Jason
"Kan iemand me de verplichtingen van de leenheer geven?"
Ik zie dat andere leerlingen nog denken. En neem ook mijn tijd om te denken. Wanneer ik het antwoord weet, doe ik mijn hand in de lucht.
"Ja Jason zeg maar"
"Een leenheer geeft leen, beschermt tegen aanvallers en steunt de leenman bij rechtszaken"
"Goed zo. Dank je Jason."
"Zo zoals jullie al wel weten, wordt er een ouderavond voorzien voor jullie rapporten. Voor diegenen die hard gewerkt hebben en geslaagd zijn gefeliciteerd, ik wens jullie een fijne vakantie. En voor degenen die hard gewerkt hebben maar een onvoldoende gehaald hebben, gefeliciteerd dat je je richting zal vinden en ik wens jullie ook een fijne vakantie. Daarnaast heb ik nog een mededeling ik hou oprecht van jullie, jullie waren de ......" Trrriiiinnnngggg rennend nemen we onze spullen en rennen het lokaal uit.
"Eeh Samuel ben je aan het stressen?"
Vraag ik aan mijn vriend, wanneer ik hem meet een betreurde gezicht zie.
"Ja man ik had echt geen zin om te leren deze laatste weken. Ik weet het niet of ik het nog kan halen"
"Luister je hebt de voorbije trimesters toch hard gewerkt dus dat gaat niet veel uitmaken als je deze kleine fout doorgaat"
"Je hebt makkelijk praten Jason met je hoge punten daar. Je studeert meer dan Lucas en je weet hoe hij is."
"Nee laat Lucas erbuiten die gast is geen gast meer dat is een boek. Hij weet meer dan mij denk ik"
"Hahahaha en toch sta je elke keer op de 1ste plaats. Ik zie wel hoe die 'boek' jou plaats wilt innemen."
"Hahahaha bro laat hem proberen. We zien de waarheid deze avond nog"
"Welke waarheid?" Wanneer men over de duivel spreekt.
Lucas sluit zich aan ons gesprek.
"Gewoon dat die van de rangordelijst wie er deze keer en laatste keer vanboven op zal staan." Beantwoord Samuel de vraag van Lucas.
"Je weet dat daar verandering in zal komen. Jij zal niet op de eerste plaats eindigen. " zegt Lucas wijzend naar mij.
"Pfff... zoals je al hoorde.. we zien de waarheid wel deze avond."
"Hey mama alles goed?" Vraag ik wanneer ik een kus op haar hoofd geef.
"Ja schat het gaat goed, dank je wel. Was het goed bij jouw op school?"
"Ja en over school gesproken, we hebben deze avond ouderavond om de rapporten op te halen."
"Ah oké dat is dan goed. Ik zal me dan maar gaan klaarmaken."
"En kun je het eten even verder afmaken en je broers en zussen aangeven dat ze kunnen komen eten?" Vervolgt ze haar zin.
"Ja dat is goed" en neem een keukenschort.
Met een houten lepel, roer ik het gerecht. Op mijn 12de heeft mijn vader ons, leventje op aarde, verlaten.
Flashback
"Ringg ringg" snel zet ik mijn wekker af. Het is nog vroeg in de ochtend, de meesten slapen nog. Via de gordijnen zie ik mijn vader, hij is buiten bij zijn boot. Hij maakt zich klaar om de zee over te steken. Ik moet snel doen voor dat hij weggaat naar de andere kant.
Ik doe mijn slippers aan en ren de badkamer in. Tandenpoetsen, gezicht wassen en crème aandoen. Dat allemaal in 5 minuten. Ik haast me snel de keuken in en pak een appel en geef me moeder een kus die in de keuken stond. Met snelle voeten ren ik de deur uit, maar wordt tegengehouden door een hand op mijn schouder.
"Ben je ons vergeten mee te nemen?"
Het waren mijn broers Victor (de oudste ) en Maxime ( de jongste ). Ik glimlach naar ze en neem ze mee.
Samen verstoppen we achter een bootje. Kauwend op mijn appel zit ik geconcentreerd naar mijn vader te kijken.
Als ons vader ons zal zien zal hij ons direct naar huis sturen en dat willen we niet daarom dat we hier verstopt zijn.
Via mijn ooghoeken zie ik Maxime zijn nies inhouden. Ik hoop dat die nies niet zal komen, niet nu. Met hoopvolle ogen kijk ik naar zijn wiebelende neus. Zijn gezicht betrekt dat geeft aan dat zijn nies weg is. Ik en Victor kijken elkaar opgelucht aan. "HAATTCHUMM" shit.
We horen de bekende voetstappen dichterbij komen. Wanneer de voetstappen dicht genoeg zijn. Stopt hij. Onze schaduw wordt verbroken door een opgetilde bootje. "Jongens hoeveel heb ik al gezegd om hier niet te komen!"
We staan op en zeggen gelijk sorry. Juist op dat moment roept een man mijn vader. Hij moet vertrekken. Wanneer hij zal komen, weten we niet. We moeten elke keer hopen dat zijn bootje hier terug op zee ligt.
"Jongens luister, jullie moeten niet zo treurig kijken, vroeg of laat kom ik toch thuis en gaan we met het gezin even naar een ander land." We kijken het met een blije maar ingehouden betraande ogen.
We knikken en zwaaien hem nog uit. Snel komt hij terug en neemt een hap uit mijn appel. "Ik had nog honger" zegt hij en lachend gaat hij zijn bootje in. Wanneer hij het zee opgaat, zwaaien we hem uit. Tot we hem als een kleine minuscule zien.
Dagen gingen voorbij, de dagen werden weken en die gingen ook voorbij. De weken werden maanden die ook voorbij vlogen. Nog steeds geen bootje van papa te zien.
Mijn moeder wordt met de dag droeviger. Mijn zussen en broers die niet wisten wat te doen, troosten mijn moeder. En ik met een hoopvolle hart van maar 50% dat mijn vaders bootje op zee zal liggen.
Vandaag een nieuwe dag, een dag zonder vader thuis. Met starende ogen kijk ik naar de plek waar mijn vaders bootje moest gaan liggen. Hij is er nog steeds niet.
Er wordt geklopt aan de deur. Net als snelle jelle rennen we naar de deur. We zien een man met een bril, een strak pak en dossiers in zijn handen. We laten hem het huis binnen en nemen plaats. Mijn zus bood hem een glaasje water aan.
"Jullie vader, jouw man, is gecondoleerd. Het spijt me. Hij is in de strijd gesneuveld..."
Ik hoor niets meer alles rondom mij wordt wazig. Ik zie alleen via mijn ooghoeken de zee waar mijn papa's bootje moest liggen.
Ik zie een bootje aandrijven en zie een gelukkige vader de boot uitgaan. Hij rent naar het raam waar ik altijd een kijkje nam om te zien of zijn bootje eral stond.
"Mijn zoon het gaat goed met mij, huil niet om mij ik ben bij een betere plek" hij legt zijn hand op raam. Ik til mijn hand op en leg het ertegen aan. Met vochtige ogen staar ik naar onze handen.
Wanneer ik mijn ogen sluit valt er een dikke traan langs mijn wangen. Ik doe mijn ogen open en mijn vader is er niet meer. Hij is naar een betere plek.
