z życia nastolatki

Na początek

Maj, piątek rano godzina 7.40

-Śniadanie masz na stole, ja wychodzę i proszę Cię nie spóźnij się dzisiaj do szkoły! Kocham Cię! 

Krzyknęła Emilia, piękna lecz zapracowana kobieta o długich rudych włosach i błękitnych oczach do córki, po czym w pośpiechu wyszła z domu.

Kornelia, Szczupła dziewczyna o jasnej karnacji i ciemnobrązowych, krótkich zniszczonych od codziennego prostowania włosach. Właśnie kończyła się pakować gdy dobiegł do niej głos matki, nim jednak zdążyła odpowiedzieć kobieta wyszła z domu, a delikatny głos Kornelii jedynie odbił się od zatrzaśniętych drzwi.

7.55

-Nie mogę się dzisiaj spóźnić, nie mogę się spóźnić..- Powtarzała Kornelia biegnąc do drzwi frontowych. Rozwiązane sznurówki plątały się jej pod nogami utrudniając chodzenie, a rozczochrane, prostowane na szybko włosy podwijały przy końcach dodając jej tym uroku.

Gdy wyszła na zewnątrz ogarnął ją chłód, z nieba powoli spadały krople deszczu, jej włosy natychmiast się spuszyły, lecz po kilku sekundach opadły, mokre od deszczu. 

8.01

Kornelia wbiegła do klasy zdyszana, w idealnym momencie, gdyż pani Kowalska właśnie wypowiadała jej nazwisko.

- Jestem!  - krzyknęła w głąb sali, zwracając na siebie uwagę innych uczniów.

Starsza kobieta przy kości z krótkimi lokami na głowie i zwracającymi uwagę krzywo pomalowanymi czerwonymi ustami zdjęła okulary i spoglądając na przemokniętą dziewczynę stojącą w drzwiach powiedziała surowym głosem - Masz szczęście Kornelia, jest tylko minuta po dzwonku, więc tym razem nie wpiszę Ci spóźnienia. Mam jednak nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z twojej sytuacji. Brakuje Ci jeszcze trzech nieobecności na mojej lekcji, aby pożegnać się z klasą i zostać rok dłużej w tej samej ławce. Siadaj proszę.

Jak na siódmoklasistkę bez przyjaciół przystało Kornelia usiadła w ostatniej ławce pod oknem. Ze swojego różowego plecaka wyjęła zeszyt do j. polskiego i szybko niestarannym pismem zapisała w nim temat jaki podyktowała jej pani.