In The Winter Snow (NL)

Deel 5 - Sneeuw

De hele bakkerij word rumoerig. "Wat nu!" Hoor ik hier en daar. Ik pak meteen mijn telefoon en app Dena:

U: Hey! Ik kan vanavond niet naar huis door een sneeuwstorm... Ik bel je morgen wel en vertel alles wat er is gebeurd, want het is veel!

Dena: Maak me nou niet jaloers Mi! En nu je toch blijft logeren door die sneeuwstorm daar kan je misschien dicht bij Jayden gaan liggen😏😉

U: Serieus Dee?! Tot morgen x

"Wie is Dena?" Hoor ik Jayden's stem achter me. Snel doe ik mijn telefoon uit en draai me met een ruk om. "Niemand! Ik bedoel, wel iemand, maar niet iemand waarover jij je druk hoort te maken!" Soepel Milou, wat gaat dit toch weer goed. "Volgens mij moet ik me wel druk maken om Dena, aangezien ze zojuist over me praatte." Mijn hoofd veranderd van een normale huidskleur naar standje tomaat. "Tja, daarover. Hoeveel heb je precies gelezen?" Hij lacht. "Genoeg." Zegt hij en loopt weg. Dena krijgt het thuis nog zwaar te verduren...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik zit aan een tafeltje bij het raam en kijk naar buiten. Overal valt sneeuw naar beneden, sommige langzaam en sommige snel. "Hey." Fred komt naast me zitten. "Oh, hey." Hij kijkt ook even naar buiten. "Ik houd van sneeuw." Ik knik. "Ik ook." Hij lacht naar me en staat dan op. Oke, dat was raar.

"Milou!" Ik draai me om en zie dat Jenna me roept. "Wat is er?" Ik sta op en loop naar haar toe. "Hier is je nieuwe outfit, je moet zometeen weer een scène schieten." Zuchtend kijk ik naar beneden. "Maak je geen zorgen, deze outfit is relaxter." Lacht ze. Ik pak de kleding aan en loop naar de kleedkamer.

Relaxter! Ik bekijk mezelf in de spiegel. Ik heb een strak, zwart rokje aan die net over mijn kont valt en een hemdje met een hart-vormige hals. Als dit relaxt is loop ik erbij alsof ik een zwerver ben! Ik zucht en loop de kleedkamer uit.

Iedereen kijkt me weer aan en ik trek ongemakkelijk mijn rokje iets naar beneden. Ik loop naar de kassa en ga ertegenaan staan. Opeens word er iets in mijn oor gefluistert: "Je ziet er weer geweldig uit, hoe doe je het?" Ik glimlach bij het horen van Jayden's stem. "Volgens mij doe ik helemaal niets." Lach ik. Ons moment word verpest door iemand die keihard "Actie!" Schreeuwt.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De scène:

Jayden (ofwel Mike) botst tegen me aan. "Kan je niet kijken waar je loopt, jij imbicie-" Ik draai me om en kijk dromerig naar Jayden. Dit is mijn kans hem beter te bekijken! Ik kijk in zijn ogen, zijn lach en zijn ietwat warrige haren en glimlach. "H-het spijt me. Ik had haast." 'Mike' steekt zijn hand uit. "Mike Visser, aangenaam." Ik zet mijn grootste glimlach op. "Rosa Dell. Ook aangenaam." Ik draai me weer om naar de kassa en doe alsof ik praat, terwijl de camera inzoomt op 'Mike'. "Ik moet en zal haar beter leren kennen..."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Cut! Goed gedaan dames en heren!" Een luid applaus klinkt. Ik wil net weglopen wanneer Jayden mijn schouder beetpakt. "Milou?" Vraagt hij. Ik draai me om naar hem en kijk hem vragend aan. "Ik zag je net bij het raam zitten en ik kreeg een idee..." Hij pakt mijn hand en een tinteling gaat erdoorheen. Hij trekt me mee naar achterin de bakkerij. Jayden opent de achterdeur en neemt me mee naar buiten.

"Wat doe je! Er is een sneeuwstorm gek!" Schreeuw ik naar hem. Hij stopt abrupt en legt een vinger op mijn lippen. "Shh! We mogen niet buiten zijn, weet je nog?" Hij pakt wat sneeuw en maakt er een bal van. "Oh, gaan we het zo spelen?" Lach ik. Ik maak ook een bal en voordat Jayden zich om kan draaien gooi ik de sneeuwbal vol op zijn rug. "Die krijg je terug!" Zegt hij lachend. Hij gooit zijn sneeuwbal en ik schier achter een muurtje. "Je gaat eraan!"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nadat we een goed kwartier fanatiek sneeuwballen hebben gegooid, ploffen we samen in de sneeuw. Ik ril en leg mijn hoofd tegen zijn schouder. "Dankje." Zegt hij. Ik kijk naar hem omhoog. "Waarvoor? Je inmaken met een sneeuwballengevecht?" Hij glimlavht. "Dat ook." Eventjes is hij stil. "Maar meer omdat je me normaal laat voelen." Ik kijk hem vragend aan. "Iedereen ziet mij als 'Jayden Michael, de beroemde acteur', maar net, midden in het gevecht, voelde ik me weer een normaal mens. Gewoon Jayden." Ik leg mijn hoofd weer tegen zijn schouder. "Ik ben blij dat ik je heb geholpen." Lach ik. Jayden lacht mee: "Ik ook, Milou. Ik ook."

Hoe schattig is dit?! Nee? Just me? Okay😂 Dit boek komt nu al langzaam ten einde... Ik ben van plan tien delen te gaan doen, maar wie weet?
X~R💕