Αληθινός Εφιάλτης

Η αρχή των πάντων

... Καθώς έκανα τις ασκήσεις μου, ακούω την μητέρα να φωνάζει από τον κάτω όροφο για να φάμε οικογενειακός μεσημεριανό. Κάθε Κυριακή επιβάλλεται να τρώμε με την οικογένεια, είναι η μόνη ημέρα της εβδομάδας που είναι στο σπίτι ολόκληρη η οικογένεια μαζεμένη,εκτός βέβαια από τον αδερφό μου, τον Σταύρο, ο Σταύρος σπουδάζει στην Κοζάνη,ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε... Κατέβηκα από το δωμάτιο μου και έκατσα όπως πάντα στο παράθυρο δίπλα από την τραπεζαρία. Το φαγητό μύριζε υπέροχα,ήταν τηγανιά, μόνο με την όψη του χωρταινε το μάτι σου. Κάναμε την προσευχή μας και αρχίσαμε να τρώμε, δεν μιλούσε κανένας μέχρι που ο πατέρας μου άρχισε να μιλάει με την μητέρα μου για τις σπουδές μας...το απεχθάνομαι αυτό το θέμα,κάθε φορά κατέληγε σε καυγά και δεν είχα καμία όρεξη να τσακωνομαι για ένα θέμα που ούτε σι αλλιώς θα βγει ο πατέρας μου να έχει δίκιο όπως πάντα...ο ισχυρός έχει πάντα δίκιο ακόμα και όταν έχει άδικο... Απέφυγα το θέμα και απαντούσα αδιάφορα διαχωρίζοντας το ρύζι από το κρέας στο πιάτο μου. Ο πατέρας μου εξοργίστηκε από την αδιαφορία μου και άρχιζε να φωνάζει, τόνιζε το ποσό άχρηστος είμαι και ότι τους ξοδεύω πολλά λεφτά στα φροντιστήρια άσκοπα. Προσπαθούσα να κρατηθώ μην ξεσπάσω και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Καθώς συγκεντρωθηκα περισσότερο στο έξω αγνοοντας την βαβούρα που προκαλούσε ο πατέρας μου με τις φωνές του,διέκρινα και πάλι τον άνδρα με το άσπρο κουστούμι να περπατάει δίπλα από το σπίτι μας, αυτή η δεύτερη οπτική επαφή με αυτόν με έκανε να βεβαιωθω... Αγχώθηκα και χωρίς να πω κουβέντα έτρεξα στο δωμάτιο μου. Προσπάθησα να διαβάσω οτιδήποτε σχολικό και εξωσχολικό για να ξεχαστω αλλά όχι... Η μορφή με το άσπρο κουστούμι είχε πλέον τρυπώσει στο μυαλό μου σαν σκουλίκι σε σαπισμενο μήλο τον φθινόπωρο. Είχε αρχίσει ξανά το ίδιο, οι σκιές,οι φαντασιες μου,οι φόβοι μου να γίνονται ορατοί στην πραγματικότητα. Έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν... Ήταν άνοιξη, μερικά χρόνια πριν, ήταν υπέροχη ημέρα, ηλιόλουστη,είχα περάσει τέλεια θυμάμαι. Είχα βγει με τους φίλους μου...πήγαμε βόλτες...γύρισα σπίτι...φάγαμε και ήταν πλέον ώρα για ύπνο. Δεν είχα πολύ όρεξη να κοιμηθώ και χαζευα το σκοτάδι, σήκωσα το μαξιλάρι μου κατακόρυφα και ακούμπησα την πλάτη μου και έβλεπα έξω από το παράθυρο την νύχτα,είχε τόση ησυχία μέχρι που ο άσπρος ήχος σε τρελαινε. Καθώς κοιτούσα από το παράθυρο,διέκρινα στην κάτω δεξιά γωνία μια γυναίκα να με κοιτάει,είχε μάτια που θα έλεγε κανείς ότι είχαν μπει μέσα στο κεφάλι της,ένα γκρίζο απαίσιο σαπισμενο δέρμα και χαμογελούσε πλατιά,τα δόντια της ήταν ακονισμενα,κάποια είχαν ματώσει. Είχα φρικαρει εντελώς,ξάπλωσα κατευθείαν και κουκιυλωθηκα με το πάπλωμα να αποκλείσω κάθε μου επαφή με τον έξω κόσμο, ένιωθα ένα ρίγος να με διαπερνά και η πλάτη μου να ανατριχιαζει...έμεινα έτσι αρκετές ώρες ιδρωμενος,η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα σαν τα φτερά πεταλούδας εγκλωβισμένη μέσα σε ένα μικρό βαζακι. Όταν ηρέμησα τελικά πείρα το θάρρος και κοίταξα έξω από το πάπλωμα,δεν υπήρχε τίποτα... Δεν κατάφερα να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ. Το συμβάν επαναλήφθηκε πολλές φορές με διαφορετικούς τρόπους...δεν ήθελα να το πω σε κανέναν γιατί θα με περνούσαν για ψυχακια,λογικο...στο κάτω κάτω,και εγώ έτσι με αποκαλώ. Αφού ηρέμησα μετά από την δεύτερη επαφή με την μορφή με τα άσπρα, ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και κοιμήθηκα για λίγες ώρες...