Selam umarım çok bekletmemişimdir. Bölüm sonundaki teşekkürler kısmını okursanız çok mutlu olurum iyi okumalar.❤
ッ
10 yıl sonra
Han neul
Sevgili günlük neden bilmiyorum ama içimden sana yazmak geçti.
Jimin ve Jungkook babamın yanına gidiyordum. Ne çok özlemiştim onları.
Jungkook babam, hâlâ çok karizmatikti.
Jimin babam ise biraz hasta. Üşütmüş canım babam.
Ama eminim hala yatakta ilk günleri gibi hızlıydılar. Eh çapkın babaların vardı açıkçası.
Kim bilir kaç kızın canını yakmıştı zamında.
Hey bana gelirsek, babalarım dede oldu. Karımla gidiyoruz yanlarına. Çocuklarımız iyice büyüdü tabii.
Jeon babalarım da özledi torunlarını haliyle.
Evde şimdi tatlı bir telaş vardır.
"Jungkook, rameni bol koymalıyız."
"Ah kimin, pirinç kekim. Küçücük çocuk nasıl ramen yiyecek?
" anası Japon olsa ne yazar? Damarlarında Kore kanı akıyor yiyecek tabii"
Aralarındaki diyaloglar böyle olacaktır eminim ki.
Dudaklarımı karımın alnına, sonra da kızlarım Hame ve Raito'nun yanağına değdirip sevgi dolu bir öpücük kondurdum. Japon Denizi'nin üstünden geçerken uçakta baş ağrıtıcı bir ses duyuldu.
Heryer kırmızıya boyandı.
Olmamalıydı. Çok erkendi. Denizin üstünde olmamalıydı. Kızlarımı kucağıma alıp eşimin dudaklarına ufak bir buse kondurdum. İkimizin de gözleri doluydu. İkimiz de birbirimizi geç bulmuş, erken kaybediyorduk.
Kızlarım... Anlamıştı bir şeyler olduğunu. Uçak hızla düşerken son bir kez kızlarıma ve eşime sarıldım.
"Sizi seviyorum..."
Teşekkür bölümü şeysi.
Şu ana kadar yanımda olduğunuz, yorumlarınızla desteklediğiniz için size teşekkür ederim. Ölüp ölmediklrirni söylemedim. Zira, sizin hayal gücünüze bırakıyorum bu fici.
İsterseniz o kazadan kurtulan dört kişi olur. İsterseniz de öldürürsünüz. Size ithaf etmek istedim bu fici
Hayalet okuyucularıma, yorum bırakanlara ve oy verenlere ithaf etmek istedim. Ama bu fici en çok vataenv'e ve MrsBiolog yazarcan'ıma ithaf etmek isterim. Hepiniz benim için çok ayrı ve çok özelsiniz. Teşekkür kısımlarından nefret ederim. Bit kitabın bittiğini ve sadece artık aklımızda, kütüphanemizde ve ya kalbimizde kaldığını biliriz. Tekrar okuruz belki satırları. Aynı duygularla ve ya farklı duygularla. Bilemem. Ama hani bir kaç cümle sonra ne olacağını hatırlayıp gülümsersin ya. İşte o çok güzel. Umarım ben bunu size bu ficte yaşatabilmişidir ve bu fici yüzünüzde bir gülümsemeyle bitirmişsinizdir. Kalbinizde ufak bir yerim varsa ne mutlu bana.
Sevgi ve mutlulukla kalın. Yakın zamanda yeni kurgularda görüşmek üzere.
Sevgili acemi yazarınız
Jikook'un kızı
