Time

3

|The moment after it is missed and the time after it is gone are things you cannot recover in life|

25 Δεκεμβρίου 2018, Χριστούγεννα, ώρα 23:09

Σχεδόν μισή ώρα αργότερα η μικρή Μαρίλια και η γιαγιά της είχαν ολοκληρώσει το γεύμα τους. Πλέον καθόντουσαν ξανά δίπλα στην φωτιά περιμένοντας ακόμη την στιγμή που οι αγαπημένοι τους θα φτάσουν.

Η μικρή Μαρίλια παρατήρησε για δεύτερη φορά με ενδιαφέρον τον όμορφο στολισμό του μικρού, ζεστού σπιτιού. Στα εννέα της χρόνια δεν είχε στολίσει ούτε μία φορά, την στιγμή που όλοι οι συμμαθητές της μετρούσαν τουλάχιστον πέντε. Αναρωτιόταν αν το να στολίζεις για να Χριστούγεννα ήταν τόσο διασκεδαστικό όσο έλεγαν οι φίλοι της. Ίσως να μάθαινε κάποια στιγμή, αν ο μπαμπάς και η μαμά της βρουν χρόνο γι'αυτό.

Σε μια στιγμή το βλέμμα του κοριτσιού έπεσε στο μεγάλο παράθυρο αντίκρυ της. Οι πρώτες χιονονιφάδες για τα φετινά Χριστούγεννα είχαν μόλις κάνει την εμφάνισή τους διαλύοντας τις μελαγχολικές σκέψεις της Μαρίλιας και πλημμυρίζοντάς την με ενθουσιασμό.

"Γιαγιάκα κοίτα! Χιονίζει!" είπε χαρούμενα το κοριτσάκι τρέχοντας κοντά στο παράθυρο και η ηλικιωμένη γυναίκα χαμογέλασε με τον ενθουσιασμό της εγγονής της.

Τότε ακούστηκαν τρία ρυθμικά χτυπήματα στην ξύλινη εξώπορτα και η χαρά τους διπλασιάστηκε. Η ηλικιωμένη κατευθύνθηκε αμέσως προς τα εκεί, ενώ η Μαρίλια συνέχισε να παρατηρεί από το παράθυρο. Λίγο πριν ανοίξει η γιαγιά της την πόρτα, το κοριτσάκι είδε στο απέναντι σπίτι μια οικογένεια να βρίσκεται στην αυλή παίζοντας με το χιόνι.

Μερικές συνομιλίες ακούστηκαν από το χολ του σπιτιού κι ύστερα η φωνή της μητέρας της να απευθύνεται σ'αυτήν.

"Μαρίλια έλα, πρέπει να φύγουμε" της είπε καθώς στεκόταν πλέον στην είσοδο του σαλονιού δίπλα στον άντρα της.

"Μαμά κοίτα, χιονίζει! Μπορούμε να πάμε να παίξουμε κι εμείς;" ρώτησε με τα μάτια της να λάμπουν από ενθουσιασμό, δείχνοντας την οικογένεια που βρισκόταν έξω, χωρίς να έχει ακούσει τα λόγια της μητέρας της.

"Δεν έχουμε χρόνο γι'αυτά κοριτσάκι μου, πρέπει να φύγουμε. Είναι αργά και αύριο έχουμε πολύ δουλειά." αποκρίθηκε ο μπαμπάς της και αυτή τον κοίταξε λυπημένα.

"Μα είναι Χριστούγεννα. Δεν πρέπει να περάσουμε χρόνο όλοι μαζί;" ρώτησε ξανά η Μαρίλια καθώς θυμόταν τα λόγια της γιαγιάς της.

"Δεν γίνεται τώρα Μαρίλια μου. Δεν έχουμε χρόνο. Λοιπόν, χαιρέτησε γρήγορα την γιαγιά για να φύγουμε" της απάντησε και η μικρή έστρεψε το βλέμμα της στο πάτωμα γνέφοντας καταφατικά.

Ύστερα ο άντρας βγήκε βιαστικά από το σπίτι, ώστε να βάλει μπρος το αυτοκίνητο, ενώ η γυναίκα επέστρεψε στο χολ παίρνοντας στα χέρια της το μικρό ροζ μπουφάν από τον καλόγερο δίπλα στην πόρτα.

Η μικρή Μαρίλια, μένοντας ξανά στο σαλόνι μόνο με την γιαγιά της, που καθόταν πλέον ξανά στην συνηθισμένη πολυθρόνα της, στράφηκε προς αυτήν και αντικρίζοντας το μελαγχολικό της χαμόγελο της χάρισε μια σφιχτή αγκαλιά.

"Εγώ σε αγαπάω πολύ γιαγιά ακόμη κι αν ο μπαμπάς με την μαμά λένε πως δεν έχουμε χρόνο" είπε σιγανά έχοντας ακόμη στο μυαλό της τα πολύτιμα λόγια της.

"Κι εγώ σε αγαπάω πολύ κοριτσάκι μου" της είπε καθώς μερικά δάκρυα συγκίνησης κύλησαν από τα μάτια της, τα οποία φρόντισε να σκουπίσει αμέσως.

"Κι ο μπαμπάς με την μαμά μας αγαπάνε, ναι; Έχουν πολύ δουλειά όμως γι'αυτό δεν έχουν χρόνο" συνέχισε δίνοντάς της ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο και χαϊδεύοντας απαλά τα ξανθά της μαλλάκια.

Ο μπαμπάς και η μαμά ποτέ δεν έχουν χρόνο, σκέφτηκε με παράπονο η Μαρίλια. Ωστόσο κούνησε καταφατικά το κεφάλι της προς την ηλικιωμένη, θέλοντας να της δείξει πως συμφωνεί, και πλησίασε για μία τελευταία φορά το παράθυρο πλάι στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ήταν αρκετά έξυπνη ώστε να κατάλαβει πως η γιαγιά της προσπαθούμε να διώξει την λύπη της.

"Ο μπαμπάς και η μαμά ποτέ δεν έχουν χρόνο... Ποτέ..." σκέφτηκε ξανά με δάκρυα έτοιμα να τρέξουν, παρατηρώντας την οικογένεια που ακόμη έπαιζε χαρούμενα έξω.
"Δεν καταλαβαίνουν πόσο σημαντικός είναι. Δεν καταλαβαίνουν την αξία του." συνέχισε στρέφοντας το βλέμμα της στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο δίπλα της, με το λαμπερό χρυσό αστέρι στην κορυφή του.

"Για αυτά τα Χριστούγεννα και για όλα τα επόμενα θέλω μόνο αυτό." ξεκίνησε να του λέει ψιθυριστά ώστε να το ακούσει μόνο αυτό.
"Θέλω ο μπαμπάς και η μαμά να καταλάβουν. Να μάθουν την σημασία του χρόνου." ευχήθηκε κρατώντας σφιχτά κλειστά τα μάτια της και το χρυσό αστέρι έλαμψε πρωτόγνωρα χαϊδεύοντας με το φως του την μικρή Μαρίλια. Ένα φως τόσο αληθινό που μόνο με την καρδιά θα μπορούσε κανείς να το δει.