De Hongerspelen

2

Het Plein is omgeven door houten hekken met gescherpte punten, van wel twee meter hoog. Vroeger was dat niet zo, maar na de Opstand vond het Capitool dat blijkbaar wel een ironisch idee. Laten we het District dat verantwoordelijk is voor houtbewerking haar eigen kooi maken..., dat was hoe de nieuwe president het met een sneer gezegd moet hebben. Ook al doet het Capitool nu alsof ze ons geholpen hebben door ons eten, drinken en werk te geven. Uiteindelijk houden ze ons enkel in leven omdat ze nog altijd afhankelijk zijn van onze arbeid, en natuurlijk van hun verse lading jong vlees die ze in een arena gooien – het slachthuis, welteverstaan.

Het eerste stuk van de wandeling loop ik samen met mijn familie. Zodra we bij het Plein komen, moeten we echter afscheid nemen. Net zoals zovelen geven we elkaar knuffels en kussen, fluisteren we lieve woordjes in elkaars oren. Voor twee families zal dit vandaag een écht afscheid zijn, voor andere gewoon een tijdelijk.

Mijn vader – een man van weinig woorden – geeft me een dikke knuffel. 'We houden van je, Aurora,' zegt hij. 'Het komt wel goed. Straks zijn we weer gelukkig.' Hij ruikt naar dennenbloed en verse wouden, net zoals de meeste inwoners van District 7. De geur maakt me gelukkig.

Mijn moeder is de volgende. Ook zij trekt me in haar armen en knijpt me bijna fijn. Ik had niet verwacht dat zo'n frêle vrouw zoveel kracht kan herbergen. 'Je bent sterk, lieverd.' Ze kust mijn voorhoofd. 'Net zoals Levi en A – Archie... We wachten hier op je.'

'Bedankt, mam,' breng ik uit. Nog een kus op mijn wang en dat laat ze me los.

Levi en ik kijken elkaar heel even aan voor we elkaar in de armen vliegen. Haar geur – die altijd iets frisser is, een beetje naar bloesems geurt – zorgt voor tranen in mijn ogen. Ik ga haar zo hard missen, want ze is niet enkel mijn zus maar ook een van mijn beste vrienden. Haar lichaam schokt. 'Ik zie je graag, Aurora... Alsjeblieft, doe geen domme dingen.'

'Ik beloof het,' fluister ik met brandende lippen. Misschien doe ik inderdaad geen domme dingen, misschien bied ik mezelf wel niet als vrijwilliger aan. Het is mogelijk... We laten elkaar los en glimlachen waterachtig. Levi veegt de tranen van mijn wangen en duwt mijn kin omhoog.

'Kop op,' zegt ze. 'Laat ze maar eens zien hoe mooi je bent.'

Ik grijns en knik. 'Zoals jij.'

Ze grijnst ook en stapt achteruit. We nemen afscheid en ik laat me door de stroom aan kinderen meedrijven naar het slachthuis.

Onderweg kom ik een paar bekende gezichten tegen. Als ik me laat registreren bij een vredesbewaker, voel ik mijn handen branden. Het is een jonge vrouw – haar stem klink alleszins jeugdig – maar haar gezicht kan ik niet zien onder haar witte helm. 'Naam?' vraagt ze.

'Aurora Ren.'

Ik zie hoe ze even stilvalt bij het horen van mijn achternaam. Hij komt haar bekend voor, dringt het tot me door. Ze weet dat er ooit een tribuut met dezelfde naam is geweest.

Archie is dan wel geen winnaar geworden, blijkbaar is hij ook niet zo gemakkelijk vergeten. Even wil ik grijnzen, trots als ik ben op mijn sterke broer. Dan schrijft de vrouw mijn naam op en haalt een spuit boven.

Ik steek met tegenzin mijn arm uit en sluit mijn ogen als ze prikt. Een onaangename pijn, een soort felle tintelingen, schiet door mijn aderen. Ik kijk toe hoe het buisje zich vult met mijn bloed.

'Goed gedaan,' zegt de vredesbewaker en ze trekt de spuit uit mijn arm. Nadat ze mijn laatste gegevens heeft nagekeken, gebaart ze dat ik verder mag lopen.

Ik wurm me tussen meisjes door en vind uiteindelijk een plek naast Willow, een van de meisjes waarmee ik naar school ging. Ze draait haar hoofd en probeert te glimlachen. Net als mij, is ook dit haar laatste Boete. 'Mogen de kansen in ons voordeel zijn,' murmelt ze nerveus. Ik buig mijn hoofd en mompel hetzelfde.

'Hoe gaat het met je zus?' vraagt ze.

'Best goed,' glimlach ik. 'Ze is blij dat het straks allemaal voorbij is.'

'Snap ik.' Willow knijpt in mijn hand. Iedereen steunt ons, want het District koesterde net als ons enorm veel hoop toen Archie de top vijf wist te halen. Hier is hij niet vergeten, en dat is als honing in mijn hart.

'En met Lix?'

'Hij is oké. Het is zijn voorlaatste Boete. Hij heeft zich nooit voor bonnen ingeschreven. Hij zou veilig moeten zijn.'

Eigenlijk is niemand echt veilig, maar ik begrijp haar. 'Vast wel,' beaam ik. 'Er zijn mensen die veertig keer, of zo, meedoen.'

Willow knikt. 'Ziek...'

'Mijn broer en zus deden ook zo vaak mee, geloof ik. Levi heeft echt geluk gehad.'

'Ja! Gelukkig maar...' Willow werpt me een bemoedigende blik toe, die ik glimlachend aanneem.

We praten nog even zachtjes, tot de stem van de burgemeester opklinkt. We kijken tegelijk op.

Burgemeester Woodson, een breedgeschouderde man met donker haar, steekt een hand op. Het wordt stil. 'Inwoners van Panem!' roept hij. 'Inwoners van Panem. Welkom bij de vijfennegentigste Hongerspelen!'

Mijn mond wordt een dunne streep. 'Voor we beginnen... een film van onze president... gemaakt voor zijn geliefde inwoners!'

Een enorm scherm verschijnt boven het houten podium. President White verschijnt, een jonge man met wit haar en een bleke huid. Zijn ijskoude, blauwe ogen lijken zich in de mijne te boren. Zijn beeld wordt vervangen door flitsen van vechtende mannen en vrouwen, schreeuwende kinderen en instortende huizen, vermoordde Capitoolinwoners. 'Hoe onze geliefde Districten zich voor een tweede keer tegen ons keerden...' klinkt zijn stem. 'Hoe zij onze weerloze Capitoolinwoners vermoordden, of de nog trouwe District bewoners probeerden te bekeren...'

Meer beelden volgen. Ik voel woede door mijn aderen vloeien. 'Het was echter tevergeefs. De overmacht van het Capitool was te veel voor de rebellen.' We zien een vaag beeld van Katniss, de Spotgaai, die wordt opgeslokt door een donkere golf en erin verdwijnt. 'Hoe ze verraden werden door de mensen die ze dachten te steunen...'

En dan beelden van het Capitool, heropgebouwd door onze mensen, nog mooier dan voorheen. We zien de Districten verwoest en hoe ook zij uit de assen werden gehaald. Whites stem klinkt te luid en genoegzaam. 'En wij besloten jullie opnieuw te helpen. We bouwden jullie Districten weer op en gaven jullie een nieuwe kans! Want wij houden nog altijd van onze inwoners! Van jullie allemaal! De Hongerspelen zijn er om jullie te herinneren aan de Donkerste Dagen!'

Ik rolde met mijn ogen.

'Want onthoudt: Panem vandaag, Panem morgen, Panem voor altijd! Mogen de kansen immer in jullie voordeel zijn!'

Het beeld wordt zwart.

Woodson stapt achteruit om iemand anders voor te laten. Een trippelende vrouw op torenhoge groene hakken met opgestoken rood haar dat net een poedel lijkt. Haar gezicht is volledig wit bepoederd met hier en daar krullende tatoeages rond haar ogen en op haar handen. Haar lippen zijn al even rood als haar haren. Ze draagt een groene jurk die zo strak rond haar lijf zit dat ik me afvraag hoe ze nog kan ademen. Ze heet Roxy Riftie. Haar hoge stem trilt van ingehouden spanning als ze uitgelaten naar ons zwaait.

'Zo, zo! Wat is het toch een mooie dag vandaag!' roept ze uit. 'Dat vind ik alleszins toch, hihi. Wat een mooi District ook!'

Moeten we lachen? Want het blijft doodstil.

Roxy schraapt haar keel. 'O, wel... Daar gaan we dan! Dames, eerst, natuurlijk!' Ze loopt naar de glazen bol aan haar linkerkant en steekt er een gehandschoende hand in. Overdreven lang gaat ze door de bokaal.

Ik houd mijn adem in en maak me klaar om me aan te bieden, maar twijfels strijden om voorrang in mijn hart. Het dringt tot me door dat ik dit niet wil... Ik wil mijn gezin niet nog meer kwaad toen. Het is toch beter zo... Of niet? Paniek jaagt door mijn aderen.

Roxy pakt een briefje en vouwt het langzaam open. Mijn oren tuitten, maar toch kan ik de naam horen die ze zegt.

En het dringt tot me door dat ik me niet druk hoef te maken om me aan te bieden, dat het niet langer uitmaakt, en dat ik mijn gezin niet hoef teleur te stellen, want de naam die ze zegt is de mijne.

Aurora Ren.