ကႏၱာရ ကေခ်သည္ (Myanmar Translation)

အပိုင္း(၃)

ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ရာမွ ႏိုးေသာအခါ လက္႐ွိကိုယ့္အေျခအေနကို
သတိမထားမိႏိုင္ဘဲ  ပံုမွန္အတိုင္းလိုပဲ ကိုယ္ကို နည္းနည္း
လႈပ္ၾကည့္ေတာ့.....
အား....နာလိုက္တာ. !!
တစ္ကိုယ္လံုး နာက်င္ေနတယ္.... !!

မေန႔က လက္နက္မ်ိဳးစံုနဲ႔ အထုအေထာင္းခံရၿပီး
ေသလုမတတ္ ခံစားခဲ့ရသည္မ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာခဲ့သည္ ။
လက္ကို အိပ္ရာေပၚမွာ ေထာက္ရင္း ကိုယ္ကို ခပ္ျဖည္းျဖည္းမကာ
ထမိေတာ့ နာက်င္ေနမႈေၾကာင့္ ပါးစပ္မွ ညည္းသံ ခပ္တိုးတိုး လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားသည္ ။
လက္ဖ်ံေနရာကအစ တစ္ကိုယ္လံုးနီးပါး ပတ္တီးစည္းထား၍
လူသည္လည္း ႐ုပ္ထုျဖစ္၍ေနၿပီ ။

ကိုယ္ေပၚမွာလႊမ္းထားေသာေစာင္ကို ဖယ္လိုက္ၿပီး
ေနာက္ထပ္ လႊမ္းထားေသာ အဝတ္စဆီသို႔ အားစိုက္ကာ
ငံု႔ၾကည့္မိရင္း ပတ္တီးစည္းထားေသာေနရာေတြဆီ သတိထားကာ လိုက္ၾကည့္မိသည္ ။
ဟင္.....!!!
ကြၽန္ေတာ္ စိုးရိမ္မိတာ ဒီပတ္တီးေတြ မဟုတ္ဘူး.....
ကြၽန္ေတာ့္တင္ပါးေပၚမွာ တံဆိပ္႐ိုက္ႏွိပ္ထားတဲ့ အမွတ္အသား....!!
သူတ႔ို ျမင္သြားၿပီလား....??
ဒီဒဏ္ရာေတြကို ဘယ္သူကမ်ား ေဆးထည့္ေပးတာလဲ...??
သူတို႔သာ တကယ္လို႔ သိသြားၾကၿပီဆိုရင္
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဘယ္လိုမွ ေကာင္းက်ိဳး မ႐ွိႏိုင္ေတာ့ဘူး ။

လႊမ္းထားေသာ အဝတ္စကို ဖယ္ခြာလိုက္ရင္း
ကြၽန္ေတာ့္အဝတ္အစားေတြနဲ႔ အတူ႐ွိေနမယ့္ ဓားေတြကို
အခန္းတဝိုက္ ထိပ္ထိပ္ပ်ာပ်ာ ေဝ့ဝဲကာ ႐ွာမိသည္ ။
ကြၽန္ေတာ့္အဝတ္အစားေတြက သိပ္မ်ားမ်ားစားစားေတာ့မဟုတ္ေပ ။
အညိဳ ႏွင့္ အစိမ္းေရာင္ ႏွစ္ထည္တည္း...။
အစိမ္းကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ကေခ်သည္ မျဖစ္ခင္ကတည္းက
ဝတ္လာခဲ့တာ...။
အညိဳကေတာ့ အစိမ္းေရာင္ပိုးထည္ကို ဖုံးလိုဖံုးျငား
ထပ္ဝတ္ထားခဲ့တာ...။
ေဟာ.....ေတြ႔ပါၿပီ...!!
မလွမ္းမကမ္းမွာ ....ကြၽန္ေတာ့္အက်ႌေတြက....!!

ကိုုယ္ေပၚမွာ လႊမ္းထားဆဲျဖစ္ေသာ ေစာင္ပါးကို ဆတ္ခနဲ
လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး အဝတ္ေတြ တင္ထားေသာ စားပြဲဆီသို႔
ဒယိမ္းဒယိုင္ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ လွမ္းေနစဥ္မွာပဲ
ေနာက္ဖက္မွ ေဘာင္းဘီကို ဆြဲလိုက္ျခင္းကို သတိထားမိလိုက္သည္ ။
မဟုတ္ဘူး......!!
ကြၽန္ေတာ္ ဒီက ထြက္သြားရမယ္....!!!