CRADLE SNATCHER (Nepumoceno Series #3)

CS 18

CS 18 (SPG)

Love

Sinundan ako ni Xian Dash hanggang makauwi ako sa bahay namin sa Iloilo. Mama and Papa were shocked to see the both of us, lalo na si Xian Dash na pulang pula ang mga mata.

It was such a good thing that Kuya Cage is not home. Dahil paniguradong magbabato lamang iyon ng napaka raming tanong.

"Tal? Dash? What happened? Okay lang ba kayo?" nagaalalang tanong ni Mama.

Umiling ako kay Mama. Nakakaunawa itong tumango saka tumingin kay Papa. Lumapit sa akin si Mama at hinatak ako paakyat sa kwarto. Papa stayed with Xian Dash.

"I'm here, Anak. Mama will listen," Mama said that made my heart ache.

Nakaupo kame pareho sa paanan ng kama ko. Nangilid ang luha sa mga mata ko at yumakap kay Mama. Para nang sasabog ang dibdib ko sa sobrang bigat neto.

I cried even more when Mama hugged me tighter. "You're still your Mama's little girl... no matter how hard you try to show your strong facade. You're still my baby, Tallulah."

"M-mama..." sumikip ang dibdib ko. "Mama, masamang tao na ba ako dahil sa desisyong ginawa ko? Am I not allowed to be hurt? Alam kong sinabi na sa akin ni Xian Dash na mahal nya ako at hindi naman nya ako ginamit pero mali pa rin ang ginawa nya Mama e. Pagmamahal man ang rason non, hindi iyon sapat na dahilan para gawin nya ang bagay na iyon... He kept things from me. Dahil ba sinabi nyang mahal nya ako dapat ay patawarin ko na sya agad? Don't I have the right to be hurt?"

Mama caressed my hair. "Anak, hindi ko man alam ang rason ng pinag awayan nyo ni Xian Dash ay lahat ng tao ay darating sa puntong masasaktan. Bawat tao ay may iba't ibang kakayahang humarap sa sakit na nararamdaman. Ang iba malakas, ang iba ay hindi." hinawakan ni Mama ang mga pisngi ko at pinalis ang luha ko. "Kung masakit puwedeng umaray ka... Kung pwede rin ay umiyak ka.  Magpadala ka sa emosyon mo hanggang sa unti unti itong maghilom..."

"... Pero anak, ito ang tatandaan mo. Huwag na huwag kang magpapalamon sa galit mo. Huwag na huwag kang gagawa ng desisyon kapag malungkot o galit ka dahil baka sa huli ay hindi mo mapangatawanan. Think of the more important thing... Isipin mo ang sakit na nararamdaman mo mawawala din yan ngunit kung iyon bang tao na iyon ang mawawala sa'yo ay kakayanin mo?"

Malakas na tumambol ang dibdib ko sa narinig. Napahawak ako dito at napapikit. Kakayanin ko ba kung mawawala si Xian Dash sa akin?

"Anak, your father and I fought over so many things in the past. Believe it or not you're Papa did so many harsh things to me and my family but I forgave him easily because I love him and I trust God. I trust that God will guide the both of us and God will take care of my heart..."

Mama smiled and kissed my forehead. "Kung ano man ang pinagdaraanan nyo ng asawa mo ngayon ay isa lamang iyong pagsubok. Don't let it break the love that you both cherish so dearly. Let go of all your worries and surrender yourself to God. He'll never let you down."

"...Don't beat yourself too much, Anak ko. Wag kang masyadong mag isip. It's okay to let go. Alam kong bata ka pa but your Papa and I are here to guide you and your husband. For now, rest. Ang Papa mo na ang bahala kay, Xian Dash."

I didn't ate for dinner dahil wala akong gana. Hindi na rin ako pinilit ni Mama. Nanatili lamang ako sa kwarto.  I was just staring at the ceiling walang iniisip na kahit ano. Everything was blank.

Tumingin ako sa orasan at napa buntong hininga. It's already two thirty in the morning and I'm still wide awake. Bumangon ako sa kama saka kinuha ang jacket ko bago lumabas.

Dire diretso ang lakad ko papunta sa rock formation. Nang makarating ako sa pinakataas ay naestatwa ako sa kinatatayuan ko nang makita ang imahe ng isang lalake.