De Grijze Jager: De Aanval Van Picta Deel 1

Hoofdstuk 1

Allys sloot haar ogen en droomde even helemaal weg...
   Het geluid van het getokkel op Will's mandola deed haar altijd alles vergeten. De geur van verse koffie, waarnaar zijn hutje altijd rook, verspreidde zich door de kamer.

"Aha, de koffie zal klaarzijn!" hoorde ze Will's zachte maar toch opgewekte stem zeggen.
   Dus ze opende haar ogen en zag dat hij zoals altijd direct naar de pot boven het vuur liep.

"Hoorde ik daar iemand koffie zeggen?"
Beiden draaiden ze zich geschrokken om en Allys zag dat Will ook metteen wat dichter naar haar toe was gelopen.
Maar al snel merkten ze beiden dat dat eigenlijk helemaal voor niks nodig was.
   Halt, de vroegere leermeester van Will, kwam uit de schaduw van de rechterhoek van het simpele vertrek. Hij sloeg de kap van zijn gevlekte mantel naar achter en daardoor zag je dat hij een grijns op zijn gezicht droeg.

"Je had jullie gezichten moeten zien" zei hij al lachend.
   Will trok zijn mond al open om een pijnlijke opmerking terug te werpen, maar hij werd al onderbroken voor hij überhaupt iets kon uitbrengen.

"Ach, stel je niet zo aan, jongen en bespaar me liever je beledigingen over mijn kapsel en leeftijd"
   Will besefte gauw dat Halt gelijk had.

"Goedemorgen, Halt" zei Allys op een vrolijke toon. Halt knikte haar toe met een van zijn zeldzame lachjes op zijn gezicht.

"Hoelang zit je hier al, Halt? En hoe krijg je het in godsnaam steeds weer voor elkaar het slot van mijn deur open te maken, zonder ik het door heb?" vroeg Will hem.

"Één vraag per keer, jochie. Hoe vaak moet ik het je nog vertellen" Halt gebruikte vaak woorden zoals 'jongen en jochie'. Voor hem was en bleef Will altijd zijn leerling en zelfs niet alleen dat. Will was voor hem als een zoon en natuurlijk hoorden daar dan de typische discussies, plagerijen, enzovoort bij.

"Ik kwam pas binnen toen dat kattengejank van die verdomde luit van je voorbij was. Het is en blijft een schande dat ze die dingen zelfs nog mogen maken! Maar toen ik de koffie rook kon ik natuurlijk niet buiten blijven wachten" verklaarde hij.
   Hoe hij de deur steeds openkreeg bleef een mysterie, niet dat het Wil zo veel uitmaakte. Hij had er geen problemen mee als Halt hier ongevraagd binnenkwam. Het huisje was vroeger nog van Halt geweest, maar nu woonde hij natuurlijk al even bij zijn echtgenote, vrouwe Pauline.

"Zeg wanneer komt Arnaut eigenlijk? Die zou hier toch al lang moeten zijn? Het ontbijt is al bijna klaar en straks wordt de koffie koud! " zei Will enigszins geërgerd.

"Ach, die jongen is altijd te laat, je kent hem toch. Hij is waarschijnlijk een reus ofzo tegengekomen onderweg en vondt het dan zo nodig hem even te belegeren." zei Halt grijnzend, "We kunnen al beginnen met eten hoor. Hij moet het maar weten! Die jongen eet trouwens al meer dan genoeg en daarbij blijft hij ook maar groeien. Ik zou maar opletten hoor, Will, als ik jou was. Straks wordt hij nog het dubbel van jou! Hij raakt nu al met moeite een herberg binnen, laat staan dat er dan ook nog iemand bij kan!"
   Hij had verwacht dat zijn ex-leerling geïrriteerd zou zijn door de opmerking over zijn lengte, maar in plaats daarvan stonden Will en Allys het allebei uit te proesten. Halt draaide zich om en zag dat Arnaut achter hem in het deurgat stond. Halt was zo druk bezig met zijn speech over de lengte van de jongeman dat hij niet eens de deur had horen opengaan. Hierdoor had Arnaut natuurlijk gehoord wat de man allemaal had gezegd, maar hij kon er gelukkig goed mee lachen.
   Arnaut kwam binnen gewandeld en gaf Halt en Will beiden een snelle omhelzing en shouderklop. Allys gaf hem een kus op zijn wang en ze zag al te goed dat Will deze handeling niet erg op de prijs stelde. Hij keek haar half verward, half geambeteerd aan. Maar ze wist zelf goed genoeg dat hij het niet slecht bedoelde en Will wist ook dat er helemaal geen betekenis achter die kus zat. Allys en Arnaut waren gewoon goed bevriend dat is alles.
    Ongeveer een halfuurtje later zaten ze alle vier, vooral Arnaut natuurlijk, aan de eettafel te genieten van een simpel, maar toch smakelijk ontbijt.
Will was de eerste die op de vraag kwam waar Halt eigenlijk al de hele ochtend op zat te wachten sinds hij dit hutje was binnengeslopen.

"Zeg Halt, wat brengt jou hier eigenlijk? Is alles wel oké?" Will wist dat Halt nu ongeveer een maandje in Noordam op verkenning was, maar tot zijn verbazing was de oude jager wel erg snel teruggekeerd naar Redmont.

"Nou eindelijk dat werd tijd" begon Halt, "Hier is alles zeker oké, maar dat is niet te zeggen over het noorden aan de grens van Picta. Sinds jullie die enkele jaren geleden weggejaagd hebben uit Macindaw, hebben ze nog meer haat gecreëerd voor ons land en volgens mij plannen ze een heuse invasie. Hierbij hebben ze hulp van ook nog veel andere volkeren maar dat soort details bespreken we later met Crowley en de koning."

"Nou dat klinkt inderdaad niet zeer positief moet ik zeggen!" Arnaut vond het natuurlijk wel erg, maar ergens had hij ook wel weer zin in een beetje spanning. Het laatste jaar was niet zo actief geweest voor hem en zijn vrienden en hij had er nood aan om weer even in beweging te komen.

"Dat klinkt inderdaad niet positief, helemaal niet zelfs" zei Will. Hij herinnerde zich nog heel goed zijn één op één gevecht met MacHaddish in de tijd. Dat was zeker geen pretje geweest, dus was hij al helemaal bezorgd als honderden van dat soort mannen hun land zouden aanvallen met nog wat andere volkeren erbij dan nog!

"Dat betekend natuurlijk wel... " Halt wachtte enkele seconden en keek Allys verontschuldigend aan, "... dat betekend dat we weer eens op missie zullen moeten vertrekken"
   Haar schouders zakten zeker tien centimeter naar beneden bij het horen van deze woorden. Natuurlijk had ze het al zien aankomen, maar iemand het luidop horen zeggen maakte alleen al de gedachte nog verschrikkelijker dan hij al was.
    Weer zou ze Will moeten laten gaan.