ဘုန္း!!
ၾကက္ပ်ံက်သလိုဆူညံေနတဲ့အခန္းက တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ၾကမ္းျပင္ေပၚ သံတံုးႀကီးပစ္ခ်လိုက္သလိုအသံေၾကာင့္ တိခနဲတိတ္က်သြားတယ္။
အတန္းေ႐ွ႕က အေျခအေနကိုသိသြားၾကတဲ့ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဆူညံဖို႔မႀကိဳးစားရဲေတာ့ပဲ ကိုယ့္ေနရာကိုျပန္ထိုင္ဖို႔ျပင္ၾကေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီတစ္စံုတစ္ေယာက္ဟာ အဂၤလိပ္ဆရာျဖစ္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚက်တဲ့သံတံုးႀကီးကေတာ့ ဆရာ့စားပြဲေပၚက စာအုပ္ပံုႀကီးပဲျဖစ္တယ္။
အဂၤလိပ္ဆရာက အခုမွမ်က္ႏွာေသေလးေတြနဲ႔ဣေျႏၵရေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို သူ႔မ်က္ႏွာမာႀကီးနဲ႔တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္ၿပီး တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္ကိုေခၚလိုက္တယ္။
"Saint Suppapong"
နာမည္ၾကားလိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာကိုယ္စီမ်က္ခံုးလႈပ္သြားၾကတယ္။ မနက္ေစာေစာစီးစီး ဆရာ႔ေဒါသအိုးတုတ္နဲ႔သြားထိုးတဲ့သူက ဒီသေကာင့္သားျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။ Saint Suppapongဆိုတာ အထက္တန္းေနာက္ဆံုးနွစ္က ျပႆနာအိုးမွန္းေက်ာင္းေ႐ွ႕ကျဖတ္သြားတဲ့ေခြးကအစသိေနေတာ့ မ်က္ခံုးလႈပ္တာလည္းမဆန္းေလဘူး။
သက္ဆိုင္သူကေတာ့ ျပံဳးလို႔ပါပဲ ၊ ဆရာ့အေခၚကိုလက္ကေလးေထာင္ၿပီး '႐ွိ'ေတာင္ထူးလိုက္ေသးတယ္။
"လက္ေထာင္ေနတဲ့ လူႀကီးမင္းခင္ဗ် .. ေ႐ွ႕ႂကြခဲ့ပါဦး"
"ဟုတ္ကဲ့ဗ်"
ဆရာကပဲဆုခ်ေတာ့မလို တက္တက္ႂကြႂကြေ႐ွ႕ထြက္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားကိုၾကည့္ၿပီး အားလံုးဟာသက္မခ်ေနၾကတယ္။ ဒီတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အေရထူပါလိမ့္။
အဲဒီေက်ာင္းသားေ႐ွ႕ေရာက္သြားေတာ့ ဆရာကစာအုပ္ပံုအေပၚဆံုးက စာအုပ္ကိုေပးတယ္။
"ကဲ မေန႔ကလူႀကီးမင္းေရးခဲ့တဲ့ Essayေလး အားလံုးၾကားေအာင္ဖတ္ျပလိုက္ပါဦး"
