Donker Verleden (Nederlands Boek)

Hoofdstuk 2: Plaats van Herinnering

LISLE
21 juli 2020
Omstreeks 11uur - 55 min van Mahon, 5 km -

Lisle stapte langs de baan. Droge velden passeerden in haar blikveld, vogels termiekten in de voormiddaglucht, talrijke insecten scheerden haar voorbij en kleurrijke vlinders fladderden langs haar heen. De zon brandde hevig, maar dat deerde haar niet in haar luchtig playsuit. Ook was ze voldoende beschermd met zonnecrème en had ze handig een sjaal rond haar haren geknoopt. Rustige muziek schaldde nog steeds non stop door haar oortjes en al genietend wandelde ze verder, al reeds bekomen van het incident van daarjuist. Aangezien het middaguur naderde, was er weinig verkeer op de baan en Lisle was niet van plan te liften. Het was ongeveer een uur stapen naar de Jeugdherberg 'Posada Orsi Paspartu' , had Google Maps voor haar uitgerekend. En een halfuur stappen naar de dichtsbijzijnde bushalte, wat ze ook van plan was, te voet of met de bus, maar echter nog niet voor direct...

13u00

Ze was er. E - indelijk. Het was even moeilijk geweest om exact déze plaats terug te vinden, maar met wat geheugenwerk - en opfrissing en gebruikmakend van (opnieuw) Google maps en Open street map (leve de technologie de dag van vandaag!) had ze deze plek die haar zo dier en nauw bij het hart lag gevonden. Met een zucht van opluchting, stralende glimlach en guitige groene ogen met pretlichtjes er in wierp ze haar lange donkerbruin getinte haren naar achteren en lachte ze de helderblauwe hemel, gekleurd met witte schaapwolkjes en een schitterende zon toe! Soms kon het leven écht wonderbaarlijk...mooi...zijn. Momenten, zoals deze, van intens puur geluk waren zeldzaam, maar bestonden dus. Voor zulke momenten lééfden mensen, gewoonweg. Naar zulke momenten leefden ze toe, dagen, maanden, jaren, een levenlang. Voor zulke momenten werkten ze meer dan 3/4 van hun leven. Zulke momenten zijn met andere woorden zeldzaam én moeten gekoesterd worden. Nadat een vrolijke indie song die door haar oortjes schalde, stopte, stopte ze haar muziek en genoot ze nu met haar volle aandacht en teugen van deze plek.

"Zouden er hier nog steeds zoveel Koninginnenpages rondfladderen?" Vroeg ze haar luidop af. Ze zag heel veel vlinders voorbij vliegen, maar geen één was een Koninginnenpage, die ene soort waar ze zoveel van hield, de soort die haar hart had geraakt op een wel heel erg speciale manier. Voorzichtig wandelde ze verder tussen de gigantische hoge rotsen in, in deze prachtige vallei. "Het ziet er nog exact hetzelfde uit als toen ik hier voor het eerst kwam, dacht ze peinzend bij haarzelf, "Hoeveel jaar is dat nu al geleden?" Dacht ze verder. "Ik was 7 of 8 jaar. Is het echt mogelijk? Al 16 jaar ongeveer? WOW." Ze verschoot er zelf van. De zon scheen fel op haar donkerbruine, lichtkrullende haren . Aasgieren cirkelden boven haar, hoog in de lucht. Deze plek was nog geen haar veranderd, mits dat er minder Konningenpages aanwezig waren. Zachtjes neuriënd liep ze verder en verder. Ze raakte hier en daar het hoge struikgewas aan met de palm van haar handen. Ze was hier helemaal alleen op deze adembenemende, mooie plek. Als nu één ieder wie zou toekijken op deze jonge vrouw, zouden ze het er allemaal over eens zijn; hoe ze haar begaf tussen het hoge struikgewas. Iets in haar houding was aanstekelijk, moeilijk te benoemen. Was het dit? Een mengeling van geluk, vrolijkheid, ontspannenheid en vooral...leven dat ze uit straalde?

Voorzichtig begon ze op een rustige tempo te joggen tussen het struikgewas. Geschrokken door haar plotse, spontane beweging vlogen er enkele vogels op vanuit het struikgewas. Een bijeneter in een hoge boom, maakte een alarmerend geluid. "Wat een prachtige, kleurrijke vogel is me dat toch!" Ze herinnerde haar deze soort nog heel erg goed, geboeid als ze was door het. Ze rende iets sneller verder. Haar haren die in een dot zaten, kwamen los. Ze zag er beeldig uit. Eén en al geluk. Ontspannen schaterde ze het uit, toen een wild konijn zich snel uit de voeten, of beter gezegd uit de poten, maakte, toen ze voorbij rende. 'Oh, wat was het leuk om deze jonge vrouw te observeren.' Dacht de schim, hoog verscholen tussen een spleet, een kleine inham in de rotsen...