GECENİN SAHİPLERi-1-

Bölüm-1- (İlk Gece)

Saat sabaha karsı 03:30 suları...

Mehmet yatağından irkilerek uyandı. Nerede olduğunu anlamaya çalıştı bir sure. Odasında yatağındaydı halbuki. Terlemişti , alnından süzülen terleri sildi elleriyle. Yatağından kalktı ve odasının camından dışarıya baktı uzun uzun. Dışarısı oldukça aydınlıktı. Dolunayın parlaklığı aydınlatıyordu yeryüzünü. O kadar aydınlıktı ki dışarısı, yerdeki ağaç yapraklarının kıpırtıları bile görünüyordu.

Mehmet gozlerini evinin bahçesinde bulunan büyük armut ağacının olduğu yere dikmiş, izliyordu ağacın rüzgardan salınmasını. Bir an ağacın altında bir şey gördü. Emin olamadı,herhangi bir şeyin gölgeside olabilirdi. Daha dikkatli baktı yüzünü cama yaslayarak , evet ağacın altında hareketsiz duran bir şey yada biri vardı. Mehmet uzun süre izledi ağacın altındaki gölgemsi cismi, ne olabilir diyede düşünüyordu. Tam aşağıya inip bakmak için yelteniyordu ki ağacın altındaki gölgemsi cisim ay ışığının tamamen aydınlattığı evinin önüne doğru yavaşça yaklaştı ve durdu.

Mehmet in uykudan mahmurlaşan gözleri açılmış, dikkatle inceliyordu bahçesindeki karartıyı. Usulca penceresinin kolunu cevirdi ve açtı penceresini. Ellerini pencerenin iki yanına koyarak;

-Hey sen,oradaki ne yapıyorsun bu saatte burda..!

diye seslendi. Bahçedeki suretten hiçbir ses çıkmıyor ve hiçbir harekette yoktu. Mehmet tekrar haykırdı aynı şekilde , ama ne bir cevap nede bir işaret vardı karsı taraftan. Mehmet korkmaya başlamıştı artık. Hızla pencereyi kapattı ve perdenin ardından izlemeye devam etti bahçesindeki sureti. Mehmetin bağırma sesini duyan annesi Sevim hanım kapısını çaldı mehmetin odasının ve içeri girdi. Mehmet in halini görünce telaşla;

-Mehmet oğlum iyimisin, ne bu halin..?

diyerek hızla mehmete doğru ilerledi. Mehmet olup biteni anlatmaya çalışıyordu annesine ancak Sevim hanım oğlunun derdine düşmüş yüzünde boncuk boncuk birikmiş terleri siliyordu. Bütün bunlar sadece saniyeler sürmüştü. Mehmet annesini elinden tutup pencerenin yanına cekti ve aşağıyı gösterdi. Ama evin bahçesinde kimsecikler yoktu. Mehmet in annesi Sevim hanım;

Oğlum rüya görmüşsündür bak kimsecikler yok orda. Hadi yat uyu bak bende başında duracağım uyuyana kadar

diyerek rahatlatmaya çalıştı Mehmet'i.

Sabahın erken saatlerinde okula gitmek için annesi uyandırdı Mehmet'i. Kahvaltı masası çoktan hazırlanmıştı bile.

Mehmet, babasını daha çok küçükken kaybetmiş bir çocuktu. Annesi Sevim hanım babasından kalan üç aylıklarla idare etmiş, gerektiğinde gündelikçi olarak çalışarak hem kendinin hem oğlu Mehmet in hem de evinin ihtiyaçlarını karşılamıştı. Oğlunu gözünden bile sakınıyordu.