt dat niet helemaal. "Wat stond er dan in?" vraagt ze. "Het waren liedjes allemaal liedje misschien waren het er wel veertig" zeg ik boos en wurm me uit de greep van Anna Marie en loop de deur uit. Geweldig het enige geheim wat ik had is ontluikt door Ashton en door mezelf. Het was meer mijn eigen schud toch? JA! Als ik niet zo verslaafd had gedaan met mijn telefoon was hij niet stuk had ik Ashton niet uitgescholden en was mijn geheim nu nog een geheim geweest. Ik voel me zo dom maar lopen helpt me altijd waneer ik moet nadenken of waneer ik boos ben. Ik wil niet eens weg zijn van huis op het moment maar mijn trots is te groot om thuis te zijn. Ik besluit om langs het park terug te lopen om gewoon even rustig te worden. Ik kijk naar mensen en ineens zie ik een bekend t-shirt in de verte. Ashton. Hij zit op een bankje met zijn armen rustend op mijn knieën en zijn handen rustend op zijn gezicht. Huilt hij? Dana wat ben je voor een vreselijk mens. Ik loop zonder na te denken eropaf en ga voor hem staan. Hij haalt zijn handen weg en zijn waterige ogen breken mijn hart in duizenden stukjes. "Daan" zijn stem is schor en zo vol verdriet. "H-het spijt me" fluister ik bijna. "Daan kom hier" zegt hij en trekt me tegen zich aan. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en voel zijn gezicht tegen mijn buik rusten. Ik speel een beetje met een krulletje van zijn haar zoals ik altijd doe. "We kunnen mijn telefoon delen en ik beloof dat je telefoon helemaal gemaakt wordt" zegt hij en ik leun een beetje van hem weg zodat ik hem kan aankijken. "Ash die telefoon interesseert me niet de inhoud wel" mompel ik en besef dat ik Ashton wel moet vertellen over de liedjes. "Hoe bedoel je?" Vraagt hij verward. "De nummer interesseren me ook geen ene fuck en die app waren allemaal gratis dus dat boeit ook niet maar de notities maken me wel wat uit" zeg ik rustig wat mezelf verast. "Notities?" zegt Ashton vragend. "Ja het waren.... liedjes" zeg ik zacht en kijk naar onder. "Dana waarom weet ik dit niet" zegt hij, niet op een boze manier maar meer op een gekwetsde manier die me pijn doet van binnen. "Sorry Ash het spijt me" hij staat op en drukt mijn hoofd omhoog. "Is het weer goed tussen ons?" Zijn vraag laat me smelten niet door de vraag maar door de manier waarop hij de vraag stelt. Zonder te antwoorden sla ik mijn armen om zijn nek en leg mijn hoofd op mijn schouder. "Ik beschouw dit als een ja oké" zegt hij en ik begin te lachen. "Ja hoopte al dat je het als een ja zou beschouwen" zeg ik en hij slaat zijn armen om mijn middel. "Daan" hij spant zijn spieren aan en trekt me dichter te zich aan. "Ja" hij kijkt me vragend aan. "Wat ga je doen als ik weg ben?" ik heb nu al een dag niet meer aan het fijt gedacht dat Ashton morgen avond naar London gaat en dat ik hem dan drie maanden niet meer zie. "Geen idee ik denk dat ik op mijn kamer ga huilen tot je terug komt" zeg ik overdreven. Ik praat nooit over mijn gevoelens omdat ik me niet als een mietje wil gedragen. "Dana heb je zin in je verjaardag?" vraagt Ashton ineens waneer we terug naar huis lopen. "Nee!" zucht ik. "Why not?" vraagt hij en slaat een arm om mijn schouder. "Jarig zijn is niet leuk en al helemaal niet als je op dezelfde dag je beste maatje moet gaan missen" grom ik. "Daan het spijt me echt maar ik wil het echt heel graag" zecht hij en tekt me dichter tegen zichzelf aan. "Weet ik" zucht ik. Morgen wordt mijn achtiende verjaardag en waaschijnlijk is die net zo saai als elke andere en het zal vreselijk zijn waneer Ashton moet gaan. Ronduit morgen wordt de ergste verjaardag ever. Toch iets in morgen maakt me blij. Of het te maken heeft met het fijt dat ik dan eindelijk volwassen ben of omdat ik weet dat ik me niet meer met die kleine kinderen van het weeshuis moet samen werken om weg te lopen van het weeshuis. Ik weet het niet ik zie het morgen wel.

-----------------------------------------------