ADSIZ ŞİİRLER DEFTERİ

...

Bütün papatyaları koparmadan ördüm saçlarına
Bir tek çocukların böyle taçları var
Koşmayı anlattım kiraz ağaçlarına
Hatta senin gibi senin kadar kaçmayı da

Her gün bir öncekinden daha çok gece
Yalnızlık kokan dolaplar boş kalan çekmecem gibi
Bir aşk yarım kalır ve adına ecel denir
Asıl yalnız kalan yalnızlığı seçen değil

Parmak uçlarıma kadar mahçubum ve saç uçların kırık hala
Çabalıyorum elimde kalanlarla
Seni uğurladım izlenmemiş filmler, okunmamış kitaplar
Ve söylenmemiş şarkılarla

Yokluğun böğürtlen reçelsiz bir kahvaltı
Çatallar, bıçaklar küfredermiş gibi bakıyor artık
Canım yanıyor, ama bak masadan gitmiyorum
Sen gelmiyorsun, oysa ne zaman ölceğimizi bilmiyoruz

Bu yalnızlık en çok sonbaharda yaktı canımı
Kendime bile ne yaşadığımı anlatamadım
Yorganlar değiştirdim, hiçbirine saklanamadım
Yastıklar başımın ağrılarına katlanamadı

Aklım kör bir yalana tav olacak kadar
Bir damla göz yaşın aktıysa durma gel bana
Evladım kokardı saçların dokunamazdım
Hiçbir şiir senin kadar masum okunamazdı

Nasıl bir aşk bu ölüm kaplı dört bir yanı
Gel hayatı dağıttığımız gibi toplayalım
Sorular sormayalım boş aynalara, bilmeyeceklerdir
Tüm insanlar yalancı, sen geliceksin

Tarifi kaybolmuş sokaklara bıraktın beni
Hayatta dönmem dediysen hayattan kalk gidelim
Alışıyorum bu yalnızlığa kurtar beni ne olursun
Çünkü bu kaçılacak bir zindan değil

Aramıza yıkık duvarlar örüyorsun
Ve yaşamak diye bir şey yok. Yavaş yavaş ölüyoruz
Her ağladığımda bir şeyler eksiliyor içimden
Artık korkar oldum çektiğim acının bitmesinden

Kaçtığım her şehrin tabelasında parmak izlerin
Baktığım her denizde sektirdiğin taşların var
Farklı şehirlerde olmak fark eder mi?
Belki aynı çocuklara gülümsemişizdir. Ne dersin?

Yağmurlar yağsın artık bahçelerine, unut beni
Şiirlerimi okuduğun her yerde, unut beni
Çocukların koynuna yat, unut beni
Yapamadığım her şeyi yap, unut beni

Yaslandığım tüm binalar eğildi
Nasıl bir çelişkiydi? Yaşıyordun ve benim değildin
Kırık camlar yutmak unutmak gibiydi
Sana söylenmemiş tüm şarkılar susmak gibiydi...