Let me love u | Yoonmin |

#1

Küçük olan büyük olanı izliyordu. Aralarında üç yaş vardı... İkisi de aynı sanat üniversitesinde müzik bölümünü oluyorlardı. Küçük olan büyük olana içtenlikle bakıyordu, sanki avını görmüş aslan gibi mutluydu. Tek sorunu, onu kendine nasıl yaklaştıracaktı?
Bu sorun onu iyice sinir ediyordu...
Mutlu koca gözleri ile büyük olana bakarken yakalandı. Büyük olanın gözlerini kendi gözlerine bakarken yakaladığında biraz ürktü.
Ve gözlerini ondan kaçırdı. Büyük olan aldırış etmedi ve ondan bir üst sınıfta olan arkadaşı ile konuşmaya devam etti.
Büyük olanın adını öğrenmişti sadece.
Birlikte hiç konuşmadılar... Sadece küçük olan hatırlıyordu herşeyi. Ona çıkma teklifi etmesini, ilk kavgalarını, ilk barışmalarını ve büyük olanın onu nasıl dövdüğünü hatırladı. O sırada gözünden düşen o küçük damla Yanağından aşağı doğru iniyordu. 'Neden biz?' Diye geçirdi içinden. İki yıldır bu acıyı kalbinde taşıyordu. Büyük olan gözleri önünde kaza yapmıştı...

"Sen bir sürtüksün!" Diye bağırdı küçük olana."Yoongi, sen sarhoşsun..." Diyebildi küçük olan sadece.. Dudağından sözler çıkmıyordu, oysa ona söylemek istediği o kadar çok şey vardı ki... Fakat yapamıyordu işte. Sorun buydu..Ve ona ilk yumruğunu atmıştı. Yoongi küçük olana ard arda yumruklar atarken eğleniyor gibiydi... Küçük olanın gözlerinden soğuk yaşlar akarken ona bir kamyon çarpmıştı... Küçük olan ne yapsa da onu uyanık tutamadı. İşte küçük olanın gözleri önünde mi ölecekti? Buna izin vermemeliydi. "Y-yardım edin..." Diyebildi sadece. Sesi o kadar kısıktı ki o bile kendisini duyamadı.
Böyle mi olacaktı? Oysa onları birlikte güzel günler bekliyordu. Hani Yoongi küçük olana birlikte yaşlanacaklarını söylemişti? Küçük olan bir tane anısını bile unutmak istemiyordu. Sevmek ve sevilmek... Çok zor şeylerdi... Aslında söylerken o kadar kolay ki. Fakat onu yaşamak, hissetmek hayattaki en değerli şey olmalıydı. Ve büyük olan bir yıl boyunca komada kaldı... Küçük olan ondan hiç ayrılmadı. Hergün belki uyanır umudu ile hastanenin yolunu tutuyordu. Fakat olmadı... Bir gün uyandığında kimseyi hatırlamıyordu.
Küçük olanı ağlayacak tek cümle döküldü o ince dudaklarından "Siz kimsiniz? Ben sizi tanımıyorum." Evet. Hayat küçük olana tekrar acımamıştı...

O düşen damlayı sildikten sonra sınıfına geri döndü. Onla artık bir anısı olmayacaktı, yani olamayacaktı. Ama onu unutamıyordu. Onu ondan kurtulmayacak kadar çok seviyordu...