Nakaupo ako sa sofa ng apartment na inuokupa ko. Habang umiinom ng red wine. Ako lang mag-isa dito or mas tamang sabihin ako na lang mag-isa sa buhay. I was only fifteen at that time when my parents died because of car accident.
Lumaki ako sa orphanage kasama ang mga madre. Mahirap ang buhay para sa akin simula noong namatay ang mga magulang ko. Hindi biro ang hirap na suungin ang buhay mag-isa.
I am totally aloof. At bibihira akong makihalubilo sa sa mga tao sa orphanage. Wala akong naging kaibigan noon until such time i met him.
Flashback:
'Hi' bati ng isang lalaking halata mong mayaman. Umupo ito sa bakanteng swing na katabi nung sakin . I just gave her my glance.
Nag-iisa ka yata pwede bang makipagkaibigan. Nakangiti siyang inilalahad ang isang kamay niya sa akin.
I'm Haeden, Haeden Ross Clinton, ikaw anong pangalan mo?, tanong niya. Nakatitig lang ako sa kanya at sa kamay niya na iniaabot sa akin.
'Haeden, halika ka na aalis na tayo, magpaalam ka na kila sister', tawag sa kanya nung isang magandang babae.
'Yes mom, im coming'.
'Di bale, sa susunod ko na lang aalamin ang pangalan mo, lagi na naman kami dito. Nakangiti niyang sabi sa akin at tumakbo na ito paalis. Saglit na nagpa-alam ito ky sister marie. At kumaway pa ito sa akin bago pumasok sa loob ng kotse na nag-aantay.
Totoo nga ang sinabi niya na lagi na sila sa orphanage. Tatlong beses sa isang linggo sila kung magpunta sa orphanage at napag alaman kung isa pala sila sa sponsors dito.
Hindi nga malabo na naging magkaibigan kami. Dahil sa halos kada punta nila dito ay kinukulit nga niya ako sa pangalan ko. to the point na halos hindi na kami mapaghiwalay tuwing pumupunta siya dito sa orphanage.
Sa katauhan niya nakahanap ako ng isang mabuting kaibigan. Kausap. Karamay. Sandalan. Ka share sa mga saloobin ko tuwing nalulungkot ako.
Isa siyang napakabuting kaibigan.
----
Saan mo balak mag college?, tanong niya sa akin. Habang nakaupo pa rin kaming dalawa sa swing.
Sabi ni sister may mag e-sponsor daw sakin na foreigner. Pag-uusapan pa nila kung saan nila ako balak pag-aralin. Nakatungo kong sagot sa kanya.
Talaga? E di maganda. Sana magkaparehas tayo ng school. Sabihin mo agad sa akin kung saan ka mag-aaral para dun din ako mag-eenrol. Nakangiti niyang saad. Ang mukha niya mas excited pa kesa sa akin.
'Tss! Ayoko nga, ayaw kitang kasabay mag-aaral nuh', pang-aasar ko sa kanya.
'Ang sama mo, bakit naman', nakapout siya nung tiningnan ko mukha niya.
'Ayokong may kasabay na makulit araw-araw, tas isa pa nakakasawa na pagmumukha mo'. Malapit na ako humagalpak ng tawa dahil sa kumunot na ang mukha niya.
'Hahaha...', mukha mo uy! Para kang unggoy. Di kana mabiro. Syempre ang totoo niyan gusto din kita makasabay mag-aral yun nga kung magkaparehas tayo ng school na papasukan.
Lumiwanag ang mukha niya sa sinabi ko at bigla na lang niya akong niyakap.
'Salamat sandie, alam mo mula nung makilala kita parang ayoko ng mahiwalay sayo'.
'OA mo umayos ka nga', iwinaksi ko ang braso niya mula sa pagkakayakap sa akin.
'Ayan na pala parent's mo. Mukhang uuwi na kayo'. Inginuso ko ang direksyon kung saan nag-aantay na ang mga magulang niya.
