Wolf Heart

Hoofdstuk 7

**Voordat we de deur uit willen gaan roept Laurens mij "Liv zou ik je misschien nog even mogen spreken voordat je gaat"....**

Ik draai me om en kijk hem aan. Daarna draai ik terug om en kijk ik mijn moeder aan. Ze knikt ja en ik loop naar Laurens toe. Hij doet de deur naast ons open en loopt naar binnen. Ik loop achter hem aan en hij doet de deur dicht. "Liv weet je nog wat ik je noemde toen je hier kwam?" zijn stem was kalm maar ik zag aan zijn gezicht dat hij graag het antwoord wil weten.

"R..... nog wat" Ik weet niet meer hoe je het uitsprak maar het was iets met een R. Laurens lacht naar mijn antwoordt. "Het is een rouge" "Als je wilt weten wat het betekent kom dan morgen terug hier heen dan leg ik het uit" "uhm..." ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Ja natuurlijk wil ik het weten, alleen ik weet niet... Aan Laurens zijn gezicht te zien is het serieus. Of neemt hij mij in de maling? "Je moeder wacht, dus ga maar naar huis. Als je je bedenkt, hier is mijn nummer" en terwijl hij het zegt, geeft hij mij een briefje. Ik knik ja en loop de kamer uit, mijn moeder loopt naar mij toe en legt haar hand op mijn onderrug.

Eenmaal thuis aangekomen en de laatste vragen van de politie beantwoord te hebben, ga ik zitten op de bank. Ik zucht en leg mijn hoofd op de bank terwijl ik mijn ogen dicht doe. Ik ben mentaal uitgeput en de val die ik heb gemaakt heeft nog steeds een kleine impact op de hoeveelheid hoofdpijn ik heb.

"Liv"

"We moeten praten over wat er is gebeurt, je kunt niet zomaar wegrennen en niet meer terug komen voor een paar dagen"

Ik doe mijn ogen open en kijk haar aan. "Mam.... ik..... sorry" ondanks dat ik geen goede band heb met mijn moeder weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen. Het besef komt nu pas hoe graag ik ook mijn rug wil keren naar dit dorp en haar, ik kan het niet.

"Laten we zo veder praten, ik zal wel even een kopje thee maken" ik sluit mijn ogen en ga terug in de houding die ik net had aangenomen. Mijn hand gaat automatisch naar mijn jaszak, en ik pak het briefje eruit. Ik kijk op het briefje, wat ik nog niet eerder gedaan heb. Laurens zijn nummer staat er in grote cijfers op. Zal ik hem bellen? Of is het raar als ik hem nu al een berichtje stuur. Voordat hij mij vroeg om mij nog even te spreken had ik er helemaal niet bij stil gestaan dat sommigen dingen daar niet helemaal normaal waren. Maar nu ik zo terug denk is het best raar dat er een soort klein dorp is in het midden van het bos.

Mijn moeder komt de kamer in gelopen. Ze heeft een grote beker thee voor mij in haar handen. Ze kijkt mij aan met een schuldige blik.

"Zal ik maar beginnen?" maar zonder dat ze wacht op mijn reactie begint ze te praten. "Het spijt mij zo erg dat ik al die jaren niet naar je geluisterd hebt. Ik was druk bezig met mijn eigen drama en vergat daardoor een goede moeder te zijn.En je weet niet hoeveel het mij spijt dat ik je geslagen heb." En zo gaat ze nog een paar minuten door.

Ik kijk haar aan."Mam... sorry dat ik weg ging, maar weet je hoe het is om altijd alleen te zijn". "Schat, ik weet het dat ik er niet was voor je maar je bent niet alleen. Je hebt je vrienden nog en nu heb je mij weer". Ik kijk haar aan met grote ogen.

"Je snapt er niks van! Ik heb GEEN vrienden... elke dag op school is een complete hel. Iedereen heeft iets tegen mij. En wanneer ik thuis kom ben je er niet eens voor mij. Je doet soms alsof je luisterde maar wanneer ik de vervolgens vroeg wat je ervan vond dan kon je geen antwoord geven. En wanneer je wel luisterde was het altijd dat ik een les had gemist, of dat ik een laag cijfer had, of ik had de badkamer niet goed schoongemaakt." Ik kijk haar aan met inmiddels tranen in mij ogen. "Maar je vroeg nooit waarom ik een les had gemist... want dat boeide niet. Het maakte je niet uit dat je dochter in de fietsenstalling uitgescholden werd en soms in elkaar geslagen werd." inmiddels rollen de tranen over mijn wangen en ik is mijn stem van luid naar zacht gegaan.