S İ Y A H

Bölüm 1: "Mezarlık."

"Bu kitap,sevdiği birisini kaybetmiş,ağlayarak uyanmış ve ağlayarak uyumuş,iyi olmamanın aslında iyi olmak olduğunu öğrenmek zorunda kalmış herkes içindir.Hayatta olman,güçlü olduğunu göstermez; nefes almaya devam ettiğini gösterir.Ve bu yaşamak değildir.Acıya rağmen yaşamayı öğrenirsen,işte ozaman güçlüsündür.Her şeye rağmen,gerçekten içten gülebiliyorsan işte ozaman güçlüsündür."

*

Boş..bomboş hissediyorum.Sanki hissizleşmişim gibi. Annemin ve abimin mezarının başında saatlerdir boş boş duruyordum.Ağlayamadım,öylece durdum.Durumum o kadar vahimdi ki,ağlayamıyordum bile.İçimdeki bu acının tarifi yoktu.Bunu yaşayamadan hiç kimse anlayamazdı. Annemin mezarından bir avuç toprak alıp,o toprağı kokladım.Yerine koydum.İşte o an beynimden milyonlarca senaryo geçti.Her şeyi yakıp,küllere ayırmak istedim.Bedenimi parçalara ayırmak istedim.

Canım gerçekten çok yanıyordu.Bu his..gerçekten de anlatılamazdı.Birden hıçkırarak ağlamaya başladım.Öyle şiddetli ağlıyordum ki,mezarlığın içinde olmayan biri bile sesimi uzaktan duyabilirdi. "Neden?"
"Neden ben değilde o öldü? Keşke ben ölseydim." Diye bağırarak ağlamaya devam ettim.

İçimde bir yerlerde,Gökçe tarafından bastırılmış olan suçluluk duygusu baş göstermeye başlamıştı bile.O duygu,bütün bedenimi ele geçiriyordu.Felaket başımın ağrısı,içimdeki duygu yoğunluğu,bedenimin kaskatı kesilmesine sebep olmuştu.İşte o an kalbimi parçalamak istedim.Her şeyin sebebi bendim.Onların ölmesine de ben sebep olmuştum.

9 yıl önce

"Ahahahaha abi bak valla gıdıklama ahahahahha bak kaza yapıcaz ahahahha abi..valla ya..özür dilerim ahaha abi ya."

"Sen kaşındın yengenin yanında benim saçma sapan hikayelerimi anlatmak neymiş gör bakalım küçük cadı seni."

"Ahahahaha abiciğim valla özür dilerim yeter ama söz yapmayacağım bir daha.Ahahahahahah abi ama yaa gıdıklama ama karnım ağırdı."

Abim beni böyle gıdıklarken tüm bu olanların olacağını düşünmemiştik,düşünememiştik Karşıdan gelen bir arabaya çarpmamak için arabayı sağa kırmıştı.Fazla sağa kırınca direği aniden farkedememiştik.Hayatının sonu burada gelmişti.Azraili ne kadar kovmak istesede kovamamıştı.

İşte hayat bana ilk tekmesini abimi kanlar içinde yatarken vurmuştu.Bacağı sıkışmıştı onu değil beni çıkarmışlardı,işte hayat bana 2.tekmeyide ben daha yerden kalkamamışken burda atmıştı.

Bu anlar aklima gelince icimdeki acinin cogaldigini hissettim.Vucudum titredi,goz kapaklarim bile aciyordu.Bu nasil bir aciydi? Eğer ben o gün Simgeye abimin yaptığı mallıkları anlatmasaydım bunlar olmayacak,Abim yanımda olacakti belkide.Keşke anlatmasaydım,dilim kopsaydı da anlatamasaydım.O gün ayağım kırılsaydı da gitmeseydim.Neden ben olmuyordum? Her gun yasayarakta olu gibi degil miydim zaten? Kanim urperdi,sucluluk duygum hat safadaydi.

Nefes alamiyordum,boguluyordum sanki.Cigerimi parcaliyorlarmus gibi agliyordum.Sanki gozumu kezzapla yakiyorlarmiscasina gozlerimde de bir aci vardi.Su hayatta sucluluk duygusundan guclu bir duygu var miydi? Varsa bile beni suan da bu bulundugum durumdan kurtaramazdi.

Ben mahkumdum.Bunu ben olunceye dek yasamaya mahkumdum.Hakediyordum,basima gelen herseyi. Abisinin katili olan bir insan basina gelecek her seyi hakediyordu.

Telefonumun melodisi kulaklarimda yankilandi.Elimi cebime atmaya bile halim yoktu.Ama atmak zorundaydim,onemli olabilirdi.Kaskati kesilmis bedenimi kipirdatmaya ugrastim.Kanayan ellerime baktim bu kan sanki abimin kaniydi gibi gelmisti.Beynimdeki bu dusunceyi dusunmemeye calisarak,telefonu zorla da olsa açtım.

"Derin? Nerdesin sen kizim! Meraktan öldüm burada!"

'Ölüm' kelimesi yine kulaklarimda yankilandi.Sesimi cikartmaya calistim.Agladigimi belli edemezdim.Bide onu uzemezdim.Sesimi guclu tutmaya calistim.

"I-iyiyim Gökçe .Dışarıdayım Cansuyla öyle."

"Yalan soyleme Derin.Cansu'yu aradim.Yaninda olmadığını söyledi.Kızım nerdesin sen?"

Pekala,bunu akıl edememiştim.Her zamanki gibi yine bok atmıştım.Birde yalancı konumuna düştüm,bravo.

"T-tamam tamam kızma hemen,telefonumun şarjı yoktu. Öyle tek sahilde oturuyordum."

Harika bir sallama yine.

"Tamam canım. Sonra bana gel ama erken gel."

"Tamam,görüşürüz."

Tamam,yutmamıştı kesin.Ama üstüme gelmek istemediğini de ses tonundan anlamıştım.Göz yaşlarımı kolumla sildim.Gözlerimin sistigine eminim şuanda.Heryerim ölesiye acıyordu,ölsem canim daha az yanardı sanki.Ama caresi yoktu bunun.

Mahkumdum, abisini öldüren kız olarak mahkumum ben.Ben ne masumum ne de saf,temiz.Ben oyle kizlardan değildim.Ben karanlığım,ölüm kadar karanlik.Ben siyahim,zifri siyah,ölüm kadar siyah.

Umarim beğenmişsinizdir. Oy verirseniz çok mutlu olurum. Seviliyorsunuz.