Time

1

|Time is what we want most, but what we use worse. -William Penn|

25 Δεκεμβρίου 2018, Χριστούγεννα, ώρα 16:13

"Μαρίλια! Μαρίλια κορίτσι μου κατέβα, πρέπει να φύγουμε" φώναξε η γυναίκα στη κόρη της με αυστηρή φωνή, από το κάτω πάτωμα του σπιτιού.

"Έρχομαι σε λίγο" απάντησε το εννιάχρονο κοριτσάκι, καθισμένη στο γραφείο της, συνεχίζοντας ακάθεκτη την ζωγραφιά της.

Στην απάντηση του παιδιού της η γυναίκα κοίταξε για ακόμη μία φορά αγχωμένα το ρολόι της. Έπρεπε να είχαν αναχωρήσει εδώ και τρία ολόκληρα λεπτά. Δεν μπορούσε ούτε να διανοηθεί το ενδεχόμενο ο σύζυγός της και η ίδια να καθυστερήσουν στην δουλειά.

"Συνέπεια και τυπικότητα. Αυτά είναι τα κλειδιά αν θέλετε να διατηρήσετε την θέση σας. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις." τους είχε τονίσει απόλυτα το αφεντικό τους.

Κι αυτό έκαναν αδιαλείπτως. Συνεπείς στην δουλειά, τυπικοί στην δουλειά. Δεν είχαν λοξοδρομήσει ποτέ και δεν έπρεπε να γίνει ούτε τώρα.

Σε επιβεβαίωση της ανησυχίας της η κόρνα του αυτοκινήτου ήχησε παρατεταμένα για τουλάχιστον δέκα δευτερόλεπτα. Έτσι η γυναίκα ανέβηκε βιαστικά την ξύλινη σκάλα φτάνοντας στο δωμάτιο της κόρης της.

"Μαρίλια τι κάνεις τόση ώρα; Θα αργήσουμε." της είπε μόλις άνοιξε την πόρτα και την αντίκρισε καθισμένη στο γραφείο της.

"Τελειώνω σε ένα λεπτό μαμά." της απάντησε αυτή παίρνοντας τον κόκκινο μαρκαδόρο στα χέρια της.

"Δεν έχουμε χρόνο Μαρίλια. Πρέπει να φύγουμε. Ο πατέρας σου μας περιμένει εδώ και τρία ολόκληρα λεπτά στο αυτοκίνητο. Έλα και θα συνεχίσεις μετά την ζωγραφιά σου." είπε η γυναίκα παίρνοντας βιαστικά από την ντουλάπα της μικρής ένα ροζ μπουφάν για να της το φορέσει.

"Μα μαμά, θέλω να την κάνω δώρο στην γιαγιά για τα Χριστούγεννα." είπε απολογητικά η μικρή αφού σηκώθηκε υπάκουα από την καρέκλα.

"Είναι ήδη πολύ όμορφη κορίτσι μου. Θα αρέσει πολύ στην γιαγιά." αποκρίθηκε η γυναίκα φορώντας της το μπουφάν.

"Εντάξει" ψιθύρισε η μικρή ηττημένη και αφού πήρε και τις δύο ζωγραφιές, της γιαγιάς και των γονιών της, στα χέρια της ακολούθησε την μητέρα της.

Βγαίνοντας από το σπίτι η γυναίκα κράτησε σφιχτά το χέρι της κόρης της και διέσχισαν μαζί τον δρόμο. Όταν έφτασαν τελικά στο αυτοκίνητο, όπου βρισκόταν ήδη ο άντρας της οικογένειας, την έβαλε στο πίσω κάθισμα, δένοντάς της την ζώνη, και ύστερα πήρε γρήγορα και η ίδια την θέση του συνοδηγού. Χωρίς να πουν το οτιδήποτε οι δύο γονείς κοίταξαν για άλλη μία φορά το ρολόι τους και ξεφυσώντας αγχωμένα ξεκίνησαν για τον προορισμό τους. Παράλληλα η μικρή Μαρίλια κοιτούσε λυπημένα την ανολοκλήρωτη ζωγραφιά της και χιλιάδες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό της.

"Αγάπη μου, επειδή εγώ και η μαμά έχουμε πολύ δουλειά, θα σε αφήσουμε στην γιαγιά και θα έρθουμε μετά εμείς. Εντάξει;" είπε ο άντρας στην κόρη του διακόπτοντας για λίγο τις σκέψεις της.

"Ναι μπαμπά" απάντησε σιγανά η μικρή και ύστερα κυριάρχησε και πάλι η σιωπή ανάμεσά τους, με τον καθένα να βρίσκεται χαμένος στις δικές του σκέψεις.

"Μπαμπά;" είπε κάποια στιγμή το κοριτσάκι σπάζοντας την σιγή.

"Τι είναι Μαρίλια μου;" ρώτησε ο άντρας κοιτάζοντάς την στιγμιαία από τον καθρέφτη.

"Την γιαγιά, δεν την αγαπάμε;" ρώτησε παίζοντας νευρικά με μια τούφα από τα μακριά ξανθά μαλλάκια της.

"Φυσικά και την αγαπάμε κοριτσάκι μου." της απάντησε με βεβαιότητα.

"Τότε γιατί δεν πηγαίνουμε συχνά να την δούμε;" συνέχισε αυτή.

"Γιατί δεν έχουμε χρόνο. Έχουμε πολύ δουλειά και δεν προλαβαίνουμε." εξήγησε ο άντρας και η μικρή για όλη την υπόλοιπη διαδρομή έμεινε να σκέφτεται αυτά που της είπε ο πατέρας της.

Όταν έφτασαν στον προορισμό τους, η γυναίκα οδήγησε γρήγορα την κόρη της μέχρι της εξώπορτα του σπιτιού και μόλις άνοιξε χαιρέτισε βιαστικά την ηλικιωμένη.

"Γιαγιάκα!" είπε τότε ενθουσιασμένη η μικρή, αφού είχε μήνες να δει την γιαγιά της, και έπεσε στην αγκαλιά της.

"Εμείς θα έρθουμε αργότερα." είπε η γυναίκα στην ηλικιωμένη, παίρνοντας ένα νεύμα κατανόησης από αυτήν, και έφυγε χαμογελώντας με την χαρούμενη διάθεση της κόρης της.