Phantom (Harry Styles) (Dutch/Nederlands, translated)

Veertien

Veertien.

Harry's ogen worden groot en dan verschijnt er woede, in zijn groene ogen.

"Geen denken aan." Zegt hij, Zijn stem is ijskoud.

"Harry, Jenna zei me dat zij degene waren dat de moordzaak stopgezet heeft."

Hij schud zijn hoofd. "Ze is fout, en jij gaat mijn ouders niet zien. Wat voor plan is dat?"

"Wat bedoel je met 'Ze is fout'"

"Jenna weet niks: je moest niet met haar gepraat hebben." Hij kruist zijn armen als een klein kind en kijkt weg van me.

"Wat is er mis met jou?" Vraag ik als mijn wenkbrauwen naar elkaar komen. "Als ik je ouders opbreng val je helemaal stil."

Hij gedraagt zich zo raar. Zijn been gaat de hele tijd op en neer en hij is bijna nerveus. Hij wilt nog steeds niet naar me kijken.

"Mis je geen les?" Vraagt hij me.

"Het kan me niks schelen." Zeg ik.

"Het zou moeten."

"Begin er niet over, mijn ouders zeggen er al genoeg over." Zeg ik kortaf.

Hij versmalt zijn ogen.

"Je gaat mijn familie niet zien, en dat is het." Zegt hij. Zijn stem is kalm.

"Waarom niet?" Ik probeer zijn intonatie na te doen.

Hij kijkt recht voor hem. "Omdat ze niet meer om me geven, nu goed?" Zijn ogen gaan naar mij. "Ze geven niet om me."

"Waarover heb je het?"

Ik weet dat als hij zou kunnen ademen, zijn ademhaling onregelmatig zou zijn. Maar zijn borstkas beweegt niet en we wensen allebei dat het wel zou bewegen.

"Weet je wat?" Zegt hij, zijn blik is naar mij gericht. "Goed. Ga naar mijn ouders. Beterr nog, vertrek nu. Op dit moment."

Ik staar hem aan.

"Kom op. Zet je achter het stuur. Vancouver is een aantal uur rijden."

"Wacht. Je bent serieus?"

Hij knikt. "Je helpt me, dus je moet het zien."

Minuten later rijden we over de autosnelweg. Harry is nog steeds op de achterbank, hij leunt naar voor om tegen me te praten. Zijn gemoedstoestand is verbeterd, maar ik weet dat hij nog steeds op de toppen van zijn tenen loopt.

"Heb je broers of zussen?" Vraag ik.

Hij schud zijn hoofd. "Ik was een soort van wonderkind. Mijn moeder dacht, voordat ik er was, een lange tijd dat ze onvruchtbaar was. Maar op de een of andere manier was ze zwanger van mij. Mijn ouders hebben, een aantal jaar nadat ik geboren was, geprobeert voor een andere baby, maar ze hadden geen succes." Zegt hij.

"Hebben ze ooit geprobeert om iemand te adopteren?"

"Ze hebben er een aantal keer over gepraat, toen ik jong was, maar ik haatte het idee. Ik wilde dat hun aandacht enkel op mij gevestigd was; hun enige aandachtspunt."

Ik knik, terwijl ik bijt op mijn nagels.

Harry staart naar me. "Ik weet wat je denkt," Zegt hij met de sporen van een glimlach. "Je denkt dat ik egoïstisch was."

"Wat? Dat dacht ik niet."

"Kom op. Zelf ik denk het." Hij leunt terug naar achter. "Ik was een verwend, egoïstisch kind dat niet veranderde tot hij overleed."

"Hoe treurig."

Harry lacht even. "Hoewel, ik ben niet zo egoïstisch als mijn moordenaar."

"Hoe stel je je het voor?"