Το παιχνίδι των Χριστουγέννων

Μάσκες

Χριστούγεννα 2012:Μάσκες
Το '12 δεν μου άρεσε ποτέ σαν αριθμός. 12/12/12. Τόσο ίδιο,τόσο εκνευριστικό. Ό,τι αποτελεί εξαίρεση,είναι αυτό που με εξιτάρει,όσο κι αν με ταλαιπωρεί. 14 χρόνια είναι λίγα για να μιλάω τόσο πολύ. 1.50 είναι λίγο,για να μιλάω έτσι. Τι να σου πω ίσως σαλτάρω γενικότερα που είμαι κοντός κι ακόμα βλέπω από ψηλοτερα. Όλες αυτές τις χρονιές,δεν περιγράφω Χριστούγεννα. Είναι απλά λέξεις,γράμματα που γράφτηκαν με μελάνι που στάζει,σκέψεις ενός αρρωστημένου μυαλού. Τα Χριστούγεννα μου είναι όπως τα δικά σου. Χωρίς τα δώρα,χωρίς τα γλυκά,χωρίς το φαγητό,χωρίς την πολυτέλεια. Μα σκοπός δεν είναι ίδιος;Ο Χριστός που γεννήθηκε για 'σενα,ο Ίδιος γεννήθηκε και για μενα. Μην αναρωτιέσαι λοιπόν τι κάνω τα Χριστούγεννα. Περπατάω μες το κρύο,το μυαλό μου περπατάει πιο γρήγορα,όχι γιατί είμαι έξυπνος αλλά για να μην το προλάβω και το σταματήσω. Φέτος τα λαμπάκια αναβοσβήνουν λιγότερο έντονα. Η ελπίδα όμως έχει ανάψει. Κι αν ξεκίνησα λίγο πιο καταθλιπτικός και δύσπιστος ότι υπάρχει,ποιος λέει ότι δεν θα επανέλθω εκεί;Απλά τώρα τα χέρια της είναι γύρω μου. Κι αν όλες οι αγκαλιές του κόσμου με ασφυκτυούν και με πνίγουν,η δική της είναι σαν βουτιά στον ωκεανό. Αυτή η ανάσα που παίρνεις το βράδυ κρυφά σε μια ταράτσα κι όλη η μέρα μοιάζει μικρή σ'ένα σύμπαν απέραντο,οχι όμως τόσο απέραντο όσο η αγκαλιά της. Παλι προτρέχω όμως. Ισως το κάνω επειδή δεν θα προλάβω να τα ζήσω,ίσως επειδή ήδη μου λείπει. Η καρδιά του μπαμπά μου τρεμοπαίζει κάθε φορά που μια κουβέντα βγαίνει από το στόμα κάποιου καθηγητη. Φούσκωνε από περηφάνια,όταν μιλούσε για το γιο του.  Τώρα με το κεφάλι φούσκα κατηφορίζει την Μπότσαρη.  Τα μάτια του χαμηλωμένα στο χώμα των προγόνων που όλους περήφανους μας κάνουν,εμάς που ξεχνάμε τους απογόνους,εμάς που στο ίδιο χώμα μ'αυτούς θα θαφτούμε αλλά κανείς δεν θα'ναι περήφανος.<<Οι βαθμοί σου έχουν πέσει. Γιατί;>>Επειδή δεν έχω κίνητρο. Δεν με νοιάζει να καταστραφώ. Δεν έχω κάτι να χάσω. <<Δεν ξέρω>>. Τι έγινε ηγέτη;Φοβάσαι τον μπαμπά;Το τσιγάρο στα χείλη του,το χιτλερικό μουστάκι κι ο βαρύς βηματισμός του με κάνουν να ταράζομαι αν και ξέρω ποιος είναι. Τι είναι ικανός να κάνει. Όσο κι αν δεν θέλω να του μοιάσω,δεν θα αργήσω να γίνω σαν αυτόν. Το κρύο θερίζει το τοπίο,όπως ο Χάρος τις ψυχές των ανθρώπων κι όχι μόνο. Άνθρωποι ξαπλωμένοι κάτω επειδή έτυχε να έχουν αξιοπρέπεια,κούτες γεμάτες ανθρώπινες ψυχές που έτυχε να γεννηθούν,αλυσίδες ματωμένες επειδή είχαν το θάρρος να πουν μια κουβέντα παραπάνω,επειδή δεν πίστευαν ότι πρέπει να προσέχουμε τα λόγια μας στην δημοκρατία κι έτσι φτάσαμε να έχουμε επετεία στα πεζοδρόμια και φιλανθρωπία,ειδικά αυτές τις μέρες. Όλοι είναι χαρούμενοι,οι μάσκες τους έχουν χαμόγελο στα χείλη που δεν θα αργήσει να φύγει. Κι όλοι βάζουν το χέρι στην τσέπη βαθιά επειδή ξέρουν ότι θα τα πάρουν πίσω. Και όλη αυτή η κακία που τρέφουν μετουσιώνεται σε καλοσύνη,για 15 μέρες. Και μετά πάλι στην εικονική πραγματικότητα. Εκείνη που πονάς για εσένα,πονάς πραγματικά κι εγωιστικά. Μόνο εσύ κι άλλος κανείς. Δεν υπάρχουν αυτοί. Με πηγαίνει σπίτι. Εκεί θεωρεί ότι ξεφεύγει,επειδή εκεί δεν βλέπει κανέναν να υποφέρει. Επειδή ο γιος του είναι σιωπηλός. Ο πόνος είναι αόρατος μα οι ουλές φανερές. <<Θα φάμε;>>. Το μυαλό του κλασικά στο φαγητό. Στην μόνη,κατ'αυτόν,λύτρωση του ανθρώπου,το μόνο που αξίζει. Το ποτήρι στο κρασί του κατεβαίνει διαρκώς. Και το 1 δεν αργεί να γίνει 2. Και το 2 λίγο ξύλο με τη ζώνη. Και το ξύλο σημάδια,ουλές. Έρχεται αλλωστε να με επιβεβαιώσει,ο πόνος μου είναι αόρατος αλλά κοίτα με. Μέτρα τις ουλές. Μέτρα. Μπορείς; Ανοίγει μπύρα μ'αναπτήρα και μου χαμογελάει. Ησύχασε. Έβγαλε το μένος του. Το άγχος της ημέρας. Του χρόνου όμως δεν θα έχει άγχος. Η νταλίκα του θα πάρει μπρος ξανά. Ο καπνός που αφήνει πίσω της,λίγο περισσότερος απ'τον καπνό που θα αφήνω να φύγει απ'τα μισόκλειστα χείλη μου. Το '13 είναι κοντά μπαμπά. Το '13 είναι κοντά...