Sen Benim İyikimsin

Eee Napıyoruz?

     Sabah uyandığımda annem ve babam muhteşem bir kahvaltı sofrası hazırlamıştı. Onlar hazırlamaya devam ederken bir ara içimden yardım edeyim dedim ama sonra vazgeçtim. Sandalyeye oturup tıkınmaya başladım. İki dakika sonra annemle babam geldi. Birbirimize "Günaydın" dedikten sonra herkes acıkmış olmalı ki kimseden ses çıkmadı. Bir ara annem bir boşluk bulup, "Eee sınavın nasıl geçti?"diye sordu. Bir an duraksadım. Annem "Sabah konuşuruz demiştin o yüzden sordum"dedi. Bende anneme dönerek "İyi geçti. Sizi ümitlendirmek istemem ama yüksek bir puan bekliyorum." dedim. Babam ve annem karşılıklı biraz bakıştıktan sonra bana dönüp "İstersen valizini hazırlamaya başla" dediler. Bende anlamaz anlamaz onlara bakarken "Daha okulun açılmasına çok var. Yurda yerleştireceksiniz desem daha hangi liseeyi kazandığım belli değil"dedim. Bir süre güldüler. Sonra babam "Birincisi biz seni yurda göndermeyiz, kazandığın lisenin yakınında bir ev tutarız. İkincisi tatile gidiyoruz"dedi. Annem de babamın cümlesine devam ederek "Sınavdan önce söyleyip de seni heyecanlandırmak istemedik. Eğer söyleseydik sınava değil tatile odaklanacaktın." Nereye gideceğimizi daha bilmesem bile çok sevinmiştim. Onlara sıkıca sarıldıktan sonra "Nereye gidiyoruz?"diye sordum. Babam "Acaba nereye gidiyoruz?"dedi. Annem de "Lafı dolandırma" dedi babama dönerek. Ve sonra bana dönüp "Taşucu'na gidiyoruz tatlım" dedi. "Orası neresi ki?"dedim ve sonra bu sorunun cevabını öğrenmek için babama döndüm. "Silifke'den biraz ileride bir yer, denize sıfır bir otelde kalacağız."dedi. Annem de "Üç gün kalıp geri döneceğiz."dedi.
      Hemen odama gittim ve valizimi hazırladım. Sonra da Silifke'ye gitmek üzere kalkacak otobüse bindik. Yolda okumak için yanıma kitap almıştım. Ama annem sürekli "Şurayı okur musun?"diyerek bana Facebook'ta paylaştığı özlü sözleri okutuyordu. Bu durumdan çok sıkılmıştım. En sonunda kulaklığımı takıp müzik dinlemeye, bir yandan da perdeyi açıp yolu seyretmeye başladım. Silifke'ye ilk defa gidiyordum. O yüzden yolu pür dikkat seyrediyordum. Babam ve annem yolda uyudu. Ama benim gözüme uyku girmiyordu. Bir türlü uyuyamıyordum işte... Sonra telefonumu açıp gruba baktım. Beş yüz yetmiş altı mesaj vardı. Ama ben bunları daha önce fark etmemiştim. Çünkü çok mesaj geldiği için bir yıllık sessize almıştım. Sonra tek tek mesajları okumaya başladım.
     Herkes bir şeyler yazmıştı. Günün ilk mesajını atan Çağatay olmuştu. Ali'yi oyuna davet ediyordu. Hemen ardından Ezgi "O oyundan ne anlıyorsunuz? Oynayınca elinize ne geçiyor?"yazmıştı. Bu sırada grubun avukatı Beril konuya açıklık getirmek istemiş olmalı ya da bu tartışmadan, telefonun bildirim sesinden sıkılmış olmalıydı ki kesinlikle telefonun bildirim sesinden sıkılmıştı,"Yeter ya herkesin oyun oynamaya hakkı var ama sevdiklerine ve arkadaşlarına da vakit ayırmalı"yazmıştı. Beril'in bu mesajından sonra kimse tartışmaya devam etmemişti. Bu da yetmezmiş gibi bir süre kimse çevrimiçi bile olmamıştı. Ben de sıkıntıdan, aslında asla sormamam gereken o soruyu sormuştum,"Sınavımız nasıl geçti?". İlk cevap Çağatay'dandı,"Berbattı hiçbir matematik sorusunu yapamadım."Cevap olarak Ezgi "Ne demek yapamadım? Hiçbir şey bilmesen beş soru yapardın." Mete "Herkes senin gibi zeki değil Ezgi"yazdı. Ardından Nurcan bu konudan bağımsız olarak "Abi bırakın matematiği asıl ingilizce çok basitti. Ful bekliyorum."yazdı. Ama gerçekten Nurcan'ın ingilizcesi iyidi. Buna karşılık olarak Niğda "Herkes senin gibi ingilizce kursuna gitmiyor. Senin ful beklemen gayet normal yani." Bir süre atışmaları devam etti. Ben onların yazdıklarını okumaktan bıktım. Onlar tartışmaktan yazmaktan, bıkmadılar. En sonunda avukat Beril araya girdi ve sorun çözüldü. Bence Beril avukat olmalıydı. Savunma desen var, ciddiyet desen var. Hele bir çenesi var ki en sabırlı insanı çıldırtır. Tü tü tü tü maşallah. Avukat Beril...